Dubai aanslag, Britse tik op de vingers voor Israël

Groot-Brittannië zet een Israëlische diplomaat het land uit. De maatregel volgt op de kwestie rond de moord op een Palestijnse Hamasleider, begin dit jaar in Dubai. Speurders gaan ervan uit dat de Israëlische geheime dienst Mossad achter de aanslag zit. Israël ontkent.

Opinie: Israël heeft het recht zichzelf te verdedigen
Door GERALD M. STEINBERG

De krantenkoppen over en de zogezegde beelden van de Israëlische spionnen in Dubai zijn prikkelend, maar ze maskeren de echte pijnpunten met betrekking tot de dood van Hamas-terrorist Mahmoud al-Mabhouh. Samen met het voorspelbare Europese gedoe over vervalste paspoorten, is deze zaak het laatste voorbeeld van de falende internationale wetgeving én van de Verenigde Naties om een remedie te vinden voor de massaterreur.

Al-Mabhouh was een koelbloedige moordenaar. Vorig jaar schepte hij tijdens een interview op Al Jazeera nog op over de kidnapping van en de moord op twee Israëlische soldaten. Hij was ook een spilfiguur in de wapensmokkel tussen Iran en Gaza. Al-Mabhouh draagt mee verantwoordelijkheid voor de duizenden raketaanvallen op burgers in Sderot en in andere Israëlische gemeenten. Die aanvallen mondden vorig jaar uit in de Gaza-oorlog. Tijdens zijn reizen maakte de Hamas-terrorist wellicht plannen voor een volgend rondje aanslagen.

Maar de internationale wetgeving biedt geen mogelijkheden om terroristen zoals Al-Mabhouh of zijn Hezbollah-evenknie Imad Moughniy een halt toe te roepen. Moughniy’s leven eindigde in 2008 met een explosie in Damascus. De man had ontelbare aanslagen op Israëli’s op zijn conto, maar hij was ook verantwoordelijk voor de aanslagen van 1983 in Beiroet, die honderden Amerikaanse en Franse VN-soldaten doodden, en voor de moord op de Libanese president Rafik Hariri. Die feiten, gepleegd door moslimterroristen die door Iran gesteund worden, worden nooit vervolgd door de aanklager van het Internationale Strafhof. Ze komen ook nooit ter sprake binnen de structuren van de Verenigde Naties. Al-Mabhouh schond de mensenrechten van onnoemelijk veel Israëlische burgers, maar de commissie voor de mensenrechten van de VN heeft geen oor naar de Israëlische klachten. Niet zo vreemd, want de commissie wordt gedomineerd door moraalridders zoals Libië, Algerije en Iran.

Advertentie

Het is evenmin denkbaar dat Interpol op vraag van Israël arrestatiebevelen zou uitvaardigen. En als het dan toch eens gebeurt, leert de geschiedenis dat Duitsland, Frankrijk, België en andere Europese landen niet de mogelijke gevolgen van een daadkrachtig optreden willen riskeren. Er werden amper inspanningen geleverd om de daders van het bloedbad in het Olympisch dorp in München te arresteren. Dat gebeurde evenmin na de dodelijke bomaanslagen op synagoges in Istanboel en Athene. Het is een publiek geheim dat Europese regeringen onbeschofte akkoorden met de PLO hadden gesloten om de Palestijnen toelating te geven van op hun grondgebieden te opereren. Op voorwaarde dat de terreuraanslagen elders gepleegd werden… Pas in 2003 werd Hamas opgenomen op de Europese lijst van terroristische organisaties. Tot op vandaag kan Hezbollah in Europa vrij haar gang gaan.

De realiteit is bitter: de internationale structuren bieden voor Israël geen bescherming en geen hoop op rechtvaardigheid. In tegendeel, de retoriek van de mensenrechten en de moraliteit worden misbruikt om Israël te kunnen aanvallen. In de Europese gerechtshoven worden rechtsregels die gecreëerd werden om dictators en genocideleiders te kunnen vervolgen, gehanteerd als wapens in dienst van de Palestijnse strijd. Daarom ook worden de verdedigers van Israël als ‘oorlogsmisdadigers’ gebrandmerkt.

Het is dan ook niet vreemd dat de ‘waarheidscommissie’ van Richard Goldstone over de Gaza-oorlog geen melding maakt van Al-Mabhouh of van Iran, dat Hamas nochtans meer dan 10.000 raketten leverde om aanvallen op Israël te plegen. Meneer Goldstone en zijn team zwijgen over wat een legale weg zou zijn om de jihadi-moordenaars voor het gerecht te slepen. In al hun inspanningen om Israël te demoniseren lijkt het wel of de Palestijnse terreur gewoon niet bestaat. Het team van Goldstone weigerde eenvoudigweg om de overtuigende Israëlische bewijsbeelden van de oorlogsdaden van Hamas te aanvaarden.

Diezelfde vreemde vervormingen vind je ook terug bij organisaties die beweren de moraalbewakers van de hele wereld te zijn, zoals bijvoorbeeld Human Rights Watch. HRW kiest er in het Midden-Oosten systematisch voor om benefietavonden in Saudi-Arabië te ondersteunen, avonden die georganiseerd worden om campagnes tegen de Joodse staat te financieren. Onvoorstelbaar, want Saudi-Arabië lapt de mensenrechten op grote schaal aan haar laars én is officieel nog altijd in oorlog met Israël. De wet biedt geen hoop op een oplossing, westerse solidariteit is er niet, en dus heeft Israël slechts één optie: haar burgers tegen de terreur beschermen door zelfstandig en daadkrachtig te reageren.

In 1976 kaapte een groep Palestijnse en Duitse terroristen een toestel van Air France dat op weg was naar Israël. Het vliegtuig werd afgeleid naar Oeganda, waar de Joodse passagiers apart geplaatst werden. Israël besloot actie te ondernemen. Tijdens een gedurfde operatie werden alle passagiers, op drie na, gered. Alle terroristen en meerdere Oegandese soldaten, die de daders beschermden, werden gedood. Achteraf werd Israël verweten “de soevereiniteit van Oeganda te hebben geschonden”, ongeacht het feit dat dictator Idi Amin onder één hoedje met de terroristen speelde.

Maar toch werd Entebbe al gauw de standaard voor succesvolle antiterreuroperaties. Een jaar later konden Duitse speciale eenheden, opgeleid in Israël, een door Palestijnse terroristen gekaapt Lufthansa-vliegtuig ontzetten in de Somalische hoofdstad Mogadishu.

Een ander voorbeeld: na jaren van verschrikkelijke zelfmoordaanslagen begon Israël met het gericht uitschakelen van Hamas-terroristen, vaak met de hulp van onbemande vliegtuigjes. De westerse tegenstanders van Israël hadden het over “wederrechterlijke moorden”. Vandaag kopiëren de Amerikaanse troepen nochtans die Israëlische techniek: met hun eigen onbemande vliegtuigjes schakelen ze jihadi-terroristen in het grensgebied van Pakistan en Afghanistan uit.

Advertentie

Naar die aanvallen kraait vandaag de dag geen haan meer in het Westen. Nochtans gaan ze bijna altijd gepaard met ‘collateral damage’ (onschuldige slachtoffers), wat niet het geval was bij de mysterieuze actie in Dubai. Er werden geen burgers geraakt en er werden geen gebouwen beschadigd. Gerechtigheid geschiedde, en Al-Mabhouhs voorbereidingen voor een nieuwe oorlog werden in de kiem gesmoord.

Al die diplomaten, deskundigen en betweters die Israël de actie in Dubai kwalijk nemen, hebben geen oren naar die argumenten. Ze stellen verbolgen de vervalste paspoorten aan de kaak. Haalbare alternatieven zijn er niet en ze weigeren mee de risico’s te dragen. Dat maakt dat die mensen niet in de positie zijn om acties die meer terreur voorkomen, te veroordelen.

M. Steinberg doceert politieke wetenschappen aan de Bar-Ilan University en leidt de NGO Monitor.