Moord op Hariri, harde bewijzen tegen Hezbollah
Een reportage van CBC Canada onthult hoe Hezbollah de aanslag uitvoerde op Rafik Hariri, de voormalige premier van Libanon.
Bekijk de reportage van 23 minuten via deze link. (klik hier)
Ondertussen heeft Hezbollah al boos gereageerd (lees hier) en denkt de krant Ha’aretz dat Hezbollah wel eens een oorlog tegen Israël kan beginnen om de aandacht af te leiden (lees hier). Westerse diplomaten vrezen ook een coup van Hezbollah op de huidige regering die onder het bewind staat van Saad Hariri, zoon van de vermoorde ex-premier.
Wij brengen hieronder het opiniestuk van André Gantman, zoals verschenen in Joods Actueel van november 2010.
München 1938 = Brussel/New-York 2010?
Advertentie
André Gantman
Eind oktober 2010 verklaart een glunderende Catherine Ashton – een soort minister van Buitenlandse Zaken van de Europese Unie – dat zij een brief had gekregen vanwege de Iraanse regering dat die opnieuw bereid was te praten over haar kernprogramma. Dat kat- en muisspel tussen de Iraanse Islamo-fascistische dictatuur en wat men de Internationale Gemeenschap noemt, sleept reeds een hele poos aan en deze laatste maakt een meer dan belabberde indruk.
Mevrouw Ashton deed mij onvermijdelijk denken aan de Britse premier Chamberlain die, nadat hij zonder enig schuldgevoel op 29 september 1938 Tsjecho-Slowakije had verraden en overgeleverd aan Hitler met een brede glimlach bij zijn terugkomst in Londen verkondigde dat de vrede was gered.
Hij kreeg lik op stuk van een totaal politiek geïsoleerd maar vooruitziende Winston Churchill tijdens het debat in het Lagerhuis op 3 oktober 1938. Churchill zei onder meer het volgende: “Het Engelse volk dient de waarheid te horen…het dient te weten dat wij zonder oorlog te voeren een grote nederlaag geleden hebben waarvan wij de gevolgen nog lange tijd zullen voelen…Men heeft u gewogen en te licht bevonden…Dit is slechts het begin van de afrekening”.
Minder dan een jaar later was het zover; op 1 september 1939 viel Duitsland Polen binnen: het begin van de Tweede Wereldoorlog. De Internationale gemeenschap, de Europese Unie in het bijzonder, gedragen zich ten aanzien van de Iraanse dictatuur als klonen van Chamberlain met hier en daar een uitzondering, zoals voormalig Britse premier Blair die de militaire optie niet uitsloot (VRT Ter Zake 13 oktober 2010).
Overdreven deze vergelijking? Een drietal weken geleden tijdens een bezoek aan zijn Hezbollah-aanhangers in het zuiden van Libanon verklaarde de Iraanse president Ahmedinedjad eens te meer met zijn blikken gericht naar Israël dat het zijn bedoeling is de zionistische entiteit te vernietigen, lees de Joodse Israëli’s te vermoorden.
Reactie van de Internationale Gemeenschap? Niets!
Advertentie
Het was geen bezoek van een staatshoofd aan een bevriende natie, maar een inspectieronde van een dictator aan zijn troepen: inderdaad Libanon is als dusdanig geen soevereine staat maar gedeeld eigendom tussen Iran en Syrië die één doel gemeen hebben: de vernietiging van Israël.
Op dit ogenblik wordt het zuiden van Libanon volledig beheerst door de troepen van Hezbollah die overstelpt worden door Iran met middellange afstandraketten die Tel-Aviv kunnen bereiken; de Libanese regering oefent geen enkel soevereiniteitsrecht meer uit in wat men nu ‘Hezbollahland’ mag noemen. In die streek scheert het cynisme van de Internationale Gemeenschap hoge toppen vermits de Iraanse wapenleveringen pal onder de neus van de UNIFIL troepen gebeuren.
Hezbollah zal geen ogenblik aarzelen, gesteund door Iran dat zich ongenaakbaar voelt, Israël aan te vallen wanneer de openbare aanklager van de VN zijn rapport inzake de moord op Hariri zal neerleggen, kwestie het spanningsveld te verleggen.
Israël is, gelukkig maar, niet Tsjecho-Slowakije, en zal noodgedwongen en massaal reageren en rekening houdend met het verleden, weet men reeds op welke wijze de Internationale Gemeenschap zal reageren.
Tenzij ik tijdens de laatste weken op een andere planeet heb vertoefd, heb ik vanwege Karel de Gucht, Pax Christi, Broederlijk Delen en konsoorten geen enkele kritiek gehoord op de oorlogstaal van de Iraanse dictator. Oh, ja: verklaren dat alle Israëlische Joden moeten worden vermoord behoort wellicht tot de pacificatie van de Westerse gemoederen! In die omstandigheden denk ik dat weinig Joden nog rationele argumenten zullen bezigen.
Die Internationale Gemeenschap zal dus in geval van oorlog in het zuiden van Libanon een zware en verpletterende morele verantwoordelijkheid dragen.