Belgische vrijwilligers voor Israël “Iedereen zou dit eens moeten doen”

Vorige maand kregen we op de redactie een mail van Pascal Temmerman. Op zichzelf niets bijzonder, we krijgen wel veel mailtjes, maar Pascal wilde meer vertellen over zijn verblijf in Israël. Niet als toerist, maar als vrijwiller bij het leger en als opvoeder in een kindertehuis. Als overtuigd Christen voor Israël had hij de daad bij het woord gevoegd, leven en werken in Israël. Toen we hem opzochten om één en ander uit te spitten, bleek hij ook nog een paar vrienden op bezoek te hebben, Gilbert Goderis en Amelie Dieltjes, een echtpaar uit Denderleeuw, dat hij had leren kennen in Israël. Ook zij waren vrijwilligers en overtuigde Christenen voor Israël. Het werd een boeiende gespreksavond.

Van onze correspondent Rony Boonen

Op een Bijbeldag in Antwerpen, een jaarlijkse samenkomst van diverse christelijke gemeenschappen in België, had Pascal Temmerman kennisgemaakt met de organisatie Christenen voor Israël. Een  christelijke beweging die heel wat succes kent in Nederland en ook een stevige kern in Vlaanderen heeft. Hij maakte er toen kennis met het SAR-EL project voor vrijwilligers in Israël en begeesterd als hij was, trok hij in 2005 een eerste keer naar Israël.

Het SAR-EL project is ontstaan in 1982, tijdens de oorlog SHALOM HA GALIL, vrede voor Galilea. Generaal Dr. Aharon Davidi stelde toen vast dat er niet kon geoogst worden omdat de boeren gemobiliseerd werden in het leger. De generaal kwam toen op het idee enkele afgezanten naar Amerika te sturen om onder de Joodse gemeenschap vrijwilligers te werven voor het binnenhalen van de oogst. Het werd een succes want er kwamen zo’n 650 vrijwilligers naar Israël. Zo is de organisatie SAR-EL gegroeid. En al snel voegden zich niet-Joodse mensen bij de organisatie toe.

SAR-EL

Advertentie

Het hoofdkantoor is gevestigd in Jaffo bij Tel Aviv. Vanaf de start tot nu toe hebben al meer dan 75.000 vrijwilligers uit diverse landen aan het programma deelgenomen. Sinds 1988 is SAR-EL ook in Nederland vertegenwoordigd. Onder de deelnemers bevindt zich een groot aantal niet-Joodse Nederlanders. Voor Israël betekent de komst van deze vrijwilligers een morele en daadwerkelijke steun. Sar-EL is een non-profit organisatie en staat ook buiten elke politiek.

Het Sar-El kamp waar Pascal Temmerman heeft gediend bevindt zich tussen Tel Aviv en Haifa. Vrijwilligers kunnen er tussen de drie weken en zes maanden verblijven. Pascal kreeg er een legeruniform en werkte er samen met andere vrijwilligers uit Zuid-Afrika, Amerika, Canada en Nederland. Vrijwilligers worden ingezet voor het opknappen van allerlei praktische taken. Pascal zelf werkte in de keuken. Anderen stonden in voor de herstellingwerken aan diverse voertuigen. Er wordt de gehele week doorgewerkt vanaf zondag tot vrijdagvoormiddag maar af en toe worden ook uitstapjes voorzien. De vrijwilligers krijgen er kost en inwoon. Op die mannier maken ze ook kennis met het Joodse reilen en zeilen in Israël.

In Beit Oded, waar hij verbleef, maakte Pascal kennis met het echtpaar Gilbert Goderis en Amelie Dieltjens uit Denderleeuw. Het Belgische echtpaar werkte er als hulp in een tehuis.

Mishan Neve Efal

Het echtpaar verbleef in totaal vijfmaal in Israël. Zij werden ingezet in het Home Mishan Neve Efal. Neve Efal ligt midden de natuur en vormt een oase van rust niet ver van de stad. De vrijwilligers staan in voor hulp aan oudjes of andere mensen die een permanente zorg nodig hebben. Ook in Neve Efal wordt gezorgd voor een grote afwisseling voor de bewoners. Er zijn lezingen, uitstappen en zelfs cursussen voorzien. Het Goderis echtpaar kwam in Israël terecht via HIP (Het Israëliproject Nederland).

De doelgroep van HIP zijn vrijwilligers en -sters, vanaf 18 jaar tot een leeftijd waarop kandidaten zich nog fit genoeg voelen om een verzorgende taak op zich te nemen. Deze organisatie werkt samen met verzorging- en verpleeghuizen voor mensen met een verstandelijke en of lichamelijke beperking. Zoals o.a. tehuizen voor kinderen die geboren werden met een hersenbeschadiging en psychiatrische ziekenhuizen. Bij de taakverdeling wordt er wel degelijk rekening gehouden met de voorkeuren van de kandidaat-vrijwilligers zodat ze ten slotte terechtkomen in een taak die ze met liefde en zorg kunnen uitoefenen.

Ook hier krijgen de vrijwilligers kost en inwoon van de organisatie. Mannen en vrouwen slapen er apart op kleine slaapzalen. Het eten is er koosjer en de werkweek is ook van zondag tot vrijdag. Gilbert en Amelie hebben niets dan lof over hun verblijf. Vijf jaar na elkaar trokken ze naar Israël. Het was voor hen een beleven van hun geloof plus het inzetten van hun liefde voor Israël.

Advertentie

Amelie vertelde me dat ze zich vroeger dikwijls afvroeg of ze niets concreet kon doen voor Israël. Het bidden en het bespreken van de Bijbel was voor haar niet voldoende. Ze wilde meer. Ze wilde een daadwerkelijke inzet. Op een zondag gaf een kennis haar een blaadje met daarin een oproep voor vrijwilligers. Amelie en Gilbert zagen daarin hun hoop bewaarheid worden. Ze namen contact en vertrokken. Voor haar en ook voor haar man was het de vervulling van een oude droom. Zij vertrokken vijf jaar na elkaar voor telkens drie maanden!

Home Neve Michael

Tijdens de jongste reis naar Israël was Pascal Temmerman vrijwilliger in het kindertehuis Neve Michael. Het is een tehuis dat een veilige opvang biedt aan kinderen wier ouders niet in staat zijn voor hen te zorgen. De kinderen krijgen er de nodige steun, opvoeding en een warme familiale sfeer, nodig na hun dikwijls traumatische ervaringen.
Er zijn diverse afdelingen in het home: een crisiscenter, er zijn ‘Family units’ die de kinderen liefde, warmte en een stabiele omgeving verzekeren en verder is er nog een lagere school en uiteraard de zorg voor de kinderen de klok rond.

Het home is gelegen in Pardes Hana tussen Tel Aviv en Haifa. Er waren ongeveer tweehonderd kinderen toen Pascal er werkte. Zijn taak was de kinderen helpen bij het ontbijt en daarna afruimen en helpen in de keuken tot de namiddag. Van 13 tot 17 uur was hij vrij. ’s Avond zorgde hij voor een bepaalde groep van kinderen en bleef hij toezicht houden. De kinderen werden onderverdeeld in groepjes en de vrijwilliger bleef dan bij de hem toegewezen groep. Bepaalde kinderen hadden heel wat last van trauma’s waardoor continu toezicht nodig was en is.

Naast Pascal waren er ook vrijwilligers uit de Verenigde Staten, Canada, Zuid-Afrika en ook Franstalige Joodse Marokkanen. Volgens Pascal was de voertaal overwegend Engels, maar door de omgang met de kinderen was het ook een prachtige gelegenheid om vlot Hebreeuws te leren.

Dankbaarheid

Volgens Pascal is de dankbaarheid van het vaste personeel en de kinderen onvoorstelbaar. In het begin loopt het niet zo vlot en is het een kwestie van je weg te vinden, maar eens het vertrouwen er is, verkrijg je een unieke ervaring. Het home wordt geleid door Hava Levene, de directrice. Pascal had er een eigen huis. Het verblijf en het werk werd betaald door de organisatie en naargelang er geld over was, werden er ook uitstapjes gedaan met de kinderen. Dit home wordt vooral in stand gehouden door de talrijke financiële donaties uit het buitenland, vooral uit Canada.

Zowel Pascal als het echtpaar Gilbert en Amelie zijn één en al lof over hun opvang en het dagdagelijkse leven in Israël. Zij vinden het vooral verrijkend om samen te werken met al die verschillende nationaliteiten en ook om het praktische Joodse leven te leren kennen. Zij vinden het een gedroomde kans om de taal te leren, uiteraard niet het schrijven, maar wel het praktische gebruik.

Hun wens is duidelijk: zij vinden het nodig en wenselijk dat vooral jonge mensen van bij ons zulke vrijwilligersklussen op zich nemen. Het is een zeer vormende ervaring en de mensen kunnen kennismaken met het échte Israël, niet het Israël zoals het elke dag opnieuw in onze pers wordt voorgesteld. Zij willen maar al te graag aan iedereen hun eigen ervaringen in een dankbaar Israël vertellen. Wie meer inlichtingen wenst is van harte welkom.

www.Sar-El.nl

www.nevemichael.com

www.hetisraelproject.nl