Anti-Israëlobsessie aan de Katholieke Universiteit Leuven

In volgend artikel laakt Mark Geleyn, voormalig directeur-generaal Buitenlandse Zaken, de houding van de Katholieke Universiteit Leuven (KUL) die een eenzijdige anti-Israël lezingenreeks organiseert en zowaar alle problemen in de wereld in de schoenen van Israël schuift. Er worden verschillende internationale sprekers uitgenodigd die allen komen uitleggen dat Israël de grote boeman is. Een stem om het Israëlisch beleid te verdedigen of hun standpunten uit te leggen ontbreekt.

Foei KUL! Het hele Midden Oosten brandt. In acht landen woedt oorlog. Honderdduizenden doden. Miljoenen mensen op de vlucht. Woonwijken gebombardeerd in Syrië, Jemen, Irak. Er is hongersnood. Er is slavernij. Christenen en Jezidi’s worden mishandeld en vermoord. En dat alles al jaren door.

En wat doet de katholieke universiteit Leuven? Hoe wil deze universiteit jonge intellectuelen vertrouwd maken met de tragiek van het wereldgebeuren? Wel, de universiteit organiseert nu in november, samen met Pax Christi Vlaanderen, een lezingenreeks waarin de sprekers, zes dagen lang, komen vertellen … wat Israël allemaal fout doet. Niet Syrië of Irak of Saudi Arabië of Iran. Neen: Israël. Hoe dat land het internationaal recht ombuigt, hoe Israël het Europees hulpgeld misbruikt, hoe Israël de nataliteit manipuleert, hoe Israël de Palestijnen onderdrukt.

Het is een hallucinant lezingenprogramma. In de synopsis die de sprekers zelf van hun lezingen opstelden, valt te lezen dat de oplossing van het Israëlisch-Palestijns conflict cruciaal is voor het herstel van de vrede in dat deel van de wereld. Geen woord over wat er daarrond gebeurt. Wat een versmalling van de blik op het wereldgebeuren! En als u denkt dat er één spreker de Israëlische positie komt verduidelijken, uitleggen of verdedigen dan bent u eraan voor de moeite. Een open debat met pro’s en contra’s waarin alle stemmen aan bod komen, dat zou je toch verwachten van een universiteit. Niet dus. Dat de KU Leuven valt voor propaganda en indoctrinatie van studenten is een triestige zaak.

Vruchtbaarheid onder vuur

Advertentie

Bevreemdend is de lezing van ene Sigrid Vertommen, die haar doctoraatsthesis wijdde aan de studie van “the political economy of assisted reproduction in Israël/Palestine”. Het lijkt wel een titel voor een episode uit de Protocollen van de Wijzen van Zion. Zij laakt de pro-natalistische politiek van de Israëlische staat en onderzoekt de vruchtbaarheidscultus bij de zionistische kolonisten en waarschuwt voor lucratieve bio-engineering. Waarom valt in haar teksten het woord “child removal”? Zitten we hier in Leuven of in de propaganda-afdeling van de Palestijnse ministeries in Ramallah?

Boycot

Hildegard Devuyst, dramaturge bij het door ons allemaal gesubsidieerde Ballet C de la B, zal vertellen over haar samenwerking met Palestijnse artiesten. Haar initiatief zal de Palestijnen ongetwijfeld deugd doen. Misschien moet ze er ook bij vertellen dat de balletgroep institutioneel mede-ondertekenaar is van de oproep van academici voor het boycotten van Israël. Die boycot-oproepen zijn door al onze buurlanden veroordeeld, of wettelijk verboden. In België niet.

Rechtsprofessor Lesaffer wil uitleggen hoe Israël het UNO Handvest dat het gebruik van geweld, met uitzondering van zelfverdediging, veroordeelt, tracht om te buigen om zijn agressie juridisch te onderbouwen. Ongetwijfeld het meest prangende volkenrechtelijke thema. Een andere rechtsprofessor bespreekt de manier waarop het lidmaatschap van Palestina in de internationale organisaties kan geoptimaliseerd worden. Geoptimaliseerd, hoe? Voor Palestijnen is dat lidmaatschap “lawfare”: warfare by law. Zal de professor dat aspect behandelen?

Brigitte Heremans mag in deze groep niet ontbreken. Zij wil uitleggen dat de Europese Unie en haar lidstaten, de “grootste donoren zijn in de Palestijnse gebieden” (alsof dat een staat op een hoger moreel trapje zet), hun hulp meer moeten inzetten om “Israëls schendingen van het internationaal recht tegen te gaan”.

Kortzichtig

De ideologische kortzichtigheid van deze lezingenreeks en de beweegredenen die de organisatoren ervan bezielen, doen me denken aan de vergadering van de Wereldgezondheidsorganisatie, enkele maanden geleden in Genève, waar over de epidemieën in de wereld moest beraadslaagd worden. Drie vierden van de tijd ging toen niet naar de epidemieën, maar naar een resolutie over het kwalijke gezondheidsbeleid van Israël op de Golanhoogte. Terwijl enkele kilometers verder, in Syrië, al zes jaar lang honderdduizenden in een wrede burgeroorlog omkomen.

Advertentie

Ik geloof echter niet dat het kortzichtigheid is in hoofde van de organisatoren van deze lezingenreeks. Ook niet gebrek aan feitenkennis of vertrouwdheid met de wereldpolitiek. Neen, dit is ideologie. Het is antizionisme, de nieuwe veredelde uitgave van de eeuwenoude deviatie  in ons moreel kompas.

Het conflict tussen Israël en de Palestijnen is van een grote tragiek, en er is geen sprake van Groot Gelijk. De oorzaken ervan zitten diep in de krochten van de geschiedenis, en de Europese landen – niet enkel Duitsland – doen er goed aan zich hier bescheiden op te stellen.

In acht landen van het Midden Oosten is er oorlog. Vluchtelingen, vervolgingen, hongersnood, slavernij, steden in puin, en vooral: vulkanen van haat, die op uitbarsten staan. Dat alles lijkt de elites in het westen maar matig te interesseren. Ik hoor niet van marsen voor steun aan vervolgde christenen, er zie geen petities om de Koerdische onafhankelijkheid te ondersteunen, geen piep voor hongerende Jemenieten.

Maar wacht als de oorlog tussen Israël en Hezbollah, met Iran als stokebrand, er aan komt.  Dan gaat  het geweten van West Europa weer open bloeien. Het soort geweten dat in Leuven door Pax Christi in de couveuse gehouden wordt.

Mark Geleyn
De auteur is voormalig directeur generaal Buitenlandse Zaken, gewezen ambassadeur in Israel en in Duitsland