Repliek van de redactie op artikel van Hilde Kieboom

Mijn goede vriend Luc Van der Kelen zette gisteren de “puntjes op de i” naar aanleiding van Kieboom’s amnestie-oproep. Hij deed dat nu het duidelijk werd dat ook de PS amnestie resoluut afwijst. Hij schreef: “Amnestie kan niet zonder erkenning van schuld. Er moet een collectieve en/of individuele erkenning zijn zoals de topindustrieel André Leysen ooit heeft gedaan, voor er sprake kan zijn van vergeving. Het ene moet samengaan met het andere”. En voegt hij eraan toe: “Amnestie kan niet zonder instemming van de slachtoffers, overwegend joden, maar ook zigeuners, homoseksuelen, politieke tegenstanders die gestorven zijn, weggevoerd, verraden”. Voor sommige misdaden vervolgt Van der Kelen “is er geen verzoening mogelijk”.

Dat mevrouw Kieboom, na veel omhaal, zelf tot de conclusie komt dat zij niet weet wat amnestie betekent en toch een oproep daartoe deed zou haar aan het denken moeten zetten. Dat zij in plaats daarvan nu, een paar weken later, met het woord amnestie jongleert vind ik des te spijtiger.

Hoeveel betekenissen er ook aan dat woord mogen verleend worden het “vergeten” zit in het woord vervat (amnestie komt van het Griekse amnestia ἀμνηστία vergetelheid) en ook mevrouw Kieboom weet dat de historische context in België geen ruimte voor een andere interpretatie toestaat. Ze kon dus beter een oproep lanceren naar de collabo’s en hun families en hén oproepen om berouw te tonen, om afstand te nemen van hun gedachtengoed en vergiffenis te vragen.

Daarvoor zal het “never too late” zijn. En hoe zit het met de vele reacties die zij, naar eigen zeggen, ontving “ook van zwarten”? Bevatten die vragen om vergeving en spijtbetuigingen? Zo, ja waarom werden die dan niet overgemaakt aan de Joodse gemeenschap of aan de andere slachtoffers? Wij hebben in ieder geval niets gehoord en trekken hieruit onze conclusies.

Terry Davids

Advertentie

algemeen directeur
Joods Actueel