Geen Zionist, toch 100% pro-Israël

Door Michael Freilich

In een gesprek met De Standaard, focuste laatstgenoemde krant op mijn uitspraak dat ik mezelf niet classificeer als zionist. Het artikel gaat echter niet in op mijn motivatie van deze statement. Voor wie wil weten hoe ik erover denk schreef ik onderstaand stukje.

Voor mij is Zionisme meer dan louter ‘achter Israël staan’. Is Yves Leterme een vriend en supporter van de Joodse staat? Ja natuurlijk. Is hij daarom een Zionist. Toch niet. Laten we nog eens proberen. Is George W.Bush niet de grootste Israël supporter? Evidentelijk wel. Dat maakt van hem nog geen Zionist.

Een zionist, voor mij, is iemand die zich niet enkel passief met Israël verbonden voelt maar daar ook actief aan deelneemt. In mijn situatie is dat dus niet zo; ik heb nog nooit op Yom Ha’atzmauth, een feestje bijgewoond voor Israël. Nog een voorbeeld: Er is een grote pro-Israël manifestatie gepland en ik zal er natuurlijk bij zijn. Ik dacht daarbij even om, uit solidariteit, een Israëlische vlag mee te dragen, maar besefte al snel dat ik niet thuis noch op kantoor een Israëlische vlag heb staan. Een ware Zionist zou zich op zoiets nooit laten betrappen.

Advertentie

Versta me niet verkeerd, ik maak hier geen afbreuk aan mensen die zich wel Zionist voelen en  tot in het diepste van hun wezen een verbondenheid voelen met de Joodse staat. Maar mezelf als dusdanig omschrijven zou t.o.v. hen ook oneerlijk zijn. Net omdat ik dat Israël gevoel zelf op een totaal andere manier beleef.

Van oorsprong is het Zionisme trouwens een nationalistische beweging waar geen plaats voor God in was. Religieuze mensen werd het trouwens knap lastig gemaakt. Later is een nieuw soort religieus ultra-nationalisme opgekomen waarbij het idee van een ‘groot-Israël’ centraal stond en de huidige situatie als de voorbode van het Messiaans tijdperk aanzien wordt. Sorry, maar daar voel ik me ook niet mee verbonden.

Voor mij is Israël vooral ‘het land van de bijbel’, waar onze voorouders leefden, waar onze geschiedenis is ontstaan en waar de Tempelberg stond.

Daarom weiger ik ook om, in een door iemand anders opgemaakte definitie van Zionisme, te moeten passen. Want zo’n ‘hokjes mentaliteit’ is niet aan mij besteed. Misschien hoor ik in sommige mate wel bij verschillende mogelijke categorieën? Daarom dat ik ook niet wens mee te doen aan deze semantische oefening. Wat buiten kijf staat, en steeds het geval is geweest, is dat ik de Joodse staat een warm hart toedraag, en mezelf steeds resoluut achter haar schaar. Voor sommigen is dat op zich al een vereenzelviging met de term Zionisme, maar zoals boven aangehaald, gaat dat plaatje niet op.

Stof genoeg tot een debat, dit is mijn mening maar ik ben steeds bereid om andere standpunten te horen.