Uit het archief: Repliek op Brigitte Herremans

israeldag

Voor de zoveelste maal kreeg Israël weer de volle laag in de media van “Midden-Oostenspecialiste” en medewerkster van Broederlijk Delen en Pax Christi, Brigitte Herremans. Zij mocht op deredactie.be (de nieuwswebsite van de VRT) de in Israël gevoerde discussie over het definiëren van Israël als “het historische vaderland en de natiestaat van het Joodse volk” duiden. “Wie gelooft nog dat Israël een democratie is”, vroeg ze zich af.


Lieve Schacht (Dit artikel verscheen in december 2014 in Joods Actueel)

Terecht stelt Herremans dat “het principe van politieke en sociale gelijkheid voor alle burgers, onafgezien van religie, ras of geslacht in de Israëlische onafhankelijkheidsverklaring van 1948 is opgenomen en dat één van Israëls basiswetten bepaalt dat Israël een democratische staat is.” Het wetsvoorstel heeft volgens Herremans een schokeffect. “Het is een klap in het gezicht van de Israëlische Arabieren.” Ze koppelt daar meteen aan dat België en Europa nu maar beter de banden met Israël kunnen doorknippen.

“Joods Nationaal Tehuis”

Herremans negeert evenwel het feit dat Israël in 1948 in de eerste plaats opgericht werd als een “staat voor de Joden”. Dat gebeurde helemaal in overeenstemming met het internationaal recht. Terwijl nationale wetgeving het werk is van nationale parlementen en regeringen, komt internationaal recht tot stand op internationale conferenties of door verdragen tussen staten. In 1920 kreeg Groot-Brittannië op de Conferentie van San Remo van de Volkerenbond het mandaat om Palestina te besturen. In artikel 22 van dit mandaatsbesluit werden de bepalingen van de Balfour Declaration opgenomen. Volgens deze Balfour Declaration moest het Britse bestuur de oprichting van een “Joods Nationaal Tehuis” in Palestina bevorderen.

Advertentie

In 1947 legde Groot-Brittannië de kwestie Palestina voor aan de Verenigde Naties, die hiervoor een Speciaal Palestina Comité oprichtte (UNSCOP). De UNSCOP werkte een verdelingsplan uit, om in het voormalige Britse Palestina een Joodse en een Arabische staat op te richten. In november 1947 werd dit UNO-verdelingsplan door de Algemene Vergadering aangenomen. In mei 1948 riep David Ben Gurion de onafhankelijkheid van Israël uit, de staat van de Joden. De Arabieren kantten zich van meet af aan tegen de Joodse staat. Vijf Arabische legers uit de buurlanden vielen de pas opgerichte staat binnen. Israël won deze onafhankelijkheidsoorlog en sloeg ook latere Arabische aanvallen af (1967, 1973). Ondanks alle problemen, bouwde Israël een moderne democratische samenleving op. Het land integreerde een massale wereldwijde Joodse immigratie en slaagde erin om een moderne competitieve economie uit de grond te stampen.

Dit alles gebeurde volgens de basisprincipes van de onafhankelijkheidsverklaring: “De staat Israël zal openstaan voor immigratie van Joden uit alle naties; zal de ontwikkeling van het land benutten ten gunste van al zijn inwoners; zal gebaseerd zijn op het principe van vrijheid, gerechtigheid en vrede volgens de profeten van Israël; zal volledige sociale en politieke gelijke rechten handhaven voor al zijn burgers, ongeacht geslacht, ras of geslacht; zal vrijheid van godsdienst, geweten, opvoeding en cultuur garanderen; zal de gewijde plaatsen van alle godsdiensten handhaven en zal nauwgezet de principes van het Handvest van de Verenigde Naties in acht nemen.(…)”

Adalah

De Israëlische regering diende onlangs een wetsvoorstel in om Israël te definiëren als “het historische vaderland en de natiestaat van het Joodse volk”. Volgens Herremans zou Israël door dat wetsvoorstel niet langer democratisch zijn. De nieuwe wet zou met name de situatie van de Palestijnse minderheid op de spits drijven. Argumenten hiervoor haalt Herremans bij de in Israël actieve mensenrechtenorganisatie Adalah. Die heeft een databank opgesteld van alle discriminerende wetten in Israël. Daarin zijn 101 wetten en wetsvoorstellen opgelijst die volgens Adalah de Arabische burgers van Israël op alle mogelijke vlakken discrimineren.

Alles wat verbonden is met het zionisme en het Joods karakter van de staat, is volgens deze organisatie discriminerend. Ha’aretz columniste Mira Sucharov nam de lijst kritisch door (juni 2014): “Een Menora op een Israëlische postzegel, het gebruik van de Hebreeuwse kalender in overheidscorrespondentie en de Davidsster op de Israëlische vlag zijn volgens de Adalah-databank allemaal voorbeelden van discriminatie. Volgens die redenering zijn ook de vlaggen van Denemarken, Zweden, Noorwegen en Griekenland discriminerend voor hun niet christelijke onderdanen.” En wat te zeggen van het wereldwijd gebruik van de Gregoriaanse kalender of de kerk van Engeland?

De databank is ook misleidend. Want vierenveertig van de honderd en één gecontesteerde items zijn wetsvoorstellen, die nooit in wetten omgezet werden en bijgevolg ook nooit praktische gevolgen hadden. Het zijn daarentegen voorbeelden van een levendig democratisch systeem waar zeer uiteenlopende meningen in verschillende politieke partijen vertegenwoordigd zijn. Ze getuigen ook van een juridisch systeem dat actief de democratische rechten en vrijheden van het individu beschermt.

Verder zijn volgens Adalah alle financiële tegemoetkomingen voor gewezen soldaten discriminerend omdat zij Israëlische Arabieren uitsluiten. Die zijn echter vrij om ook voor militaire dienst te opteren. Leden van Israëlische minderheidsgroepen als Druzen, Bedoeïenen en – de laatste tijd ook steeds meer – christelijke Arabieren die vrijwillig dienst nemen, krijgen dezelfde voordelen als hun Joodse collega’s. Er zijn af en toe ook moslimsoldaten in het leger zoals een recente video op onze website toont.

Afgelopen zomer beschuldigde Adalah voor een commissie van de VN mensenrechtenraad Israëlische regeringsfunctionarissen en leden van de Knesset van toegenomen racisme en ophitsing tegen Palestijnse burgers. Dergelijke beschuldigingen worden vervolgens gebruikt als argument om het Joods karakter van Israël aan te vallen. Met dat doel voor ogen heeft de NGO in 2007 een voorstel gelanceerd van een “democratische grondwet” waardoor het Joodse karakter van de staat zou verdwijnen. Het Palestijnse recht op terugkeer zou gegarandeerd worden, terwijl Joodse immigratie enkel om humanitaire redenen zou toegelaten worden.

Advertentie

Adalah directeur Hassan Jabareen en verschillende andere Adalah verantwoordelijken zijn overtuigde antizionisten. Ze speelden in 2001 een actieve rol in de Durban Conferentie tegen het racisme, waar het zionisme veroordeeld werd als een vorm van racisme en Israël aan de kaak gesteld werd als een Apartheidsstaat. Ook zijn ze pleitbezorgers van de BDS campagne (boycot, demonisering en sancties) tegen Israël.

 

Adalah in cijfers

Adalah is een Arabisch-Israëlische ngo. De organisatie omschrijft zich als een “onafhankelijke mensenrechtenorganisatie die de rechten van de Palestijnse Arabische burgers van Israël promoot en verdedigt. De organisatie beschikt over aanzienlijke middelen en heeft belangrijke sponsors uit verschillende Europese landen. In 2012 ontving de organisatie in totaal €398.363 aan steun. De Belgische hulporganisatie Broederlijk Delen (waarvoor Herremans werkt) schonk toen €27.162, Oxfam gaf €103.831.

Adalah stuurt rapporten naar journalisten en diplomaten en levert getuigenissen voor UN commissies. In 2013 publiceerde de organisatie een discriminatory laws in Israel-databank.

 

 

Antizionisme

Net zoals de historische term “fascisme”, is het begrip “zionisme” volledig uit zijn historische context gehaald en verworden tot een scheldwoord. In nagenoeg alle discussieforums op het internet zijn daar de sporen van terug te vinden. “Zionisten” zijn er volgens velen op uit om de wereld te overheersen, ze verspreiden – althans volgens een aantal officiële Arabische media – aids en andere ziektes. Zij liggen aan de basis van de bankencrisis, 9/11, de opstand in Syrië, en zelfs van ISIS. Net zoals vroeger de Joden in ruime kring verantwoordelijk geacht werden voor het verspreiden van de pest en het uitbreken van de Franse en de Russische Revolutie! Als afgevaardigde van ngo’s als Pax Christi en Broederlijk Delen stelt Herremans dat de democratie in Israël in gevaar is en dat België en Europa nu beter afstand nemen van Israël. Ze gaat vlotjes mee in het “antizionistische” verhaal.

De jongste weken wordt Jeruzalem opnieuw geteisterd door terreuraanslagen: een terrorist reed met zijn wagen in op wachtende mensen aan een bushalte, er was een schietpartij op biddende Joden in een synagoge, een man werd neergestoken in een supermarkt, enz. Steevast worden deze “heldendaden” uitvoerig geroemd aan Palestijnse kant, in Gaza, maar ook op de Westbank. Is dit ook niet choquerend voor de Israëlische Joden? Voor Herremans zijn deze gruwelijke feiten zelfs niet het vermelden waard.

Broederlijk Delen is een Vlaamse hulporganisatie die werkt binnen de koepel van 11.11.11. De organisatie schonk in 2012 €27.162 aan Adalah, de antizionistische ngo die ernaar streeft het Joods karakter van Israël af te schaffen. Zou het geld van de Vlaamse “milde schenker” en belastingbetaler niet beter aan echte humanitaire projecten besteed zijn? De overvolle vluchtelingenkampen waar radeloze Syrische burgers nog elke dag naar toe stromen omdat hun dorpen en steden oorlogsgebied geworden zijn, hebben een structureel tekort aan middelen.

Democratie in gevaar?

Herremans was heel voorbarig met haar conclusie dat het democratisch karakter van Israël in gevaar is. Door interne onenigheid is de regering Netanyahu ondertussen gevallen. Op 17 maart mogen de Israëlische kiezers (ook de niet Joodse) naar de stembus om een nieuwe Knesset te kiezen. Dat lijkt toch niet zo ondemocratisch. Maar natuurlijk zal het gecontesteerde wetsvoorstel wel op de lijst van de “discriminerende wetten” van Adalah blijven staan, ook al wordt het misschien nooit een wet.

Tijdens de jongste vredesonderhandelingen met de PA was er een Israëlisch voorstel om bepaalde Arabische steden te ruilen voor dichtbevolkte Joodse steden op de Westbank. De Palestijnse Israëli’s hebben zich daar onmiddellijk tegen verzet. Zij wilden onder geen beding afhangen van de Palestijnse Autoriteit. Blijkbaar is het nog niet zo erg om door Israël “gediscrimineerd” te worden.

 

Van democratie gesproken: de laatste verkiezingen in het Palestijnse gebied dateren van 9 jaar geleden, januari 2006. Het resulteerde in de machtsgreep van Hamas in Gaza en een broederstrijd tussen Fatah en Hamas. Is het niet discriminerend dat Adalah en Herremans zich niet bekommeren om de democratische rechten en vrijheden van de Palestijnen op de Westbank en in Gaza?