Trump erkent Jeruzalem als Israëlische hoofdstad
De Amerikaanse president, Donald Trump, heeft woensdag een campagnebelofte ingevuld door Jeruzalem te erkennen als officiële hoofdstad van Israël. Volgens het Witte Huis was Jeruzalem voordien ook al de de facto hoofdstad met daarin het Israëlische parlement (de Knesset), het Hooggerechtshof, de residenties van de president en de premier en de belangrijkste ministeries. De Palestijnen reageren ‘not amused’ en de internatioale gemeenschap en Arabische landen waarschuwen voor de gevolgen.
Geschiedenis
De Joodse band met Jeruzalem is oeroud en sterk. Meer dan drieduizend jaar geleden maakte Koning David Jeruzalem tot een heilige stad en gedurende die hele tijd zijn joden sterk met de stad verbonden gebleven. Joden bidden in de richting van Jeruzalem, noemen haar naam altijd in gebeden, beëindigen de Pesach (het joodse paasfeest) met een melancholiek “Volgend jaar in Jeruzalem”, en noemen haar bij de zegening na iedere maaltijd. De verwoesting van de Tempel is heel belangrijk in het joodse bewustzijn en de herinnering eraan uit zich in vele vormen: er een speciale dag van rouw, huizen blijven gedeeltelijk oningericht, vrouwen maken zich niet helemaal op, en op elk joodse bruiloft wordt er een glas gebroken ter herinnering aan de verwoeste stad.
Vanaf de Turks-Ottomaanse periode (1517 – 1917) nam de Joodse immigratie naar Jeruzalem langzaam maar zeker toe. Vele Joodse families die door de inquisitie uit Spanje verdreven worden, vestigen zich in Jeruzalem. Op het einde van de 19de eeuw is de meerderheid van de bevolking trouwens Joods, dat is meer dan 50 jaar voor de oprichting van Israël. Dit vaststaande feit wordt in het “Palestijnse” verhaal altijd onder de tafel geveegd.
Aanspraak van moslims
Advertentie
En de moslims? Waar past Jeruzalem in de geschiedenis van islam? Moslims bidden niet in de richting van deze plaats, die overigens nooit bij naam wordt genoemd in gebeden, en de stad houdt geen verband met aardse gebeurtenissen in het leven van Mohammed. De stad is nooit de hoofdstad van een soevereine moslimstaat geweest, en nooit een centrum voor islamitische cultuur of geleerdheid. Maar weinig moslimpolitiek werd hier geïnitieerd.
Een vergelijking geeft dit zeer duidelijk aan. Jeruzalem komt 669 keer voor in de joodse bijbel, en Zion (wat meestal Jeruzalem betekent, en soms het Land Israels) 154 keer, dus 823 keer in totaal. De christelijke bijbel noemt Jeruzalem 154 keer en Zion 7 keer. Daartegenover, zo merkt de columnist Moshe Kohn op, komen Jeruzalem en Zion net zo vaak voor in de koran als “in de Hindoeistische Bhagavad-Gita, de Taoistische Tao-Te Ching, de Boeddhistische Dhamapada and the Zoroastriaanse Zend Avesta”— dat wil zeggen, niet éen keer.
Lees de rest van het artikel van Daniel Pipes over dit onderwerp hier.
De Jordaanse leiders waren niet de enigen die Jeruzalem negeerden; de stad verdween vrijwel geheel van de Arabische diplomatieke landkaart. In Malcolm Kerr’s bekende onderzoek naar inter-Arabische relaties tijdens deze periode (The Arab Cold War) lijkt de stad niet eenmaal genoemd te worden. Niet één buitenlandse Arabische leider ging naar Jeruzalem gedurende de negentien jaar waarin Jordanië controle had over Oost-Jeruzalem, en koning Husayn (r. 1952-99) zelf bezocht de stad ook maar zelden. Koning Faysal van Saoedi-Arabie sprak na 1967 vaak over hoe hij er naar smachtte in Jeruzalem te bidden, maar het lijkt er op dat hij nooit de moeite heeft genomen om er te gaan bidden toen hij nog de kans had. Misschien het meest in het oog springend is het handvest van de PLO, het Palestijns Nationaal Convenant uit 1964, dat Jeruzalem niet eenmaal bij naam noemt, noch op de stad zinspeelt.
VI. Israelische Regering
Deze verwaarlozing kwam abrupt ten einde na juni 1967, toen de Oude Stad onder Israelische controle kwam te staan. De Palestijnen maakten Jeruzalem weer het middelpunt van hun politieke programma. Afbeeldingen van de Rotskoepel schoten als paddestoelen uit de grond, van in Yasser Arafat’s kantoor tot in de winkel op de hoek. Ook slogans over Jeruzalem verspreidden zich snel en de stad werd de meest emotionele kwestie van het Arabisch-Israelische conflict. De PLO maakte zijn nalatigheid uit 1964 goed, door Jeruzalem specifiek te vermelden in de grondwet van 1968 als “de zetel van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie.”Lees de rest van het artikel van Daniel Pipes over dit onderwerp hier.
Advertentie
JERUZALEM DE AFGELOPEN 40 JAAR
1967 – 7 juni: Op de derde dag van de Zesdaagse Oorlog (5-10 juni 1967), wordt het oude stadsdeel van Jeruzalem door het Israëlische leger bevrijd: Joodse soldaten huilen voor de Klaagmuur. De Israëlische regering geeft de volgende formele verklaring uit: de verenigde stad Jeruzalem zal de ondeelbare hoofdstad van de Joodse Staat Israël zijn.
1977 – 19 november: President Anwar Sadat van Egypte bezoekt de stad Jeruzalem, uitgenodigd door premier Menachem Begin, die in juni 1977 de premier van Israël was geworden.
1980 – 7 maart: De Veiligheidsraad van de VN veroordeelt in een resolutie de ‘nederzettingen’-politiek van Israël en eist een volledige ontruiming van alle Joodse dorpen en steden in de ‘bezette’ (Bijbelse) gebieden, met inbegrip van Jeruzalem.
30 – juli: Het parlement van Israël neemt een nieuwe fundamentele wet voor Jeruzalem aan. Art.1 van deze wet verklaart dat „het verenigd Jeruzalem de hoofdstad van Israël is”. Christenen van over de gehele wereld richten de Internationale Christelijke Ambassade in Jeruzalem op, als een getuigenis van hun solidariteit met het Joodse volk en de staat Israël, met benadrukking van de Bijbelse rechten die het Joodse volk heeft op het ‘Beloofde Land’ en de stad Jeruzalem.
1988 – 15 november: Het Palestijns Nationaal Congres in Tunis roept de ‘onafhankelijke’ Palestijnse staat met Jeruzalem als hoofdstad uit.
1990 – De senaat van de VS en het Huis van Afgevaardigden nemen een resolutie aan die verklaart dat Jeruzalem de hoofdstad van Israël is.
1993 – 13 september: Staande voor het Witte Huis, verklaart premier Rabin Jeruzalem als de „historische en eeuwige hoofdstad van het Joodse volk”.
1994 – 26 januari: Israëls premier Rabin bevestigt op een parlementsbijeenkomst van de Europese Unie te Straatsburg het recht van christenen en moslims om in vrijheid hun godsdienst uit te oefenen op hun heilige plaatsen in Jeruzalem. Tevens wordt door Rabin benadrukt dat Jeruzalem als stad, onder Israëlisch bestuur, voor altijd één zal blijven.
10 mei, sprekend in een moskee in Johannesburg, Zuid-Afrika, roept PLO-leider Arafat op tot een Islamitische jihad om “het meest heilige heiligdom van de moslims” te veroveren.
1995 –
8 mei: De voorzitters van de beide Huizen van Afgevaardigden in de VS nemen een wet aan om de ambassade van de Verenigde Staten van Tel Aviv naar Jeruzalem te verplaatsen.
11 augustus: De EU verklaart dat ze de feestelijkheden vanwege het 3000-jarig bestaan van Jeruzalem zal boycotten.
21 augustus: Een lid van een islamitisch zelfmoordcommando doodt 4 personen in een bus in Jeruzalem en verwondt 106 personen. Dit is het begin van ontelbare Palestijnse aanslagen tegen Israël en haar Joodse inwoners.
4 september: Het begin van de feestelijkheden rond het 3000-jarig bestaan van Jeruzalem. Van de 70 ambassadeurs die voor de viering zijn uitgenodigd, komen er maar 17 opdagen.
1996 – september: Een 2000 jaar oude tunnel, aangelegd door de Hasmoneeën rond 150 voor de jaartelling, die als vluchtroute diende van de westelijke muur van de Tempelberg naar het centrum van de stad, wordt voor het publiek geopend. Palestijnse rellen volgen.
1997 – PLO-leider Arafat verklaart: „Er zal geen vrede in de regio komen voordat Jeruzalem aan haar rechtmatige eigenaren teruggegeven zal zijn geworden en de hoofdstad van Palestina zal zijn. Jeruzalem is de sleutel tot vrede en oorlog in de regio.” Door zelfmoordcommando’s worden tijdens twee aanslagen 21 mensen in Jeruzalem gedood.
2000 – maart: Bij vredesbesprekingen met de Palestijnen biedt premier Ehud Barak de Palestijnen de volledige autonomie in enkele Arabische dorpen die met Jeruzalem zijn vergroeid. Hoewel deze dorpen officieel niet binnen de stadsgrenzen van Jeruzalem vallen, wordt het aanbod door velen gezien als een opdeling van Jeruzalem. Het aanbod is het meest verregaande aanbod ooit gedaan aan de Palestijnen, maar dezen zeggen het, bij monde van Yasser Arafat, af.
28 september: De partijleider van de Likoed, Ariel Sharon, brengt een bezoek aan de Tempelberg, gaat op geen enkele wijze de moskeeën binnen en toch ontstaat er een botsing tussen stenengooiende Palestijnen en Israëlische troepen. De Palestijnse Autoriteit gebruikt het incident om de ‘Al Aqsa-intifada’ te ontketenen, een terroristische oorlog die al gepland was in de vroege zomer van 2000.
September: De islamitische Waqf, verantwoordelijk voor de islamitische plekken in Jeruzalem, sluit de Tempelberg af en, om de nieuwbouw van ondergrondse moskeeën op deze plek te kunnen voltooien, begint ze met de verwijdering van ongeveer 13.000 ton puin van de Tempelberg. De bedoeling is om het hele terrein van de Tempelberg te veranderen in een exclusieve moslimplek door elk teken, overblijfsel en herinnering aan haar Joodse verleden uit te wissen, met inbegrip van de archeologische vondsten die het bewijs van dit verleden zijn.
2001 – 17 oktober: De Israëlische minister van Toerisme, Rechavam Ze’evi, wordt met twee schoten door het hoofd in het Jeruzalem Hyatt hotel vermoord. Het is de eerste liquidatie van een Israëlische minister. Het Popular Front for the Liberation of Palestine (een afdeling van Arafats PLO) eist de verantwoordelijkheid voor de aanslag op. Ze’evi werd in 1926 in Jeruzalem geboren.
2002 – 19 juli: Negentien Israëli’s worden gedood als een Arabische zelfmoordterrorist zich opblaast in een bus die net uit de buurt van Gilo bij Jeruzalem vertrokken was. De Israëlische hoofdstad is het hoofddoel van islamitische zelfmoordterroristen. Twee dagen voor de aanslag begint Israël met de bouw van wat een 350 kilometer lang hek moet worden, ontworpen om de zelfmoordterroristen buiten Israël te houden.
2003 – 19 Augustus: Een zelfmoordterrorist doodt 19 mensen in de stadsbus in de drukke, grotendeels door orthodoxe Joden bewoonde buurt van Mea Shearim in de Oude Stad van Jeruzalem. De bus vervoerde mensen die terugkwamen van een bezoek aan de Westelijke Muur. Onder de slachtoffers waren veel kinderen.
2004 – 11 november: PLO-leider Yasser Arafat sterft op 75-jarige leeftijd in een Frans militair hospitaal. Hij wordt in Ramallah begraven en voor het graf wordt grond gebruikt, afkomstig van de Tempelberg in Jeruzalem in de hoop dat Arafats doodskist later daarheen gebracht zal kunnen worden. Voor zijn dood was Arafat voor meer dan tweeënhalf jaar beperkt tot zijn verblijf in Ramallah.
2005 – 15 maart: Een geheel vernieuwd Holocaust Herdenkings-museum Yad Vashem wordt geopend.
2007 – februari: Er komt hevig protest uit Arabische hoek tegen werkzaamheden voor de aanleg van een nieuwe voetgangersbrug voor niet-islamitische bezoekers aan de Tempelberg. Israël wordt ervan beschuldigd de werkzaamheden te misbruiken om de islamitische moskees op de Tempelberg te ondermijnen. Uiteindelijk worden de werkzaamheden door Israël opgeschort.
