Palestina-activisten niet te spreken over winst Israëlier van prestigieuze Koningin Elisabethwedstrijd

Dat de talentvolle Israëlische muzikant, Boris Giltburg, de prestigieuze Koningin Elisabethwedstijd dit jaar won is een doorn in het oog van vele anti-Israëlactivisten. Mogelijk ook bij de organisatie van de wedstrijd zelf – want toen Joods Actueel toestemming vroeg om het logo te gebruiken naast het artikel werd de eerdere belofte “dat dit geen probleem zou vormen”, prompt ingetrokken.

“Het logo van de Koningin Elisabethwedstrijd is voorbehouden aan onze eigen producties. Gelieve dus het logo niet te gebruiken” schreef Michel-Etienne Van Neste, de secretaris-generaal van de wedstrijd wat toch opmerkelijk is aangezien we eerst de vraag kregen om een kopie van het desbetreffend artikel toe te sturen, wat we ook deden. Tevens vonden wij met een simpele muisklik het logo bij tal van andere organisaties zoals Q-Music, Uit in Vlaanderen, La Libre, Skynet en Knack…

Algemeen directeur Terry Davids schreef volgend opiniestuk in Joods Actueel van deze maand:

 

Muziek speelt een belangrijke rol in de Joodse traditie. De Levieten zongen met begeleiding van citers en cimbalen tijdens de diensten in de Beth-Hamikdasj , de Tempel in Jeruzalem. In veel Joodse gezinnen is er minstens één kind dat een instrument bespeelt. Het is algemeen bekend dat onze gezinstradities een uitstekend kader vormen voor de optimale ontplooiing van de talenten van kinderen. 

Advertentie

Terry Davids

Het feit dat Boris Giltburg, een sublieme Israëlische pianist, de Koningin Elisabethwedstrijd dit jaar heeft gewonnen, is voor alle melomanen een verheugende zaak. De jonge pianist kreeg niet alleen bijval van de jury maar palmde ook de harten van het aanwezige publiek en Tv-kijkend België in – en hij werd ook nog eens als numero uno gerangschikt door een schaduwjury van jonge Belgische pianisten.

Positief was ook de verslaggeving op de VRT, die koos voor een schitterend format met experts om commentaar te geven. De VRT-medewerkers en hun uitgenodigde gasten gaven blijk van objectiviteit en deskundigheid. Maar dat was niet zo voor iedereen.

Giltburg kreeg ondanks zijn sublieme prestatie een aantal dissonante noten op zijn partituur bijgeschreven. Oordeel zelf hoe vals deze klinken. De Franstalige krant Le Soir kondigde dagelijks in zijn TV-rubriek de naam van de finalisten en hun oeuvre aan behalve op de woensdagavond. Raad eens wie toen speelde? Jawel, Giltburg. Die werd gewoon weggelaten, ook zijn programma werd straal genegeerd. Zit zijn nationaliteit daar soms voor iets tussen?

Onze minister van Cultuur, Joke Schauvliege, schitterde op de prijsuitreiking van het belangrijkste muziekevenement in ons land door haar afwezigheid. Ook haar Franstalige collega, minister van Cultuur, Falil Lanaan, stuurde haar kat. Hadja Lahbib, de RTBF-presentatrice nam zich alle moeite om gedurende de ganse finale-uitzending niet te vermelden dat het om een Israëlische kandidaat ging – zelfs niet toen Boris Giltburg elf seconden lang in beeld werd gebracht door haar collega’s tijdens een gesprek met de Israëlische ambassadeur.

Lahbib is gespecialiseerd in Israëliweglatingen. Toen de Israëlische zangeres Noah haar tijdens een eerder uitgezonden interview antwoordde: “Kijk naar Duitsland hoeveel slachtoffers er zijn gevallen in WOII en hoe Duitsland en Israël erin geslaagd zijn om hun relaties te herstellen, dan is dat zeker mogelijk voor Israëli’s en Palestijnen om vrede te sluiten”, vertikte Lahbib het om deze uitspraak te vertalen. De Arabische zangeres Mira Awad merkte op dat er niet vertaald werd en herhaalde de vredeswens: tevergeefs, Lahbib zei weer wat anders.

Voordat Boris Giltburg als winnaar uitgeroepen werd, schreef Serge Martin (Le Soir) dat hij “zeeziek” van hem werd. Na de bekendmaking publiceerde Le Soir een artikel waarin Giltburg met een “zotte hond” vergeleken werd. En enkele dagen later uitte Serge Martin kritiek op de CD-reeks met de opnames van het concours. Hij spreekt van favoritisme omdat er te veel werk van Giltburg werd uitgekozen voor deze reeks en wrijft zowel Giltburg als zijn prof, Arie Vardi, aan dat ze een “bekrompen muzikaal concept” in stand houden. Ook hier geen vermelding van de nationaliteit van Giltburg maar wel van de andere kandidaten.

Advertentie

Ik weet het maar al te goed, kritiek op Israël wordt meer dan eens afgeschilderd als antisemitisme en Jodenhaat. Dikwijls is dat onterecht. Of de intenties die aan de basis liggen van een abnormale drang om één staat buitenproportioneel te viseren als dusdanig kunnen worden bestempeld, is een vraag die velen bezighoudt.

Lode Vanoost, gewezen ondervoorzitter van het parlement voor Agalev (nu Groen), stuurde ons ongevraagd een e-mail: “Of het correct is op dit ogenblik Israëlische Joden toe te laten tot de wedstrijd, is zeker een grondig debat waard, gezien de BDS-campagne ook tot een culturele boycot oproept”. Let wel, Vanoost heeft het aanvoegsel “Joden” zelf ingelast in zijn zin. Voor katholieken, druzen, moslims, orthodoxen, protestanten en Arabische christenen in het Heilig Land is een boycot niet nodig.

Enkel voor Joden dus. Eerlijk gezegd, we maakten ons al niet te veel illusies waar het hem echt over ging, maar tenminste is Vanoost duidelijk genoeg om alle twijfel weg te nemen.