Koen Metsu (N-VA) over zijn bezoek aan het zuiden van Israël

N-VA Kamerlid en burgemeester van Edegem, Koen Metsu, bezocht vorige week Israël. Hij schreef zijn ervaringen neer in volgend artikel.

In 1980 begonnen de Ayatollah vanuit Iran overal zaadjes te planten om Israël ten gepaste tijden te kunnen vernietigen. Laat me dit als harde binnenkomer even schetsen, want het is belangrijk om de situatie in Israël beter te begrijpen. Hezbollah in Libanon, Houthi-milities in Jemen, wederopstanding van Daesh in Syrië, Hamas in Gaza. En ik vermoed dat ook zij het paard van Troje als cadeau aan de staat Israël gaf. Wanneer ik dit schrijf, op 30 november 2023, wordt Israël zelfs van binnenuit aangevallen. In Jeruzalem vermoordden enkele arabieren 2 joden aan het bushokje. Israël wordt langs alle kanten aangevallen.

Iran heeft veel pionnetjes op het riskbord, en hoeft zich zelfs niet aan de oorlogsspelregels te houden. Hun doel: dit territorium onder gehele Islamistische controle te laten vallen. Nooit steunden Gazanen bijvoorbeeld een mogelijke twee-staten oplossing. From the river to the sea moet het land gezuiverd worden van enige democratie. Een pure oproep tot genocide van het Israëlische volk. 80 jaar terug de tijd in. Nergens mogen joden zich thuis voelen. Het verschrikkelijke antisemitisme is terug van nooit weggeweest. Drie jaar na de holocaust waren de joden blij dat ze een eigen stuk land kregen. Ze willen openlijk meewerken aan een tweestaten-oplossing, but it takes two to tango. 

Was het maar een slechte thriller

Advertentie

46 minuten pure horror. Ik had het liever niet gezien, maar vond het m’n plicht. Rechtstreeks van de go pro-camera’s en de GSM’s die de Hamas terroristen, aangevuld met beelden van camera’s vanuit de woningen van onschuldige burgers. Geen trucage, geen editing, geen dramatisch muziekje onder gemixt. Beelden uit de realiteit, die zo surreëel lijken dat ze geen extraatjes nodig hebben. Precies om niet het verwijt te krijgen dat Israël ‘fake news’ de wereld in zou sturen. Beelden die ik nooit meer uit m’n geheugen gewist krijg. Taferelen die me nooit meer zullen loslaten. En dat zouden ze bij u ook niet. Bij geen enkele human being. Zelfs dieren zouden dit niet kunnen. Ik ken oprecht geen enkele Israëliër, geen enkele mens, die in staat zou zijn tot zo’n handelingen, die als je ze nog maar gewoon uitlegt aan mensen, misselijkmakend zijn. Na ruim drie kwartier had ik moeite met hun vreugdekreet die steeds luid weerklonk: Allahu Akbar. Welke God zou dit soort geweld goedkeuren? Hoe kan religie een aanleiding zijn om andersdenkenden van het leven te beroven op de meest afschuwelijke manier.

De barbaarse slachting van 7 oktober

Die ochtend, vanaf 06.30, zouden tweeëntwintig locaties zeer gericht aangevallen worden met maar één doel: zoveel mogelijk Israëli op gruwelijke wijze verkrachten, vermoorden en ontvoeren.

Met paragliders door de lucht, met een konvooi voor de hekken die dienen als grens tussen Gaza en Israël, en met boten via de Mediterraanse zee. Deze voorbereiding moet maanden, al dan niet jaren, geleden gepland zijn geweest.

Terwijl de IDF enigszins ingedommeld werd, werd Hamas geprepareerd voor de affreuze slachting. Na de oorlog zal dit ongetwijfeld gevolgen hebben binnen het Israëlische politieke spectrum. Mark my words.

Die ochtend werden er vanuit Gaza drieduizend raketten richting zuiden van Israël gelanceerd als startschot. Maar tevens als enige afleiding, want gelijktijdig konden 900 zwaar getrainde terroristen Israël met een grondoffensief verrassen. De komende vierentwintig uur zullen er duizendvierhonderd Israëlische burgers afgeslacht worden. Niet enkel door de zwaar opgeleide terroristen, maar ook op inwoners van Gaza die uitgenodigd werden om deel te nemen aan deze vernietigingsoperatie. Ook zij vermoordden burgers, maar dan niet met oorlogswapens, wel met botte messen en blote handen.

Hoe het komt dat het Israëlische leger pas zo laat ter plaatse was, zal nog een staartje krijgen. De wegversperringen onderweg mogen geen uitvlucht zijn. Eén van de best getrainde legers ter wereld moet beter kunnen. De kerntaak van een overheid is het beschermen van haar burgers, en ik vind dat men hierin tekort schoot. Men was niet klaar. Mocht effectief blijken dat de legertop en enkele intelligentiediensten reeds een jaar op de hoogte waren van de ruwe plannen van Hamas, maar deze wegzette als onrealistisch, dus ongevaarlijk, dan zal deze onvergeeflijke blunder de geschiedenisboeken ingaan als IDF’s grootste fout sinds het ontstaan van Israël.

Advertentie

Met eigen ogen en oren

Iedereen heeft een opinie wat betreft deze oorlog. Omdat geopolitiek veel ingewikkelder in elkaar zit dan het lezen van berichten op X ga ik graag zelf ter plaatse om nadien tot m’n gemotiveerde conclusie te komen. Ik deed dat eerder in Syrië, in Irak, in Kiev, en Taiwan. Het stoort me soms ontzettend om te zien hoe berichten die door meer mensen een like krijgen, ineens motiverend werken om vlotjes mee in dat discours te stappen. En laat ons eerlijk zijn: de joden zijn altijd in de minderheid, moeten zich altijd extra verantwoorden. En dan nog wordt hun waarheid op de korrel genomen, zelfs met aantoonbare bewijzen.

Zondagavond, 26 november, land ik in een verlaten luchthaven van Tel Aviv. Ben Hurion dat anders zo’n internationale smeltkroes van wereldburgers is. Dankzij Elnet bezoeken we de volgende dag een legerbasis, waar men ons in beslag genomen wapens van Hamas toont. Indrukwekkend. Wapens uit Noord-Korea, Iran, en uit Gaza zelf. Vijftigduizend oorlogswapens. Een arsenaal om wekenlang terreur te verrichten.

En de gevolgen van die terreur werden me vreselijk duidelijk toen we uren later tussen de wrakken stonden van de feestvierders op het Nova festival in de kibbutz Re’im. Achthonderd in totaal… Beschoten, uitgebrand. Vaak met in paniek vluchtende passagiers aan boord. Hun dood tegemoet rijdend.

De beelden die we nadien te zien kregen in de ontruimde spookstad Sderot, toonden aan hoe meedogenloos deze moordende infiltranten tewerk gingen. Een papa doodgeschoten toen hij z’n vierjarige dochter probeerde beschermen. Gelukkig is hem dat laatste wel gelukt, maar hoe kan een kind zoiets ooit verwerken.

Nog erger was m’n bezoek aan Kvar Aza. Een kibbutz aan de grens met Gaza, die je zou kunnen vergelijken met een klein vakantiedorp. Piepkleine huisjes, bewoond door een hechte gemeenschap. Bewoners die geloofden in een samenwerking met de buren. Die het schuilen voor de bommen al wel gewoon waren, maar nooit verwacht hadden dat ze aangevallen zouden worden, verkracht, onthoofd, gegijzeld. Achtenvijftig Israëli lieten die dag het leven. Anderen werden mentaal of fysiek verminkt achtergelaten.

Precies toen ik de aangerichte schade kon waarnemen, kwam Yula toe. Samen met haar zoon. Het was de eerste keer na de aanslag, dus tweeënvijftig dagen geleden, dat ze wist te ontsnappen aan de dood. Door zich met haar twee kinderen in een schuif onder het bed te verstoppen. Terwijl ze hoorde hoe haar huis betreden en nadien aan flarden geschoten werd door volgens haar een achttal terroristen. Toen de terroristen alsnog beslisten het huis uit te branden, wachtten ze zo lang mogelijk om te vluchten. Met hun laatste adem ontvluchtten ze hun huisje dat in vuur en vlam stond. Rechtstreeks de terroristen tegemoet. Toen deze hen opmerkten werden ze opgejaagd, en instinctief vluchtten ze terug de vlammenzee in om via de achterkamer te kunnen ontsnappen. Zeven uur lang wachtten ze in een kleine opslagplaats totdat ze hoorden dat het leger er was om hen te bevrijden. Zoon Rohan kwam kijken of er nog iets overbleef van hun speelgoed. Meer dan een paar UNO kaarten die het vuur overleefden, was er niet. Hij gaf me er eentje. Als bedanking dat ik naar hun verhaal wilde luisteren. Zelden was ik zo stil.

Onvergelijkbaar

 Tijdens de humanitaire pauze worden Israëli met Palestijnen uitgewisseld. Tot zo ver klinkt dat heel aannemelijk. Ware het niet dat onschuldige Israëlische gijzelaars disproportioneel worden geruild met Palestijnse gevangenen. Die laatste groep is nog niet vrij, of ze prijzen de aanslag van Hamas. Waarom disproportioneel? Omdat op 29 november ik ter plekke vernam dat honderdtachtig Palestijnse gevangenen de pasmunt waren voor eenentachtig burgers, die aan het genieten waren van hun feestdag.

Mijn gesprekken met ouders van slachtoffers of gijzelaars van Hamas op maandag, 27 november, en dinsdag 28 november waren onbeschrijflijk. Wat zij nu meemaken is letterlijk the living hell. Leeft mijn kind nog? In welke omstandigheden? Wat hebben ze er al mee gedaan? Zie ik hem/haar ooit nog terug? Wanneer? Wat heeft mijn mama in godsnaam misdaan? Waarom mijn zus die gewoon wou gaan feesten? Zouden ze m’n man aan het folteren zijn? Hartbrekend. Toen de vraag gesteld werd of wij nog vragen hadden, kon je een speld horen vallen. Slik. Eyan Waldman, een topondernemer die reeds enkele fabrieken ondersteunde in Gaza, en al jaren ontzettend gelooft in een win-win situatie voor beide kampen, vertelt ons hoe zijn prachtige dochter en zijn schoonzoon die zevende oktober doorzeefd werden door kogels. Pas twee dagen later werd bevestigd dat hun lichamen, of wat er van overbleef, werden gevonden.

Intussen pleegden drie overlevers reeds zelfmoord. Wat er met de drie ontvoerde meisjes gebeurde, wiens lichamen de laatste dag van november aan Israël zouden worden bezorgd, maar tot op heden nog niet overgedragen werden, mag ik niet melden omdat dit heden geen publieke informatie is. Maar mijn gedachten zijn zeker ook bij hun families. De andere gijzelaars bekomen in de Israëlische ziekenhuizen. Ik bezocht enkele slachtoffers in het Sourasky Medical Center. Aangrijpend kreeg een nieuwe betekenis voor mij. Ik bespaar jullie de details. Wat me ook opviel is dat ondergronds hun parkings geheel werden omgevormd tot extra ziekenhuiscapaciteit. Ook dat was indrukwekkend: schakelen om haar burgers in nood te helpen. Anders verloopt het ondergronds bij het Al Ahli ziekenhuis in Gaza. Weet u nog? Het ziekenhuis dat volgens bepaalde pers aangevallen werd door het IDF. Meer dan vijfhonderd Palestijnen zouden daarbij om het leven zijn gekomen. Wat bevestigt Human Rights Watch nu? Het was niet het ziekenhuis, maar wel haar parking dat vernietigd werd. En niet door een Israëlische raket, maar wel door een gefaalde raketlancering door Hamas. Tweeënhalf uur na de beschuldiging kwam het Israëlische leger reeds met deze boodschap. Pas na vierentwintig uur werden de headlines in de pers aangepast. Meer nog, vijfhonderd slachtoffers, bleken er vijftien te zijn.

Maar het nieuws gaat erin als zoete broodjes, zonder al te veel fact-checks. Het moet vooral snel gaan, en veel respons hebben. Dit voedt dan ook de pro-Palestijnse betogingen. Waarvan ik vind dat ieder free-Palestine evenement, er ook één tegen Hamas zou moeten zijn. Wanneer de Israëli waar dan ook ter wereld op straat komen, gebeurt dit zonder incident. Zonder haat speeches. Zonder geweld. Mag ik vaststellen dat de haat in de ogen bij de militanten van de pro-Palestina bewegingen mij verontrust.

Vanwaar komt die haat, vraag ik me vaak af. Zitten zij in de grootste openluchtgevangenis? Waarom worden ze niet opgevangen door andere moslimlanden? Waarom is de grens met Egypte hermetisch afgesloten? Van kleins af aan worden ze opgevoed of beter opgeleid om joden te haten. Vanaf de kleuterschool. Er is voldoende bewijs om dit aan te tonen. Er is geen greintje liefde, respect of zelfs erkenning van het bestaansrecht van de Israëlische bevolking. De jonge welpen van het kalifaat in Syrië, blijken hier nog extremer beïnvloed. Die haat is niet wederzijds. Toegegeven, de liefde is lauw.

Vrede voor iedereen

In 2023 gaf de Europese Unie al honderd miljoen euro humanitaire hulp. De Verenigde Naties leggen daar jaarlijks nog eens ruim zeshonderd miljoen dollar tegenover. Wat Gaza nog op de rekening krijgt vanwege Iran, en bepaalde oliestaten, is niet officieel bekend. Van Qatar weten we wel dat Gaza de afgelopen tien jaar 1,3 miljard dollar mocht ontvangen. Het is niet moeilijk rekenen om te weten dat er jaarlijks minstens een miljard euro geschonken wordt aan deze regio. Wat er nog via crypto en andere officieuze kanalen binnenkomt, daar hebben we het raden naar. Of al dit geld voor het juiste doel gebruikt werd is een hypothetische vraag. Heel wat cement voor functionele gebouwen en infrastructuur, werd in een kluwen van ondergrondse gangen gepompt. Een netwerk van schuilplaatsen, wapendepots, vluchtwegen en raketlanceringsplatformen kwam in de plaats van hotels, scholen, extra ziekenhuizen, comfortabele woningen. Geld voor medische zorg, ging naar raketten.

Twee jaar geleden werd er door de Knesset (Israëlisch parlement) nog beslist dat er twintigduizend extra Palestijnen uit Gaza tewerkgesteld mochten worden in Israël. Om mogelijks samen te beginnen dromen van gezamenlijke economische belangen en welvaart. Bijzonder cynisch is dat een bepaald aantal mee geholpen heeft deze uitgekiende aanslag mee vorm te geven. Wanneer de politiewissel plaatsvond die zwarte zaterdag, waar de bewapende inwoners zich bevonden in de Kibbutz, waar de in- en uitgang was van het Nova festival, het festival van de vrede. Als de situatie ooit opgelost geraakt, zal Israël er alles aan doen dat het gevaar vanuit Gaza gereduceerd wordt tot nul. Ik acht het erg mogelijk dat er een fysieke muur komt, even hoog als deze die in de grond steekt. Van enige samenwerking zal er geen sprake meer zijn. Energie- en watertoevoer zal van elders moeten komen.

Laat ons eerlijk zijn. Mochten de miljarden euro steun aan Gaza de afgelopen jaren gebruikt zijn voor wat ze bedoeld waren, de Palestijnen hadden hun eigen Tel Aviv aan de Middellandse zee.

Echter schuilt het gevaar niet enkel in het zuiden. Ook in het noorden zit Hezbollah op hete kolen om een ravage aan te richten. Enkel hebben zij geen dertigduizend raketten zoals Hamas, maar wel honderdvijftigduizend raketten van zelfs betere kwaliteit.  Honderddertigduizend bloedhonden staan klaar om aan te vallen. Wanneer Iran met de risk dobbelstenen werpt, en de duim omhoog doet, is het prijs. Gelukkig ligt er een Amerikaanse vloot op vinkenslag om gepast te reageren indien nodig. Laat ons hopen dat het nooit zo ver komt. En dan heb ik nog niet gesproken over het nucleaire programma van Iran. Dames, heren, hoewel dat ver van ons bed lijkt, vergis u niet.

Angst

Ik citeer Yula, de dame die voor het eerst terug haar verwoeste huis bezocht in Kfar Aza. “There can and will be peace, if they don’t want to kill us.”

Niemand wil onschuldige slachtoffers bij zo’n oorlog. Niemand. En mijn gedachten gaan ook uit naar de Palestijnse burgerslachtoffers die hier niet voor gekozen hebben, en zelf quasi gegijzeld worden door Hamas. Het boezemt me wel angst in wanneer we weten dat tachtig procent van de Palestijnse bevolking Hamas steunt. Volledig geïndoctrineerd om joden te haten.

Een staakt-het-vuren is wenselijk voor en door iedereen. Maar niet onvoorwaardelijk. En we moeten ook de vraag durven stellen of een politieke tak van Hamas wél deugdelijk is, en de militaire tak op de lijst van terroristen staat. Wat zouden wij doen indien Daesh met een politieke afdeling zou afkomen… Zouden we dit dulden? Zouden we durven geloven in een goede afloop?

Over de militaire strategie van Israël mag iedereen vragen stellen. Zelfs tijdens een oorlog zijn er ethische regels. Onschuldige slachtoffers dienen absoluut vermeden te worden. Israël gaf noord-Gaza achtenveertig uur de tijd om hun regio te verlaten, maar Hamas verhinderde dit. Het ziekenhuis zou niet tijdig ontruimd kunnen worden. De directeur weigerde dit trouwens, zelfs indien er alternatieve hulp aan de patiënten zou worden aangeboden. Maar precies dit ziekenhuis blijkt een strategische plek te zijn voor Hamas. Ik ben ervan overtuigd dat Israël er alles aan doet om onschuldige burgers te sparen. Dit staat in schril contrast met de visie van Hamas.

Israël heeft na die ongeziene laffe aanval het recht om zich te verdedigen en haar gijzelaars terug te halen. Daarnaast dient ze ook voorziend te zijn, en te maken dat Gaza een veilige plek wordt. Het gevaar komende vanuit deze regio moet gereduceerd worden naar nul. Stap één is het elimineren van Hamas. Met zijn veertigduizend actieve terroristen alles behalve evident. Maar ook voor ons in het Westen geen onbelangrijke taak. En ik denk dat velen dat onderschatten, maar de tijd zal dat uitwijzen.

Vergis u niet: ik kies kamp voor de vrede, voor de democratie, voor de co-existentie. Maar wie na zeven oktober Israël verguist, zet de deur open voor een volgende zeven oktober waar ook ter wereld. Terreur mag nooit winnen, onschuldige burgers mogen nooit afzien. Vanuit welk kamp dan ook. Nooit zal ik één bevolkingsgroep specifiek verachten. Iedereen heeft het recht te bestaan. Behalve zij die niet akkoord zijn met deze laatste zin.

Koen Metsu