Repliek aan Jan Roegiers (II). Guido Joris

Jan Roegiers in Gaza

Joods Actueel probeert met enige regelmaat weerwerk te bieden aan een eenzijdige Midden-Oostenberichtgeving en ja wij zijn pro-Israël. Dat betekent voor ons het bestaansrecht van Israël als democratische en joodse staat te erkennen.  Daaruit besluiten dat  voor ons alles koek en ei is in het Middden-Oosten dat is nog wat anders. Maar suggereren dat wij het hoor- en wederhoorprincipe niet eerbiedigen  of geen objectiviteit nastreven is niet correct en met alle respect gezegd, is dhr. Roegiers wel de allerlaatste die deze kritiek mag uiten.

Op Actua TV zag ik enkele jaren geleden alle afleveringen van Jan Roegier’s zelfgemaakte documentaire over de toestand in Gaza. Ik heb me toen blauw geërgerd aan het gemak waarmee het SP.a-parlementslid zonder kritische bedenkingen de door Brigitte Hermans (Broederlijk Delen) en het UNWRA gepresenteerde standpunten als feitelijke waarheden accepteerde. Jammer is dat. Al moet ik toegeven dat Hermans buitengewoon misleidend is toch ontslaat dat een vertegenwoordiger des volks niet van de verantwoordelijkheid om zich niet te laten meeslepen door eenzijdige retoriek. Dat Broederlijk Delen wel eens een loopje neemt met de waarheid is al langer bekend. (Enkele weken geleden nog toonde de organisatie een mooi staaltje desinformatie door Israël schuldig te stellen voor geweld van extreme moslims tegen een Palestijns zomerkamp, lees hier.)

De documentaire van Roegiers is als volgt samen te vatten: Vuil water? Israël heeft dat vervuild. Geen elektriciteit? Israël sloot de stroom af. Studenten kunnen niet naar de unief: conclusie ze radicaliseren. Roegiers toont een beeld van dansende en zingende jongeren in Jeruzalem, geen enkele wordt bevraagd toch besluit  hij dat het om ‘kolonisten’ gaat en blijkbaar spreekt hij Hebreeuws want “ze zingen dat Jeruzalem een Joodse stad is” dat is volgens Jan-met-de-pet en ook voor Roegiers in zijn reportage een “pure provocatie” waarvan hij meteen ziet en zegt “dat de Arabieren er last van hebben” waarna een corpulente mevrouw inderdaad wat moet opschuiven op de stoep om vervolgens rustig haar boodschappen verder te zetten.

Ik heb vorige week twee uur rondgereden in Zeeland om de Ronde van Frankrijk te omzeilen. Dat is pas last Jan. Vreemd detail: ik heb exact dezelfde groep jongeren gezien in mei in Jeruzalem, ik vond het inspirerend en wie weet hadden ook sommige joodse Israëli’s er last van, ik in elk geval niet.

Advertentie

Dhr. Roegiers komt, behendig aangestuurd door Brigitte Hermans, flink op dreef: vuilnis op straat: de Israëli’s hebben er hun vuil gesmeten. Leuk als fait divers maar toch geen bezigheid voor een parlementslid. De vraag waarom de Palestijnse autoriteiten – als meest gesubsidieerde regio ter wereld – na 60 jaar nog altijd geen eigen vuilnisophaaldienst hebben leek me meer geëigend voor een politicus van Jan’s formaat. Niks daarvan, geen vraag, geen wederhoor. Nergens trouwens.

De Palestijnse auto’s kunnen niet afrijden van de autosnelweg, “gespleten Israëli’s” schudt Jan losjes uit de mouw. Dat de autoweg een geliefkoosd terrein is voor aanslagen heeft Brigitte vergeten te vertellen en ook dat er gecontroleerde af- en opritten gepland waren is aan de aandacht ontsnapt.

Ook geen vraag aan het adres van de UNWRA-gidsen over de toen al bekende infiltratie van Hamasterroristen in hun organisatie, waardoor een bezoek aan Gaza vergelijkbaar wordt aan de bezoeken van zijn oudere SP.a collega’s aan Roemenië ten tijde van Nicolae Ceauşescu, ook daar was het “vrije” bezoek perfect georganiseerd. De luxe villa’s van Hamasleiders, vijfsterren restaurants en overvolle markten kwamen in zijn reportage  natuurlijk niet aan bod.

Waar Roegiers met geen woord over rept in zijn docu-reeks, en dat is ronduit ontgoochelend, zijn de rechten van zijn mede-holebi’s in Gaza. De gedrevenheid waarmee hij die rechten in Vlaanderen verdedigt liet mij vol verwachting daar naar uitkijken. Niets, noppes. Zelfs niet eventjes met een regenboogvlag gewapperd. Rien du tout. Misschien heeft hij dat achteraf alsnog kunnen bespreken met de doodsbenauwde soortgenoten die vanuit Gaza stiekem de scène in Tel Aviv frequenteren. Who knows?

Roegiers is wel intelligent genoeg om te zien dat hij zich in het ootje heeft laat nemen. “Ach, misschien is hij de slechtste niet” placht mijn grootmoeder zaliger te zeggen. Hij behoudt het voordeel van de twijfel.Hopelijk kan Jan een keer in ander gezelschap dezelfde reis nog eens overdoen. Met een andere gids en een andere invalshoek krijg je een totaal ander beeld. Kan niemand daar eens een of andere flink gesubsidieerde NGO voor op poten zetten? Hoogtijd me dunkt.

Guido Joris

Advertentie

Guido Joris is redacteur van Joods Actueel