Kolonistengeweld niet goed te praten

Joods Actueel is in de eerste plaats een magazine. Niet alle artikels verschijnen ook op onze website. Na een vraag of Joods Actueel nooit kritiek heeft op Israel, hier het antwoord. Toch wel, maar lees het magazine.

Volgende tekst verscheen enkele weken geleden en halen we er voor de gelegenheid bij.

Kolonistengeweld niet goed te praten
Opinie van onze hoofdredacteur, Michael Freilich

Kolonistenjongeren maken amok in Hebron, een regelrechte schande
Kolonistenjongeren maken amok in Hebron, een regelrechte schande

De publieke opinie in Israël zet zich steeds vaker af tegen kolonisten die gewelddaden plegen op Palestijnen. Dit bereikte vorige maand een triest hoogtepunt in het verhaal van het zogenaamde ‘vredeshuis’ in Hebron. Kolonisten beweerden dat het pand verkocht werd door de Arabische eigenaar maar dit werd ontkracht door de rechtbank. Journalisten hadden aangetoond dat het hier om een vervalst document ging.

Nadat de oproep van de rechtbank en de politiek om het huis te ontruimen op dovemansoren viel, werden activisten door de politie hardhandig verwijderd. Een aantal kolonisten zette als ‘wraak’ enkele Palestijnse huizen en bezittingen in brand en schoten op onschuldige Palestijnse burgers. Zeker één man blijft aangehouden en er hangt hem nu een proces boven het hoofd.

Advertentie

Premier Olmert verklaarde als Jood beschaamd te zijn voor dit gedrag en noemde de hetze een ‘pogrom’, verwijzend naar de manier waarop Joden vorige eeuw in Rusland werden aangepakt. Andere politici namen datzelfde woord niet in de mond maar veroordeelden de kolonisten krachtig. Dat deden zowel de linkse Ehud Barak als de centrumrechtse Netanyahoe.

De pesterijen van extremisten zijn niet nieuw, mensenrechtenorganisaties hebben in het verleden al meermaals gewezen op schandelijke acties. Maar alle kolonisten over één kam scheren zou ook fout zijn. Het gaat om een kleine minderheid van drie à vier procent die de ‘harde kern’ uitmaken. Wat wel gevaarlijk is dat kolonisten wapens mogen dragen ter bescherming. Sommigen gaan van die macht ook ‘zweven’ en misbruiken die macht.

Meer en meer groeit daarom het besef dat Israëli’s en Palestijnen gescheiden moeten worden. Eerst werkte men aan een vredesakkoord met de Palestijnen maar toen bleek dat die nooit de moed zouden hebben een akkoord goed te keuren, ging voormalig premier Ariel Sharon over tot unilaterale stappen om dit te bereiken.

Hij trok een lijn in het zand en verklaarde ‘zij daar, en wij hier’. Want ook Sharon was niet blind voor de problemen die een ‘bezetting’ inhoudt. Bezetting is soms noodzakelijk, wat men in het Engels ’the lesser of two evils’ noemt. Dat was het geval na de Zesdaagse Oorlog. Toen had Israël geen andere keuze. Maar nu, vier decennia later dreigt dit tegen het land te keren. Maar de bezetting beëindigen  betekent geenszins ‘alle gebieden onvoorwaardelijk teruggeven’, dat zou gevaarlijk en zelf absurd zijn. De vraag is welke van de drie kandidaat-premiers in de voetsporen van Ariel Sharon zal treden en verder unilaterale terugtrekkingen zal voeren.

Premier Olmert leek vastgeroest in het idee om belangrijke stappen te zetten, zonder ook maar iets te ondernemen. Een echte premier moet moedige beslissingen durven nemen, de status-quo aanhouden kan iedereen.