Jan Briers heeft zijn geesteskind, het Festival van Vlaanderen onherstelbaar beschadigd

Het Festival van Vlaanderen, is zonder de minste twijfel het geesteskind van Jan Briers (CD&V). We gingen naar kasteelconcerten en koorconcerten in de basiliek van Tongeren, reisden mee met orgeltrips langs vermaarde Vlaamse orgels. We luisterden naar pianorecitals onder de Toren in Hasselt. We kregen dankzij Briers op zeer jonge leeftijd de smaak te pakken voor onze grote polyfonisten, voor barokmuziek en voor het symfonische werk. Later ging zijn initiatief voluit Vlaams met afdelingen in 8 regio’s. Het Festival van Vlaanderen werd alzo een muzikaal icoon dat erkenning genoot ver buiten onze grenzen. Het is onvergefelijk dat Briers met laster en leugens zijn eigen creatie onuitwisbaar bezoedelt.

Guido JORIS

Neen het befaamde Israel Philharmonic Orchestra (IPO) is geen “staatsorkest” zoals Jan Briers meermaals laf en leugenachtig beweerde. Een bewering die door VRT-journalisten, zijn oud-collega’s trouwens, gretig werd overgenomen. Niet verrassend want de VRT heeft journalistiek al lang ingeruild voor anti-Israëlisch activisme. De leugenachtigheid kan de lezer zelf beoordelen aan de hand van de feiten. De lafheid van de Festivalorganisatie behandel ik verderop.

De echte toedracht

De muzikanten van het Israel Philharmonic Orchestra (IPO) worden betaald door het orkest zelf. Het IPO is een non-profitorganisatie die voor de financiering afhankelijk is van verschillende inkomstenbronnen, waaronder donaties en filantropische steun: het orkest ontvangt aanzienlijke bijdragen van deze donateurs, vaak via organisaties zoals de American Friends of the Israel Philharmonic Orchestra (AFIPO). Deze stichtingen zamelen geld in om het orkest financieel te ondersteunen, bijvoorbeeld voor hun internationale tournees, hun educatieve programma’s en de aankoop van hun instrumenten.

Optredens en ticketverkoop: inkomsten uit concerten en de verkoop van tickets dragen bij aan de financiën van het orkest. Fondsenwervingsevenementen: het orkest organiseert gala’s en andere evenementen om geld op te halen. Met al deze fondsen betaalt het IPO zijn muzikanten. Ook Lahav Shani de dirigent die door Briers en zijn organisatie op een racistisch berufsverbot wordt getrakteerd. (Voor de melomanen onder ons Shani is niet alleen dirigent maar ook een fantastische pianist).

Kan het nog erger? Ja dus

Maar wat veel erger is, is dat de heer Briers als concertorganisator voorwendt de geschiedenis van het IPO niet te kennen en er in elk geval geen rekening mee wou houden. Tijd dus om het gat in zijn geheugen te dichten.

Het orkest werd opgericht in 1936 door de Poolse violist Bronisław Huberman onder de naam Palestine Orchestra. Bij de oprichting van dit orkest van wereldklasse zorgde Huberman er op wonderbaarlijke wijze voor dat de allerbeste Joodse muzikanten en hun families uit de door de nazi’s bedreigde gebieden emigreerden. Zijn onvermoeibare campagne voor het project – inclusief een marathonconcerttournee door Amerika – redde uiteindelijk bijna duizend Joden van de naderende Holocaust. Hubermans heldere roep om kunst boven wreedheid te verkiezen, werd over de hele wereld gehoord. Dat was zeker het geval omdat hij de legendarische Arturo Toscanini ertoe kon bewegen om het eerste concert van het orkest te dirigeren. Ondanks de bijna onoverwinnelijke obstakels op zijn pad weigerde Huberman zijn droom op te geven. Die droom was om een ​​uniek en levensreddend orkest van Joodse ballingen op te richten. De realisatie daarvan behoort tot één van de grootste culturele prestaties van de 20e eeuw. In 1948 toen de enige Joodse staat ter wereld het levenslicht zag veranderde de naam van het orkest en werd het the Israel Philharmonic Orchestra. En wij moeten geloven dat Jan Briers als voormalig concertorganisator dat niet wist?

Platel, Platel, Platel, Gaza,Gaza, Gaza, Ramalah, Ramalah, Ramalah, woke, woker, en woker in de overtreffende trap

Serge Platel, zelf vrij lang verantwoordelijk voor het reilen en zeilen van het Festival van Vlaanderen Gent, is nu lid van de beheerraad van het Festival. Zijn broer Alain Platel is de selfmade choreograaf die het bedacht om op de planken van de Vlaamse Opera in Gent in 2003 tijdens de opvoering van zijn productie ‘Wolf’ een Israëlische en een Amerikaanse vlag te verbranden. Een hatelijk ‘Grote-en-Kleine-Satan’-kunststukje dat hij tijdens de opvoering in Frankrijk (Festival van Avignon) niet durfde te herhalen en hij er witte vlaggen verbrandde. Platel steekt niet onder stoelen of banken dat hij tijdens veelvuldige bezoeken aan de Palestijnse gebieden bij de familie Omar Barghoutti in huis verbleef. Barghoutti is al decennialang een bekladder van de Joodse staat en medebedenker van de riedel apartheidsstaat, genocide, etnische zuivering waarbij hij bekend staat om zijn naziretoriek.

De cirkel is rond

Omar Barghoutti is de medeoprichter van de Palestijnse Campagne voor de Academische en Culturele Boycot van Israël (PACBI). Die campagne werd in april 2004 gelanceerd door een groep Palestijnse academici en intellectuelen in Ramallah, op de Westelijke Jordaanoever. PACBI maakt deel uit van de Boycot,Desinvestering en Sancties (BDS)-campagne. Meer dan 6.600 professoren, medewerkers en studenten riepen de Belgische universiteiten via een open brief van PACBI op om samenwerkingen met Israël stop te zetten. Om een paar van de ondertekenaars te noemen: de toekomstige rector van de UGent en de tot het anarchisme bekeerde Ludo Abicht.

Reichskulturkammer verordnungen

Dat Caroline Gennez, de Vlaamse minister van Cultuur, een stap verder zette door voor een Palestijnse vlag gezeten de cultuursector op te roepen om Israëlische cultuuruitingen te boycotten toont dat deze gefrustreerde passionaria steeds op zoek is naar een joodse zondebok. Dat is, zoals genoegzaam bekend staat over deze buitensporige obsessie, een tevergeefse poging om de eigen middelmatigheid uit pure jaloezie op de joodse uitmuntendheid te verhalen. Ze moest dus zo nodig haar eigen onvermogen ‘schön wieder’ etaleren. Wat is het volgende dat ik van haar mag verwachten? Een ondertekende verklaring dat ik in een verzonnen genocide moet geloven en in onbestaande uithongering van Palestijnen of volstaat het om Israël tegen beter weten in een apartheidsstaat te noemen om toegang te krijgen tot de musea in Vlaanderen?

Lafhartigheid

Zoals Platel na zijn vlagverbranding beweerde dat hij bedreigd werd, en Brusselmans na zijn ‘ik ram de joden een mes door de keel’-oprispingen bedreigingen zou ontvangen hebben kwam Jan Briers nu aan zetten dat de veiligheid niet gegarandeerd is. Hij verkondigt pas na de ontstane verontwaardiging dat zijn festival het slachtoffer is van bedreigingen die zich zouden uitstrekken tot wel honderd concerten???

Indien het waar zou zijn dan is de juiste houding het inschakelen van politiebeveiliging en als dat niet kan de concerten afgelasten. Maar die moed ontbreekt bij het Festival van Vlaanderen. Neen, liever plooien voor de resem Gentse extremisten, de zogenaamde deradicaliseringsexperten, moslimbroeders, islamisten, extreme en minder extreem linkse Israëlhaters of de ‘Groene’ Hezbollahfans. Neen dan toch liever de Gentse woketradities in ere houden. Met als resultaat een fantastische jonge Joodse dirigent (36 jaar) tot dader verklaren omdat die zich niet hard genoeg uitslooft om zijn land te veroordelen. Waardoor de Gentse agressievelingen als slachtoffer worden neergepoot.

Moet er nog zand zijn? Er is een woord voor deze praktijken. Briers heeft mij en Vlaanderen op een schandelijke manier een muzikaal icoon ontnomen. Onvergefelijk. Opzouten. Liever vandaag dan morgen.