Lucas Catherine op het recidivepad met nieuw boek
Ter gelegenheid van de recente publicatie van het boek De Israël Lobby nam ik contact met een aantal vrienden om hun mening te kennen. “Zulke boeken verdienen niet gelezen te worden”, was steevast hun antwoord. Ofschoon ik hun verontwaardiging over de auteur deel, ben ik het met hen niet eens; om kennis te vergaren, heb ik Mein Kampf en het Rood Boekje gelezen, zelfs een aantal geschriften van de hand van Stalin. Hoe zenuwslopend ook, de lectuur van de pennenvruchten van massamoordenaars en volksverlakkers kan verrijkend zijn.
André Gantman
De extreemlinkse Luk Vereertbruggen, alias Lucas Catherine, maakt zich schuldig aan recidive, vermits hij in 1980 een soortgelijk schotschrift publiceerde onder de titel De Zonen van Godfried van Bouillon, de Zionistische Lobby in België. Men zal zich herinneren dat Lucas Catherine toen reeds van antisemitisme werd beschuldigd o.m. door Wilfried Vanhove, (De Morgen, 18 april 1981) en nog later door Mia Doornaert. Het conflict werd voor de Raad van Journalistiek uitgevochten en in haar voordeel beslecht (9 december 2004). Iemand met de vinger wijzen als antisemiet, doet men niet lichtzinnig, maar in dit geval volomen terecht.
De wijze waarop hij meer dan dertig jaar lang het zionisme steevast als ‘imperialistisch kolonialisme’ bestempelt en daarenboven iedere vorm van verbondenheid van de Joden met het Land van Israël ontzegt tot in het absurde toe, kan niet anders worden verklaard dan door haat tegen de Joden, daarbij hanteert hij het wapen van de leugen dat het een lieve lust is. In geen geval past het begrip ‘kolonialisme’ als het gaat om het zionisme als uiting van de revolutionaire bevrijdingbeweging van het Joodse volk. Iedere vorm van kolonialisme onderstelt een band met een moederland dat de kolonies leegzuigt van de grondstoffen.
Advertentie
De zionisten hebben zich in een achtergestelde regio gevestigd en die opgewaardeerd en gesaneerd.
Catherine als serieleugenaar
De auteur aarzelt ook niet de ongeïnformeerde lezer mee te sleuren in zijn perverse anti-Joodse en antizionistische attitudes (p.135). Hij tracht de zionistische leiding te besmeuren door te verwijzen naar de relatie met het Derde Rijk in het kader van de Ha’avara akkoorden (1933-1939). Deze hadden tot doel via economische en financiële overeenkomsten zoveel mogelijk Duitse Joden te redden. Maar Catherine doet uitschijnen alsof hij een groot stinkend geheim onthult. Niets is minder waar, vermits deze aangelegenheid reeds besproken werd ter gelegenheid van het XVIII Zionistisch Congres dat in 1933 in Praag plaatsvond. Zijn opzet is kristalhelder; hij tracht op die wijze Al-Husseini, grootmoefti van Jeruzalem en notoir nazi collaborateur, te ontzien en aldus zijn daden te vergoelijken. Inderdaad redeneert hij, zowel de moslimleiding als de zionisten sloten een pact met nazi-Duitsland, dus laten wij die moefti toch niet eenzijdig met de vinger wijzen nietwaar? Uiteraard is er een wezenlijk verschil: de zionisten probeerden mensenlevens te redden, terwijl de moefti slechts moordplannen wenste ten uitvoer brengen, zoals hij trouwens reeds had gedaan in de twintiger jaren in Hebron .
Maar ik moet toegeven dat Catherine invloed heeft wanneer ik lees dat hij senator Van Quickenborne (thans Open VLD-minister) aangemoedigd heeft om een bezoek te brengen aan terroristenleider Ahmed Yassin, de stichter van Hamas. Voor iemand die het liberaal gedachtegoed heeft omarmd na wat politieke omzwervingen, was dit bezoek alleszins een primeur.
De anti-Israëllobby
Tijdens een vraaggesprek met VRT journalist Koen Filet (Interne keuken 4 juni 2011), beweerde Lucas Catherine dat er in Vlaanderen geen ‘pro-Palestijnse lobby’ bestaat. Hij heeft gelijk; er bestaat slechts een ‘anti-Israëllobby’ die tot doel heeft Israël permanent aan te vallen zonder zich te veel te bekommeren om ware vrede. Die lobby is zeer actief in het kader van allerlei acties tegen Israël zoals het promoten van economische en academische boycots. Op blz. 117 en 118 publiceert hij de lijst van allerlei door belastinggeld gesubsidieerde verenigingen en organisaties die zich met dergelijke activiteiten inlaten zoals: Intal, 11.11.11, Broederlijk Delen, Pax Christi, Vrede vzw, Oxfam. Uiteraard ontbreekt het gesubsidieerd maandblad MO* niet op het appel (p.69). Voornoemde groeperingen worden in hun onverzettelijkheid en agressieve houding tegenover Israël door Catherine met veel égards en ontzag behandeld.
Advertentie
Deze anti-Israëllobby aarzelt niet het recht op vrije meningsuiting aan zijn laarzen te lappen.
Op 25 mei was een academische lezing voorzien door Kolonel L. Libman diensthoofd van de Internationale Juridische Dienst van het Israëlisch leger in het kader van de Belgische afdeling van de International Law Association. Dankzij de logistieke hulp – met belastinggeld – van o.m. Intal en Vrede vzw werden de organisatoren onder druk gezet om de voordracht af te gelasten; er werd zelfs geen tegensprekelijk debat gevraagd, neen de Israëliër werd door de anti-Israëlloby op voorhand veroordeeld als een verdediger van inbreuken op het oorlogsrecht zonder kans op wederwoord. Het is trouwens een kenmerk van die anti-Israëllobyisten; geen democratisch debat, slechts veroordelingen en oproep tot boycot. Zij dragen derhalve een zware morele verantwoordelijkheid voor de negatieve matschappelijke gevolgen van hetgeen men over het algemeen als ’de import van het Midden-Oostenconflict’ bestempelt.
Politieke anti-Israëlactivisten
Sp.a volksvertegenwoordiger (ondervoorzitter sp.a) Dirk Van Der Maelen fungeert reeds meerdere jaren als een belangrijke politieke schakel van de anti-Israëllobby. Rudy De Leeuw, baas van het ABVV die met de regelmaat van een klok en radicaal het anti-Israëlpad bewandelt. Die man zwijgt wél over grove schendingen van mensenrechten in China, Soedan ,enz… maar heeft zijn syndicaal licht op het Midden-Oosten laten schijnen. Hebt u die syndicalist ooit horen protesteren wanneer Herstal wapens aan Khadaffi heeft geleverd? Voor die man is er maar één vijand van de mensheid met name Israël. Uiteraard is geen land perfect maar de eenzijdigheid en halsstarrige hardnekkigheid waarmede Van Der Maelen en De Leeuw Israël behandelen, heeft een geurtje. Beiden zijn in Vlaanderen vurige voorstanders van het ‘cordon sanitaire’ t.a.v. het Vlaams Belang maar volgens hen zou Israël Hamas als partner voor de Vrede moeten omarmen; begrijpe wie kan! Het zijn niet hun kinderen die iedere nacht gescheiden van hun ouders in schuilkelders moeten slapen zoals het geval is in Sderot.
Staande in een antisemitische traditie
Lucas Catherine past perfect in de traditie van de makers van De Protocollen van de wijzen van Sion tot op heden een antisemitisch meesterwerk dat eerst in Rusland, dan in Europa en vandaag in veel moslimlanden een bestseller is. Het ziet de Jood, alias de zionist, als een complotterende entiteit die richtlijnen krijgt vanuit obscure Mossadkantoren. De davidster afgebeeld als een spinnenweb op de achterflap van zijn vorig boek, De zonen van Godfried van Bouillon, sprak inderdaad boekdelen over zijn ‘wereldvisie’.
Catherine is een exponent van de modieuze anti-Israëllobby die sedert een aantal jaren een steile opgang kent. Het antwoord hierop is eenvoudig en helder: de leugens doorprikken met feiten en resoluut ingaan tegen de stroom, hoe moeilijk en ondankbaar die taak ook is. Wij zijn het verschuldigd aan degenen die ondanks overmacht, maar met de onmetelijke wilskracht om te leven als vrije mensen, de Joden de hoop op een nieuwe toekomst hebben gegeven.
Lucas Catherine ontmaskerd
Volgende tekst komt uit een opiniestuk van Michael Freilich
Catherine heeft het in zijn wek over journalistiek onderzoek na de vorige flottielje en schrijft over één van de deelnemers: “Het resultaat was ontluisterend. […] De man met het kromzwaard bleek na enig onderzoek een Jemenitisch parlementslid en de foto was genomen tijdens een persconferentie in Jemen”.
Dit is een regelrechte leugen. Het klopt dat ‘Kromzwaard’ een Jemenitisch parlementslid is, met name Muhammad Al-Hazmi, maar hij was wel degelijk aan boord en deze foto werd ook aan boord getrokken. Dat wordt bevestigd door videobeelden, door de cameraman die de foto maakte en door de heer Al-Hazmi zelf. Meer nog: Al-Hazmi was te gast in Gaza, waar hij op 22 oktober 2010 eenzelfde zwaard overhandigde aan Hamasleider Ismail Haniyeh: “Ik was met mijn broeders op de vrijheidsflottielje en droeg de jambiya bij me om te kunnen overhandigen aan Haniyeh, maar de zionistische vijand heeft mijn kromzwaard afgepakt, vandaar dat ik nu een nieuw exemplaar bij heb om te overhandigen aan Ismail Haniyeh”.
De videoclip van dit treffen kan u terugvinden (met ondertiteling) op http://www.memritv.org/clip/en/2674.htm. Ik citeer nogmaals Catherine: “Ontluisterend, ‘Kromzwaard’ bleek een Jemenitisch parlementslid, de foto was genomen in Jemen”. Dit is dus pertinent onjuist!
Catherine vervolgt door te zeggen dat de stem die te horen was op de radio van het schip – “Ga terug naar Auschwitz en vergeet 11 september niet!”- een vervalsing is. Catherine: “De fameuze stem zou volgens het leger die van Huwaida Arraf zijn, een Amerikaanse Palestijn, maar uit alle getuigenissen bleek dat de man nooit op de boot was geweest”.
Ook hier fabuleert Catherine, want Huwaida Arraf is géén man maar een vrouw (één Google
search volstaat om dit te achterhalen) en was wel degelijk aan boord. Ze ontkent dat ook niet en gaf verscheidene interviews over haar wedervaren aan boord zoals bijvoorbeeld aan Newsnight op 2 juni 2010 op de BBC (http://www.youtube.com/watch?v=tjHoUyy-rwA).
Verder verzwijgt Catherine de veelvuldig bewezen banden tussen de flottielje en de Turkse terreurorganisatie IHH, én hij verzwijgt het overdonderende feit dat er aan boord van het bewuste schip (de Mavi Marmara) géén hulpgoederen werden aangetroffen, enkel messen, staven en andere wapens.
Leugenmachine
We kunnen niet anders dan concluderen dat we hier met een pathologische leugenaar te maken hebben. Catherine noemt zichzelf graag een ‘feitenmachine’ en zegt dat die term hem door Wim van Rooy werd toegemeten (Van Rooy ontkende dit ten stelligste in een reactie aan Joods Actueel). De enige titel die Catherine eer aan zou doen is hem een leugenmachine te noemen. De gevaarlijkste soort leugenaars zijn dat soort pathologische serieleugenaars, die er niet voor terugdeinzen om de grootste leugens uit hun duim te zuigen. Hierdoor zou je als buitenstaander er nooit bij kunnen stilstaan dat alles eigenlijk verzonnen is. Kortom, het tart de verbeelding. Wie dacht dat het monteren van geweergeluid bij een beeldverslag van het VRT-journaal al erg was, moet nu wel echt van zijn stoel vallen.
Indien Catherine een journalist was, dan was hij stante pede ontslagen, had hij een klacht aan zijn been bij de Raad van Journalistiek en mocht hij nooit meer een artikel schrijven.
Ik denk dat alle journalisten die deze man nog een forum geven eens de hand in eigen boezem moeten steken en zich moeten afvragen of ze Catherine niet ‘blindelings’ in zijn discours zijn gevolgd. Heeft er nog nooit iemand bij De Morgen, Humo of Radio1 (allemaal media waar Catherine onlangs dezelfde en nog andere leugens vertelde) de moeite genomen om de spectaculaire beweringen van die kerel na te trekken? Wat is er gebeurd met de eerste les tijdens de opleiding journalistiek, die ons leert om “steeds twee verschillende bronnen te zoeken als er een nieuw en merkwaardig ‘feit’ opduikt”?!
