Opinie: “Distelmans beroepsdoder van kwetsbare mensen”
Naar aanleiding van de controversiële reis van dr. Wim Distelmans naar Auschwitz (lees hier), kreeg Joods Actueel volgende opiniestuk van dr. Tom Mortier en van huisarts, Georges Casteur, toegezonden. Daarin nemen ze geen blad voor de mond en noemen ze Distelmans zelfs een “professionele killer”.
Hoe Distelmans van kwetsbare mensen doden zijn beroep heeft gemaakt
Dr. Sc. Tom Mortier en Dr. Med. Georges Casteur
De controversiële euthanasie-expert Wim Distelmans is niet meer weg te denken uit de Vlaamse media. Als een executie van een terdoodveroordeelde in de Verenigde Staten slecht afloopt, zal Distelmans in het populaire tijdschrift Dag Allemaal haarfijn uitleggen hoe men dit op zijn manier beter had kunnen doen. Hoewel hij naar eigen zeggen tegen de doodstraf is, vindt de Vlaamse doodsexpert het ‘onbegrijpelijk’ dat men de terdoodveroordeelden in VS niet beter kan ombrengen.
Wanneer men ’s ochtends op de radio rapporteert dat het suïcidetoerisme in Zwitserland is toegenomen, mag men er zeker van zijn dat hij ’s avonds in de Vlaamse kranten zal opdraven om te verkondigen dat het in België met zijn ‘goede’ euthanasiewetgeving toch zoveel beter is dan in het buitenland omdat hier de artsen hun patiënten wèl dodelijke spuitjes mogen geven. De patiënten moeten volgens hem enkel een professionele relatie opbouwen met hun arts alvorens de letale injectie kan worden toegediend.
Advertentie
Men krijgt de indruk dat Distelmans erop uit is om zoveel mogelijk mensen te doden en het hoeft ons geenszins te verwonderen dat hij België zo geweldig vindt om zijn ding te doen. Hij heeft het ‘genezen’ opgegeven en van mensen doden zijn beroep gemaakt. Hij is één van de grondleggers van de euthanasiewetgeving en hij wordt door zijn achterban aanbeden als een ware held van de zelfbeschikking. Als voorzitter van de euthanasiecommissie kijkt Distelmans nauwlettend toe dat zijn euthanasie-imperium in stand gehouden wordt. Zijn volgelingen worden opgeleid in het doden door de organisatie LEIF die hij zelf opgericht heeft met bevriende politici en bekende Vlamingen die allemaal hetzelfde ideologische gedachtengoed delen. Hij deinst er niet voor terug om voor de camera’s een patiënt een letale dosis te geven en hij legitimeert zichzelf door te verklaren dat alles is verlopen volgens de euthanasiewetgeving.
Als hij iemand heeft gedood, dan stelt hij zich hierover geen vragen meer. Integendeel, hij orakelt hierover in de pers en roept alle landen op om het Belgisch voorbeeld te volgen. Dit doctrinair denken vindt in ons land eigenaardig genoeg hoofdzakelijk gehoor bij mensen die zich antidoctrinair noemen. Overal in Vlaanderen geeft hij als een ware euthanasie-apostel lezingen aan het brede publiek en zijn boekje ‘waardig levenseinde’ verkoopt als zoete broodjes. Het is op zijn minst verwonderlijk hoe de Vlaamse media een misplaatste bewondering zijn gaan koesteren voor deze doodsexpert. Hij ziet zichzelf dan ook als de grote verlosser door het lijden letterlijk te willen elimineren. Hier hoort zelfs een symposium in Auschwitz over ‘Waardig Levenseinde’ bij omdat volgens de euthanasie-expert dit concentratiekamp de ultieme plek was van een ‘onwaardig levenseinde’.
Hij vergeet hierbij dat de holocaust voorafgegaan is door het T4 euthanasieprogramma waarbij duizenden gedood werden voor aandoeningen die actueel in ons land ongetwijfeld onder de huidige euthanasiewetgeving zouden vallen. In de Britse tabloids noemen ze hem tegenwoordig ‘dr Death’, maar in de Vlaamse krant De Morgen spreekt men van de ‘beminnelijke voorvechter van een waardig levenseinde’. Men vergeet er dan wel bij te vermelden dat men Distelmans in het buitenland reeds kent. Hij haalde reeds een aantal maal de wereldpers omwille van enkele controversiële euthanasiegevallen.
Krijgt hij dan werkelijk geen kritiek? Neen. Er lopen in België reeds klachten tegen de ‘beminnelijke’ dokter death. Alhoewel de rechtstreekse slachtoffers zelf uiteraard geen klacht meer kunnen neerleggen, vallen er andere slachtoffers, namelijk nabestaanden.
In Dag Allemaal verscheen een artikel van een jonge vrouw Margot wiens moeder Noëlle door Distelmans werd gedood zonder dat de dochter hiervan op de hoogte werd gesteld. De moeder had geen terminale ziekte, maar leed wel aan depressie en psychosomatische klachten. Distelmans oordeelde dat de moeder ondraaglijk leed en hij gaf haar een letale dosis zonder dat Margot afscheid kon nemen. Omwille van deze dubieuze praktijken, heeft Margot klacht neergelegd tegen Distelmans bij het parket en de Orde der Geneesheren. Distelmans verdedigde zich dat hij ten allen tijde de wens van zijn patiënten moet respecteren. Desalniettemin moeten we toch vele vragen stellen bij deze obscure ‘medische’ handelingen. Als oncoloog is Distelmans geenszins geschoold om mensen met psychiatrische problemen en suicidegedachten te begeleiden; laat staan hen te doden. Hoe kan hij over leven en dood beslissen van mensen die hij vooraf niet kende, die hij nooit behandelde en nooit zal trachten te behandelen. Hoe kan een arts die zich beperkt tot het doden van zijn patiënt zichzelf “behandelende” arts noemen?
Hij verklaart dat hij aan zijn beroepsgeheim is gehouden, maar dat het dossier correct zou zijn behandeld, daarover kan de patiënt niet meer getuigen. Nabestaanden van zijn euthanasieslachtoffers kunnen nergens terecht en staan letterlijk met de rug tegen de muur. Van waardig handelen bij het levenseinde is dus geenszins sprake. Bovendien is Distelmans als mediafiguur het symptoom geworden van een schrijnend belangenconflict daar hij zijn euthanasiegevallen rapporteert aan de Federale Euthanasiecommissie waarvan hij als voorzitter zijn eigen dossiers mag beoordelen. Bovendien zijn de meeste leden van de commissie voorstander van euthanasie. Er zal dus nooit 2/3 meerderheid worden gevonden om een dossier over te hevelen naar het gerecht. Moet het ons verbazen dat er nog nooit een euthanasiegeval is doorgestuurd naar het parket?
Distelmans doodde Godelieva De Troyer in 2012 omwille van een depressie, ook “ondraaglijk psychisch lijden” genoemd. De Troyer was lichamelijk kerngezond, maar na het stuklopen van haar relatie, verviel ze in een zware depressie met bijbehorende suïcidegedachten. Doordat ze geen vertrouwen meer bleek te hebben in haar therapeut, ging ze naar een lezing over ‘Waardig Levenseinde’. Verblind door deze “beminnelijke” doodsexpert raadpleegde De Troyer hem. Als enige “therapeutische” handeling gaf ‘oncoloog’ Distelmans de letale injectie op 19 april 2012 zonder contact te nemen met haar kinderen, noch vooraf, noch zelfs achteraf. Van waardig handelen bij het levenseinde is er ook hier helemaal geen sprake.
Advertentie
Noch Distelmans noch zijn Leifartsen houden dus rekening met de gevolgen van hun daden. Het doden van patiënten is voor hen een routine geworden. Als een nabestaande niet akkoord gaat met dergelijke obscure praktijken, mag Distelmans tegen elke medische deontologie in beweren dat de nabestaande ‘liegt’. Zelfs de negatieve adviezen van deskundigen, legt hij naast zich neer. Nadien deinst hij er zelfs niet voor terug om zich te verschuilen achter een bekende Vlaamse filosoof die zonder enige kennis van zaken een petitie opstart om de ‘doodsexpert’ te verdedigen. Blijkbaar duldt Distelmans dan ook geen tegenspraak. Het zou namelijk de illusie van de vrije wilsbeschikking kunnen hypothekeren. Distelmans is de verpersoonlijking geworden van het nieuw doctrinair paternalisme. Hij en hij alleen bepaalt wie er gedood wordt. Het klopt dat België een wereldleider op vlak van euthanasie is geworden, maar dan wel op de meest moreel onverantwoorde wijze.
De euthanasiewet heeft nieuwe onoplosbare problemen gecreëerd. De wet vormt een gigantische bedreiging voor mensen met beperkingen en mensen met suïcidegedachten. In plaats van hen op te vangen en in te zetten op een goede geneeskunde, kiezen Distelmans en zijn volgelingen ervoor om kwetsbare mensen te doden. Het wordt dan ook hoog tijd dat mensen zoals Distelmans een halt wordt toegeroepen. Wat zij doen, heeft hoegenaamd niets met geneeskunde te maken.
