P-magazine artikel over ultra-orthodoxe joden

Beroepshalve lees ik veel, zeer veel. Dagelijks ligt mijn bureau bezaaid met  alle Vlaamse kranten en tijdschriften. Maar P-magazine, u weet wel, het platvloerse magazine dat zijn verkoopcijfers vooral dankt aan de schaars geklede vrouwen die het tijdschrift ‘ontsieren’, hoort daar niet bij. Totdat wij door een verslaggever verwittigd werden dat zijn artikel over het ‘fundamentalisme bij de Joden’ in P-magazine zou verschijnen.

Nu is het zo, beste lezers, dat ik van de sensatiepers wel het een en ander gewend ben, maar hetgeen ik nu te zien kreeg, was er echt over: orthodoxe Joden die de Taliban aan het inhalen zijn, rabbijnen die met Hamas-leiders vergeleken worden, pedofilie, rechtbanken die lijfstraffen uitspreken, kuisheidspolitie op patrouille en nog meer van dat fraais.

Nu vraag ik jullie, waarde vrienden, hebben jullie ooit horen spreken over streng religieuze Joden die executies laten uitvoeren door 12-jarige knapen, gruwelijke moorden begaan op niet-gelovigen, vermeende zondaars stenigen of hun ledematen afhakken? En wat de pedofilieschandalen betreft, die kan je op één hand tellen. Lijfstraffen, zoals onlangs in Israël door een extremist werd uitgesproken, zijn een uitzondering en één uitzondering op honderdduizenden uitspraken is zeker geen regel. Trouwens menig joods tribunaal heeft naar aanleiding daarvan publiekelijk geprotesteerd.

“Artikels met halve waarheden, roddels en kwaadsprekerij zijn alles behalve mooi maar ze verkopen wel. Ethische journalistiek bestaat uit het natrekken van de bronnen van een verhaal.”

Natuurlijk zijn er ook in onze gemeenschap – zoals in elke gemeenschap – excessen, maar wij gaan prat op het feit dat het er zo weinig zijn. En denken jullie werkelijk dat ultraorthodoxe scholen politieagenten met pistool en matrak aanstellen om toe te zien dat leerlingen zich conform het reglement kleden? Allemaal larie en apekool. Maar weet u, sensatie verkoopt. Het kwaad dat hiermee aan onschuldigen wordt berokkend, is niet van belang.

Verder las ik in hetzelfde artikel dat de orthodoxe gemeenschap enorm gesloten is. Dat kan best zijn maar storen zij daar iemand mee? Woont u in een Joodse buurt, dan kan u gerust een week lang uw voordeur open laten en u zal noch beroofd, noch vermoord, noch verkracht worden door één van deze mensen. Joodse mensen willen gewoon in vrede leven volgens de wetten van het land en verder met rust gelaten worden.

Ik zal u vertellen wat er wél waar is over de orthodoxe Joodse gemeenschap. Gastvrijheid, kosteloze zorg aan zieken en armen prijken helemaal bovenaan op hun lijst van goede daden. Dit voorwoord staat mij niet toe om de meer dan enkele Joodse vrijwilligersdiensten van onze stad op te sommen.  Ik zal mij beperken tot de voornaamste:

Advertentie

–          De vrijwilligers van Hatzole, de Joodse ambulancierdienst, staan dag en nacht paraat en verschijnen in enkele minuten na een oproep al ter plaatse om de zieke de eerste zorgen te verlenen, contact op te nemen met de huisarts en indien nodig met het ziekenhuis en bovendien doen ze dat kosteloos. Ja, ook op sabbat en zelfs op de heiligste dag van het jaar, met name op Jom Kipoer. Want het leven primeert, in geval van nood mag men de regels van de sabbat overtreden.

–          Schmeichel, het Jiddische woord voor glimlach, is een jongerenorganisatie die op vrijwillige basis  animatie verzorgt voor zieken en bejaarden.

–          Rechev is een kosteloze taxiservice naar ziekenhuizen buiten de stad, opgericht door rabbijn Kohen.

–          Bikur Cholim is een organisatie voor welzijn en ziekenzorg. Dankzij hen hebben Joodse patiënten en hun familieleden toegang tot een ruimte om tot rust te komen, te bidden, indien gewenst een kamer en een kleine koosjere keuken in de ziekenhuizen in Antwerpen, Brussel en Leuven.  En wat dacht u van het gratis uitlenen van kinderbedjes, medische apparatuur, stoelen en tafels, serviezen en bestekken,…

Zou dit geen mooier artikel geweest zijn? Artikels met halve waarheden, roddels en kwaadsprekerij zijn alles behalve mooi maar ze verkopen wel. Ethische journalistiek bestaat uit het natrekken van de bronnen van een verhaal. Het ligt geenszins in mijn bedoeling de onwil van sommige elementen om te integreren in onze samenleving goed te praten. Integreren moet men! Integratie zonder assimilatie kan perfect. Ik eindig met de wijze woorden van mijn mentor, mijn papa Louis Davids. Hij zei steeds tegen zijn christelijke vrienden: “Ik ga op zaterdag naar de synagoge, jij gaat ’s zondags naar de kerk maar op maandag komen wij als vrienden bijeen”.