Ontmoeting tussen Joodse en niet-Joodse leerlingen in Antwerpen
Thalia zou zich ‘perfect thuis voelen’ op een Joodse school in Antwerpen. Godsdienstleraar en historicus Jan Maes vindt het belangrijk om vooroordelen over Joden, die hij in grote mate bij zijn leerlingen van het Onze-Lieve-Vrouw-van-Lourdescollege (OLVE) te Edegem aantreft, uit de weg te ruimen.
Maes is er zich van bewust dat zijn leerlingen daarin beslist niet verschillen van leerlingen uit andere Vlaamse scholen, maar hij maakt elk jaar het verschil, door met zijn laatstejaarsstudenten op bezoek te gaan in de Joodse Tachkemonischool. Leerkracht in deze Joodse school, Aron Malinsky, die een korte toespraak voor de bezoekers hield, zei tegen Joods Actueel dat het initiatief dat dit jaar voor de vijfde maal plaats vond “werkelijk voorbeeldig” was en “opvallend goed voorbereid”.
De leerlingen trokken, met een indrukwekkende vragenlijst ‒ een pluim voor wie die lijst heeft samengesteld ‒ naar hun leeftijdsgenoten van het vijfde jaar van de Tachkemonischool. De vragen waren ingedeeld in verschillende categorieën: traditie, religie, familie- en privéleven, politiek, samenleven met niet-Joden, WOII, Holocaust en antisemitisme. De lijst moest ervoor zorgen dat de gesprekken geanimeerd bleven hoewel die vrees ‒ de Joodse discussiepraktijk kennende ‒ ongegrond was.
De OLVE-leerlingen penden achteraf hun indrukken op een internetforum neer. Joods Actueel las alle reacties en stelt vast dat de voornaamste conclusie is dat de ontmoeting met de Joodse studenten een regelrechte openbaring was. “Zij die argwanend staan tegenover het Jodendom, raad ik een ontmoeting als deze zeker aan. Onbekend maakt onbemind. Voor deze belevenis stond ik eerder onverschillig tegenover het Jodendom, terwijl mijn standpunt nu in positieve zin veranderd is”, schrijft Julie De Vos waarmee ze, wellicht zonder het te beseffen, de ervaring van al haar medestudenten treffend onder de aandacht brengt. Zelfs de leerlingen die tegen het bezoek opzagen, laten zonder uitzondering weten dat ze zich vergist hebben en dat ze blij waren met de ontmoeting met hun Joodse leeftijdsgenoten.
Volgens Eline Vervloet beschikken de Joodse leerlingen over zeer veel zelfspot, maar sommige onderwerpen zijn volgens haar vanzelfsprekend zeer sereen: “Wat mij ook verbaasde is hoe de Shoah, in tegenstelling tot bij ons, nog vers in hun geheugen zit. Voor ons mag het dan misschien ver achter ons liggen, voor hen is het nog een dagdagelijkse last die ze meesleuren”. Robin Verachtert merkt zelfs op dat de Tachkemonistudenten meer daarover eensluidend klinken dan over het Midden-Oostenconflict, waar volgens hem sommigen veel en anderen maar weinig belangstelling voor hadden.
Advertentie
Steven Verwerft leek vooral in de wolken met het culinaire aspect van het bezoek. Over de falafel die hij voorgeschoteld kreeg, laat hij opgetogen weten dat een zekere Jonathan voor het groepje aan zijn tafel “een tweede kon regelen”, maar als enige merkte hij op dat hij in de discussie over het Midden-Oostenconflict in hun eigen kringen kant noch wal raken tegenover zijn gesprekspartners die volgens hem beter geïnformeerd zijn over de gebeurtenissen.
Thalia Duchesne tenslotte schrijft: “Tijdens de pauze heb ik met een aantal Joodse meisjes staan praten. Naast verschillen tussen beide religies en culturen, ging het ook over doodnormale dingen zoals de Italiëreis die er toen aan zat te komen. Ik denk dat ik me perfect thuis zou kunnen voelen op Tachkemoni”.