Oprotpremie van €600.000 euro, welkom bij Amnesty Multinational

Amnesty International-baas, de Pakistaanse Irene Khan, streek een vertrekpremie van 600.000 euro op terwijl er voor haar plaatsvervangster Kate Gilmore 360.000 euro aan de strijkstok bleef plakken. Amnesty International viert deze week zijn 50 jarig bestaan. Volgend opiniestuk verscheen enkele maanden geleden in Joods Actueel.

In een periode waarin mensenrechtenverenigingen terecht kritiek krijgen omwille van hun onvermogen om jarenlang mensenrechtenschendingen in Tunesië, Libië, Bahrein en andere dictaturen niet of nauwelijks in beeld te brengen, krijgt Amnesty International Vlaanderen ook nog andere katten te geselen. De Vlaamse Amnesty-afdeling, die samen met andere Europese afdelingen het voortouw neemt in het viseren van Israël, moet afrekenen met een nieuw schandaal. En dat terwijl het vorige schandaal, de kwestie Gita Sahgal, nog nazindert. Met het vertrek van Sahgal raakte bekend dat fundamentalistische moslimterroristen een vinger in de Amnesty-pap hebben. En als het regent in het Amnesty hoofdkantoor druppelt het bij Amnesty-Vlaanderen. Ter illustratie: de Vlaamse afdeling nam naar aanleiding van het Belgische boerkaverbod het standpunt in dat een dergelijke wet het recht van vrouwen op een leven vrij van dwang, intimidatie en discriminatie beperkt. De wereld op zijn kop! Tertio-redacteur Miel Swillens concludeerde terecht: “De geperverteerde logica van dat standpunt shockeert en de tekst illustreert hoe de capitulatie van de mensenrechtenorganisatie voor het cultuurrelativisme haar taalgebruik corrumpeert”.

De mensenrechtenorganisatie, die zich in Vlaanderen vooral specialiseert in het zout leggen op alle Israëlische slakken, moet nu afrekenen met een ontslagpremieschandaal. Daarbij kwam aan het licht dat Amnesty-Vlaanderen (en de buitenlandse zusterafdelingen) niet in staat was om de grijpgrage individuen uit hun goedgevulde pakken-wat-je-krijgen-kunt-AI-geldbuidel te houden. Erger nog: ze zeiden van niets af te weten (?) terwijl het nochtans zwart op wit in de eigen jaarverslagen stond. Voor een mensenrechtenorganisatieafdeling die zich specialiseert in het lastig vallen van een democratie en er niet in slaagt om de dictaturen effectief in beeld te brengen, kan dat bijkomende gebrek aan financiële integriteit wel tellen. Als enige van de honderdvijftig afdelingen ter de wereld, heeft de Vlaamse Amnesty-afdeling een speciale facebookpagina geopend, waar anti-Israëlactivisten dag in dag uit, niet gehinderd door enige zin voor objectiviteit, het enige democratische land in het Midden-Oosten virtueel komen treiteren. Voor hun Israëlgeneuzel heeft Amnesty International Vlaanderen wél alle tijd, voor een goed beheer van het geld van de Vlamingen is hun belangstelling beduidend minder prioritair.

If you can’t beat them join them: met die redenering sloot de nieuwe Vlaamse Amnesty bazin Karen Moeskops zich in zeven haasten aan bij de groeiende verontwaardiging en liet in een ronkende verklaring weten dat ze zelf ook verbaasd (?!) was over de omvang van de ophoepelbedragen. Om de Vlaamse donateurs te kalmeren, voegde ze er fijntjes aan toe dat Amnesty-Vlaanderen transparanter met zaken omspringt en dat haar wedde voor iedereen terug te vinden was. Op de Nederlandse website van Amnesty International trof ik dezelfde sus-en-blus-strategie aan en de Hollandse Amnesty’ers verklaren trots dat hun directeur ‘maar’ 80.000 euro in haar loonzakje aantreft. Over de extraatjes, zoals weekend- en avondvergoedingen, bedrijfsautootje, mobieltje, vliegtuigreisjes, hotelletjes, hapjes en drankjes kon ik geen informatie vinden maar ze behoren wel tot nader order tot het standaardarsenaal dat het treurige activistenbestaan van de Moeskopsen, de De Brabanders en de Herremansen van deze wereld moet opleuken.

In mijn achterhoofd speelde de gedachte dat die riante oprotpremies toch ergens moeten vandaan komen, dus vroeg ik mevrouw Moeskops welke bedragen Amnesty-Vlaanderen jaarlijks naar haar hoofdkantoor overmaakt. Het duurde een tijdje vooraleer ik antwoord kreeg dus zocht ik het zelf uit en kwam tot de conclusie dat Amnesty Vlaanderen 700.000 euro per jaar overmaakt aan het hoofdkwartier. Een derde dus van al het geld dat de goede gevers jaarlijks ophoesten, is dus jaarlijks foetsie. Voor alle zekerheid controleerde ik de bedragen in Nederland. Amnesty Nederland heeft ongeveer tien keer meer inkomsten en maakte een bedrag van acht miljoen (!) euro over voor het hoofdkantoor. In beide gevallen ging het om 1/3de van al het Vlaamse en Nederlandse geld dat zorgeloos naar het pak-de-poenkantoor werd getransfereerd. Een jaarlijkse praktijk en dat vanuit honderdvijftig landen. Deze cijfers werden mij later ook bevestigd door Amnesty zelf. De organisatie hoeft zich in ieder geval geen zorgen te maken over de volgende opstapvergoedingen.

Advertentie

Eva Brems (Groen!), de voormalige Amnesty Vlaanderen-bazin reageerde ook in de pers en liet weten dat ze “toch” onder de indruk was van het werk dat de Pakistaanse moslima, Irena Khan, verzette om de armoedebestrijding (sic) op de Amnesty International agenda te plaatsen. Ja, ja, Brems, ik ben ook onder de indruk al vind ik dit niet meteen de allerslimste uitleg ter wereld. Ik ga eens een boek van mensenrechtenactivist avant-la-lettre Baruch Spinoza ter hand nemen. Eu… Spinoza is dat niet die Spanjaard of die Italiaan?

Guido Joris