De eenzijdigheid van Brigitte Herremans in 13 concrete voorbeelden

Israël is geen democratie en moet "gestraft" worden schrijft Herremans al jaren...
Israël is “geen democratie” en moet “gestraft” worden schrijft Herremans al jaren…

Israël zwartmaken beantwoordt geenszins aan het algemeen geldende neutraliteitsprincipe dat van hulporganisaties en hun leidende vredesactivisten mag verwacht worden. Je kan niet én advocaat zijn van één partij in een conflict én tegelijkertijd rechter willen spelen. Dat doet Brigitte Herremans echter wel door zich voor te stellen als ‘Midden-oostendeskundige’ die geacht wordt een ‘neutraal’ standpunt te hebben.

Ze mag uiteraard de Palestijnse zaak volop verdedigen maar dan moet ze ook duidelijk communiceren dat ze een activiste is, mag ze haar verhaal niet zonder wederwoord brengen in schoolklassen en moet de overheid daar de kosten niet voor dragen.

Hieronder verschillende concrete voorbeelden die haar eenzijdigheid aantonen:

1. Enkel Israëli’s aan het woord laten die kritisch zijn voor hun regering is een bewuste manipulatie van de werkelijkheid in de regio. Het gaat niet alleen om een kleine minderheid maar slechts om enkele personen die worden opgevoerd en die duidelijk een extreemlinkse agenda hebben en die worden ingezet om ook hier een fout beeld op te hangen.

2. Herremans heeft nauwelijks kritiek op de Palestijnse autoriteit, zij heeft nog nooit het uitblijven gedurende meer dan een decennium van vrije verkiezingen aangeklaagd en als ze toch kritiek formuleert – vrijwel altijd nadat ze erop gewezen wordt – publiceert ze kritiek als schaamlapje. Haar intentie om Israël te beschuldigen blijft daarbij altijd overeind.

Advertentie

3. Broederlijk Delen en Pax Christi Internationaal ontvangen miljoenen die zonder de nodige transparantie worden doorgesluisd naar Palestijnse organisaties die het bestaansrecht van Israël niet erkennen of naar organisaties met vertakkingen naar terroristen.

4. Bij haar “inleefreizen” naar Israël en Palestina worden geen Israëlische slachtoffers bezocht en wordt er niet gesproken met Israëli’s die hun overheid steunen (de meerderheid in Israël).

5. Ze doet de waarheid geweld aan door het Israëlisch conflict op te blazen tot ongeziene proporties terwijl het maar één van de 400 grensconflicten in de wereld is en ze zwijgt in alle talen over de ongeziene slachtofferaantallen in de strijd tussen Sjiieten en Soennieten.

6. Herremans heeft geen last van historische feiten en spreekt voortdurend over 750.000 Palestijnse vluchtelingen, een cijfer dat niet met de werkelijkheid strookt maar rept met geen woord over de 900.000 joden die om hun leven te redden alle Arabische landen moesten ontvluchten.

7. Bij voortduring stelt Brigitte Herremans dat Israël geen democratie is. Terwijl er vrije verkiezingen zijn waarbij alle burgers hun stemrecht kunnen uitoefenen. Alle instellingen zijn voor alle burgers toegankelijk, het Israëlische gerechtssysteem opereert in de grootste onafhankelijkheid en het land beschikt over een persvrijheid en een nieuwsaanbod waaraan onze pers zich mag spiegelen.

8. Als Midden-Oostendeskundige beperkt ze zich tot Palestijnen op voorwaarde dat er Israëli’s (joden?) in de buurt zijn. Over de beklagenswaardige omstandigheden van Palestijnen in de buurlanden krijg je van haar nauwelijks enige informatie niettegenstaande die Palestijnen daar vernederd, mishandeld, gediscrimineerd en uitgehongerd (Syrië) worden.

9. Herremans vergiftigd al jarenlang hearts and minds van duizenden jongeren in jeugdverenigingen en scholen. Idem voor haar optredens bij vakbonden, middenveldorganisaties en tijdens interviews. Steevast is haar verhaal dat Israël de grote boeman is en de Palestijnen de arme stakkers. Dat de Palestijnen nergens in Arabisch gebied een hogere levensverwachting hebben dan in Israël krijg je van haar niet te horen.

Advertentie

10. Overname van Palestijnse propaganda zonder de feiten na te trekken of nog, de overname van berichten ondanks al bekend is dat het om kwakkels gaat.

11. Gevestigde democratische partijen in Israël zoals Likoed, Yesh Atid, Shas en anderen niet aan het woord laten en hen demoniseren en afschilderen als extremisten.

12. Het voortdurend oproepen aan Vlaamse, federale en Europese autoriteiten om Israël te “straffen”.

13. Herremans werpt zich in interviews op als experte in het Internationaal recht. Ze citeert daarbij resoluties van de Verenigde Naties alsof het om wetten gaat terwijl het in feite om niet-bindende regelgeving gaat.

Dit is hoegenaamd geen limitatieve lijst en toont een 15 jaar lang structureel probleem met de werking van mevrouw Herremans.