Premier Michel betuigt Belgische “niet-aflatende solidariteit met Israël”

Premier michel in Jeruzalem

“Talrijke officiële bezoeken en wederzijdse gebaren van vriendschap getuigen van de uitmuntendheid van onze bilaterale betrekkingen”, schrijft premier Michel in Joods Actueel naar aanleiding van de zeventigste verjaardag van Israël.

“Ter gelegenheid van de zeventigste verjaardag van Israël kan ik alleen maar de wens uitspreken voor een welvarend Israël dat in vrede leeft met zijn buren in een Midden-Oosten dat eindelijk gepacificeerd is en zich op de toekomst en de wereld richt.

Onze inzet voor de veiligheid van de staat Israël is ondubbelzinnig. Daarom veroordelen wij alle willekeurige aanvallen tegen Israël, van waar ze ook komen en welke vorm ze ook aannemen. België heeft al talloze keren zijn niet-aflatende solidariteit betuigd met Israël, vooral in tijden van grote onzekerheid en existentiële risico’s.”

Charles Michel, eerste-minister van België

De volledige tekst van de premier:

Advertentie

“Naar aanleiding van de 70e verjaardag van de onafhankelijkheidsverklaring van de staat Israël, wens ik eerste minister Benjamin Netanyahu en de Israëlische regering, de Israëlische ambassadeur in België, mevrouw Simona Frankel, alsook het hele Israëlische volk dan ook oprecht veel geluk en succes toe.

Ik richt deze wensen natuurlijk ook aan onze Joodse landgenoten en aan alle vrienden van Israël.

Het was 14 mei 1948. David Ben Goerion, hoofd van het Joods Agentschap en toekomstige eerste minister, sprak de vergadering van de Nationale Raad toe in de grote zaal van het Museum van Tel Aviv. Dit historische moment volgde bijna 50 jaar na het Congres van Bazel in 1897, waar Theodore Herzl zijn visie op een Joodse staat presenteerde en de zionistische beweging in het leven riep. Het kwam er bijna 30 jaar na de “Balfour Declaration” van 2 november 1917, waarin het Verenigd Koninkrijk zich uitsprak voor de oprichting van een Joods nationale thuis in Palestina.

Het loont de moeite om ons in te leven in de toenmalige omstandigheden. Deze gebeurtenis, die nauwelijks een half uur duurde, vond plaats in de context van een burgeroorlog in het mandaatgebied Palestina. De dag na deze aankondiging verklaarden de Arabische buurlanden de oorlog aan de nieuwe zelfverklaarde staat en vielen de eerste bommen op Tel Aviv.

Het is nuttig om even stil te staan bij de tekst van deze Verklaring die geïnspireerd is op de Onafhankelijkheidsverklaring van de Verenigde Staten van Amerika in 1776, zelf geïnspireerd door de filosofen van de Verlichting. In de tekst werd bepaald dat de staat Israël gebaseerd was op de grondbeginselen van vrijheid, rechtvaardigheid, het recht op zelfbeschikking, liefde voor vrede en internationale harmonie.

De grondleggers verbonden zich ertoe de volledige sociale en politieke gelijkheid van alle burgers te handhaven, zonder onderscheid op grond van ras, godsdienst of geslacht. Binnen dit nieuwe ideaal beloofden ze ook de beginselen van het Handvest van de Verenigde Naties trouw toe te passen en te streven naar duurzame vrede met de Arabische buurlanden.

We weten dat deze uitgestoken hand lange tijd zijn gelijke niet heeft gevonden in het Arabische kamp. Maar dankzij de moed van sommige staatslieden, de mentaliteitsverandering en de evolutie van de geostrategische omgeving is de situatie ondertussen ingrijpend veranderd. Zeventig jaar later kan de staat Israël met zijn krachtige militaire afschrikking, bloeiende economie en doeltreffende diplomatie, rekenen op een zeer brede internationale erkenning. Israël sloot vredesakkoorden met zijn directe Egyptische en Jordaanse buren. Het normaliseringsproces van Israël is aan de gang binnen de naties en het is onomkeerbaar. België steunt en verwelkomt dit proces.

Advertentie

Als er echter één iets gedurende al deze jaren niet is veranderd, is het wel degelijk de niet-aflatende steun van België aan het idee zelf van een natiestaat die de kinderen van Israël veiligheid en respect voor hun identiteit en tradities biedt. En dit vanaf het begin van de zionistische beweging die Theodore Herzl zo nauw aan het hart lag, met de aanvaarding in 1922 van de noodzaak van een “Joodse nationale thuis” in Palestina door de Volkenbond.

Op 29 november 1947 heeft België op de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties resolutie nr. 181 gesteund, waarin wordt opgeroepen tot de verdeling van het mandaatgebied Palestina en tot de oprichting van twee staten, een Joodse en een Arabische, met een internationaal overgangsstatuut voor Jeruzalem en Bethlehem (“corpus separatum”). Deze stemming vormt nog altijd de basis van onze benadering van de onderhandelingen die nodig zijn om uit het Israëlisch-Palestijnse conflict te geraken.

Sinds de oprichting van de Staat Israël zijn de betrekkingen met België gekenmerkt door een diepe en wederzijdse vriendschap, ondanks het trauma van de oorlog en de Shoah die onze medeburgers hebben meegemaakt. België telt 1.700 “Rechtvaardigen onder de volkeren” op een totaal van 27.000 in het Memorial van Yad Vashem in Jeruzalem. Reeds op 29 januari 1949 erkende België “de facto” de nieuwe Israëlische staat. De officieuze diplomatieke relaties tussen beide landen werden genormaliseerd op 15 januari 1950 door een “de jure” erkenning. Hierdoor kon de voorlopige vertegenwoordiging worden omgevormd tot een Gezantschap van het Koninkrijk België, dat werd gevestigd in Tel Aviv. Op 31 mei 1958 besloten beide landen hun respectievelijke Gezantschappen te verheffen tot de rang van ambassades.

Talrijke officiële bezoeken en wederzijdse gebaren van vriendschap getuigen van de uitmuntendheid van onze bilaterale betrekkingen. Zelf heb ik in februari 2017 een werkbezoek gebracht aan Israël, waar ik een ontmoeting heb gehad met mijn ambtsgenoot Benjamin Netanyahu en leden van zijn regering. Op mijn verzoek had ik ook ontmoetingen met vertegenwoordigers uit de bedrijfswereld en uit alle geledingen van het Israëlische middenveld, dat zeer levendig en divers is. Dit pluralisme bewijst dat het goed gaat met de Israëlische democratie.

België heeft al talloze keren zijn niet-aflatende solidariteit betuigd met Israël, vooral in tijden van grote onzekerheid en existentiële risico’s.

Onze inzet voor de veiligheid van de staat Israël is ondubbelzinnig. Daarom veroordelen wij alle willekeurige aanvallen tegen Israël, van waar ze ook komen en welke vorm ze ook aannemen. Daarom nemen wij ook deel aan de internationale acties die erop gericht zijn de terroristische dreiging in te dijken (zoals de internationale coalitie tegen IS) of de acties van bepaalde staten tegen te gaan die de regionale stabiliteit in het gedrang brengen.

Wat betreft de politieke toekomst van het vredesproces dat met de akkoorden van Oslo op gang is gebracht, zijn het de betrokken partijen, en zij alleen, die daarover moeten beslissen. Maar België steunt, net zoals alle andere lidstaten van de Europese Unie, een onderhandelde en duurzame oplossing die leidt tot twee staten die binnen veilige en internationaal erkende grenzen naast elkaar bestaan, met een levensvatbare, aangrenzende, soevereine en onafhankelijke Palestijnse staat. De Europeanen zijn het erover eens dat de “tweestatenoplossing” de enige is die op duurzame wijze aan de legitieme verzuchtingen van beide volkeren tegemoet kan komen en de veiligheid van Israël op lange termijn kan waarborgen.

Er moet ook op gewezen worden dat deze “oplossing” naar onze mening nooit tot twee antagonistische staten zou kunnen leiden. Het spreekt voor zich dat een eventuele Palestijnse staat in de eerste plaats moet streven naar vrede en harmonie met de staat Israël, zijn buurland. Hij mag in geen geval een bedreiging vormen voor de veiligheid van Israël, noch toestaan dat een dergelijke bedreiging op zijn grondgebied ontstaat. De modaliteiten van een dergelijke vreedzame co-existentie zullen uiteraard grondig moeten worden besproken tussen de partijen. Het is duidelijk dat België altijd prioriteit zal blijven geven aan de versterking van de veiligheid en stabiliteit in Israël en de regio en niet aan het tegenovergestelde resultaat.

België is een van Israëls belangrijkste handelspartners, niet alleen dankzij de diamantsector, maar ook dankzij de ontwikkeling van andere sectoren zoals IT en farmaceutica. Sommige grote Israëlische bedrijven hebben ervoor gekozen om hun Europese hoofdkantoor te vestigen in Brussel, de hoofdstad van Europa. De economische dynamiek van Israël, het belang van onderzoek en ontwikkeling en creativiteit maken het land vandaag de dag tot een economische motor die alleen tot bloei kan komen als verdere regionale economische integratie mogelijk is. In dit verband wil België een faciliterende rol spelen bij het bevorderen van een Arabisch-Israëlische economische dialoog, zoals het geval was tijdens de “Conferentie van Brussel” op 14 december 2016 in het Egmontpaleis. Het doel was vertegenwoordigers van Belgische, Israëlische en Palestijnse bedrijven met elkaar in contact te brengen om concrete manieren te onderzoeken om de Business-to-Business-contacten te bevorderen, lokale investeringen aan te moedigen en de dialoog tussen Israëlische en Palestijnse zakenlieden te bevorderen.

In een ander domein zal de uitvoering van het nieuwe bilaterale akkoord over de sociale zekerheid een positieve impact hebben op bijvoorbeeld pensioengerechtigden die zich in Israël willen vestigen of van werkende Israëli’s die hun beroepsactiviteiten in België willen uitoefenen.

Israël is al vele jaren slachtoffer van terrorisme. Op 24 mei 2014 werd ook België op zijn grondgebied getroffen in het Joods Museum in Brussel. Deze gruwelijke daad werd als een nationaal drama ervaren, ook al kwam de dader uit het buitenland. Deze barbaarse aanslag heeft een diepe schok teweeggebracht bij de Belgische bevolking, die zulk willekeurig geweld en het doelbewust treffen van een bepaalde gemeenschap streng veroordeelt.

België was een van de eerste landen in Europa die het zorgwekkende fenomeen van de “returnees” heeft onderkend en concrete maatregelen heeft genomen om deze dreiging tegen te gaan en tegelijkertijd de oorzaken van radicalisering in bepaalde milieus aan te pakken. Helaas heeft dit de aanslag op het Joods Museum in Brussel op 24 mei 2014 niet kunnen voorkomen.

Deze aanslag was niet alleen een aanslag op Joden, maar op het hele land, op het DNA van onze samenleving. In België staan we niet toe dat mensen bedreigd worden voor wie ze zijn of waarin ze geloven. Dit is een grondbeginsel waarrond geen compromissen mogelijk zijn. Dat is ook de reden waarom mijn regering van de strijd tegen het antisemitisme een nationale zaak heeft gemaakt en waarom we hebben besloten de veiligheid van trefplaatsen van de Joodse gemeenschap en in het bijzonder scholen en synagogen aanzienlijk te versterken.

Onder mijn gezag en in overleg met alle beleidsniveaus blijven onze verantwoordelijke autoriteiten meer dan ooit vastbesloten om elke uiting van antisemitisme krachtig te bestrijden, ongeacht de oorsprong of de intensiteit ervan. Ons land beschikt over een breed scala aan wettelijke, juridische, institutionele en politieke instrumenten die effectief worden ingezet en voortdurend worden versterkt. Antisemitisme is een aanslag op de waarden van tolerantie en democratie, op het respect voor de mens en zijn rechten, en dus op de fundamenten van onze moderne samenleving. Ons land mag niet wennen aan zelfs maar een klein beetje antisemitisme. Het zou een fundamentele vergissing zijn te vergeten dat de Joodse gemeenschap hier al aanwezig was voor ons land werd opgericht. En het zou een nog fundamentelere vergissing zijn om te vergeten wat ons land en het Europese continent deze gemeenschap verschuldigd is.

In België is elke moedwillige vorm van negationisme of revisionisme van de Shoah strafbaar krachtens de wet. Tot slot is het engagement van België om de herinnering aan de genocide levend te houden en de lessen ervan over te brengen aan de toekomstige generaties, onaantastbaar.

In België hebben sommige burgers er, net als in andere landen, voor gekozen om het land te verlaten omdat ze zich niet meer veilig voelen in hun eigen land. Geen enkele Belgische of Europese joodse burger zou zo’n levenskeuze moeten maken. Vandaag woont de overgrote meerderheid van de Joodse gemeenschap in de Verenigde Staten of Israël. Deze realiteit moet ons wakker schudden en tot actie aanzetten.  Zoals ik in de Grote Synagoge in Brussel in 2015 heb gezegd: “België zonder de Joden zou niet langer België zijn. Europa zonder de Joden zou Europa niet meer zijn ».

Hetzelfde geldt vandaag voor Israël en het Midden-Oosten, wier toekomst met elkaar verbonden is. De afgelopen jaren is dit deel van de wereld het epicentrum geweest van ongeziene barbaarse gewelddaden in Irak en Syrië. Ter gelegenheid van de zeventigste verjaardag van Israël kan ik alleen maar de wens uitspreken voor een welvarend Israël dat in vrede leeft met zijn buren in een Midden-Oosten dat eindelijk gepacificeerd is en zich op de toekomst en de wereld richt.”