Opinie over CGKR-incident in De Standaard

Schrijver en theatermaker Tom Naegels (1975) is ombudsman van de Standaard maar pleegt met enige regelmaat ook  columns  te schrijven in deze krant.

“Wat een gênant spektakel is me dat zeg. Een commissaris van de federale politie die een klacht indient tegen het Centrum met de onmogelijk lange naam die eindigt op ‘voor Racismebestrijding’, bij datzelfde Centrum met de onmogelijk lange naam die eindigt op ‘voor Racismebestrijding’. Dat Centrum dat meteen een wederklacht indient tegen die commissaris, bij zijn eigen federale politie. Het is wachten op het moment waarop ze een klacht indienen tegen zichzelf, bij zichzelf, om zichzelf vervolgens te veroordelen tot een fikse schadevergoeding aan zichzelf” luidt het begin van een column van Tom Naegels die afgelopen zaterdag (17/12) in de Standaard verscheen.
–
 Hieronder kan u Naegels column over deze kwestie volledig lezen.
–
Gênant spektakel
Tom Naegels
Wat een gênant spektakel is me dat zeg. Een commissaris van de federale politie die een klacht indient tegen het Centrum met de onmogelijk lange naam die eindigt op ‘voor Racismebestrijding’, bij datzelfde Centrum met de onmogelijk lange naam die eindigt op ‘voor Racismebestrijding’. Dat Centrum dat meteen een wederklacht indient tegen die commissaris, bij zijn eigen federale politie. Het is wachten op het moment waarop ze een klacht indienen tegen zichzelf, bij zichzelf, om zichzelf vervolgens te veroordelen tot een fikse schadevergoeding aan zichzelf.
Een en ander heeft te maken met de fatale uitholling van het ‘racisme’ dat het Centrum zou moeten bestrijden. Wat een algemeen gedeelde, universele waarde zou moeten zijn, is totaal gepolitiseerd geraakt. Antiracisme wordt in grote delen van de samenleving gezien als de valse moral high ground van groen-links, een stok om rechtse partijen en modale Vlamingen de mond mee te snoeren. De betekenis van het begrip wordt dan ook steeds verengd tot ‘anti het racisme van Vlamingen tegen Turken en/of Marokkanen’. Als reactie hebben rechtse partijen en modale Vlamingen hun eigen moral high ground gecreëerd. En omdat joden vaak op gespannen voet leven met Turken en/of Marokkanen, is dat het antisemitisme geworden.

Twee vormen van racisme, takken van dezelfde boom, worden zo elkaars tegendeel. Het is alsof de ene helft van het politieke spectrum homofobie tegen mannen zou veroordelen, en de andere helft homofobie tegen vrouwen. Of de ene helft homofobie bij moslims, en de andere helft homofobie bij iedereen behalve moslims – o wacht, dat gebeurt nu al! Zo kon het gebeuren dat Vlamingen die zelf tot geen enkele religieuze of etnische minderheid behoren, zich verregaand zijn gaan identificeren met het leed van mensen met wie ze niets gemeen hebben – enkel omdat ze een diepe afkeer voelen voor andere Vlamingen, die zich al even verregaand en om dezelfde reden identificeren met het leed van een andere minderheid.

De tragiek van het Centrum is dat het nooit aan die dynamiek heeft kunnen ontsnappen. Dat heeft natuurlijk te maken met het feit dat het is opgericht als reactie op het Vlaams Blok, en dat die partij lang als enige verantwoordelijke werd gezien voor de groeiende onverdraagzaamheid.

Wie had ooit kunnen voorspellen dat de tijden zo zouden veranderen? In de perceptie raakte het Centrum nooit af van zijn imago van ‘beschermer van de moslims’ en ‘bestrijder van hen die een aantal onaangename waarheden durven vertellen over de multiculturele maatschappij’. Naarmate de ergernis over moslims ook onder trendsetters invloedrijk werd, en de voorliefde voor die inconvenient truths mainstream, groeide de betekenis van het antisemitisme als nieuwe lakmoesproef, om vast te stellen of de zelfverklaarde antiracisten wel élk racisme – of het enige échte racisme – durfden aan te pakken.

Advertentie

Dat is allicht de reden waarom het Centrum zo fel reageert op de klacht. Omdat het beducht is voor de politieke dynamiek die erachter zou kunnen schuilgaan – een dynamiek die erop gericht is dit Centrum te vervangen door een nieuw, dat moet bestrijden wat in de huidige Vlaamse context, en door de leidende Vlaamse partijen, algemeen goedgekeurd is als ‘echt racisme’.

Dat was geen slimme zet, denk ik. Het Centrum heeft een kans gemist om het hoofd koel te houden. Het had een onafhankelijke inspecteur moeten aanstellen om de klacht te behandelen. Daarmee had het het signaal gegeven dat het ook klachten tegen zichzelf serieus wil nemen. Onpartijdigheid boven alles! Heeft de medewerkster echt gezegd, zoals Joods Actueel beweert, dat joden ‘zich alles kunnen permitteren omdat ze geld en financiële macht hebben, maar ook omdat ze ons schuldgevoel voor de Holocaust steeds uitbuiten’? Dat klinkt als een onaanvaardbare uitspraak voor iemand van het CGKR. Of werden de woorden verdraaid, zoals het CGKR beweert? In dat geval heeft Joods Actueel zich voor een kar laten spannen, en heeft het blad zo een journalistieke fout begaan.

Duidelijke vragen, duidelijke antwoorden. Door ervoor te kiezen om ze te ontwijken, heeft het Centrum met die onmogelijke naam, zijn tegenstanders een cadeau gedaan.

(Overname door Joods Actueel met toestemming van de auteur)