Politiek analist Carlo Strenger houdt in Brussel pleidooi voor twee-statenoplossing

Vorige week  was Carlo Strenger te gast bij de CCLJ in Brussel. Deze zoon van een Antwerpse moeder is psychiater en professor aan de universiteit van Tel Aviv. Maar hij is vooral bekend als politiek analist. Zijn bijdragen verschijnen geregeld in Ha’aretz, The Guardian en The New York Times. Wij brengen een kort verslag van deze avond.
 
Als politiek activist ijvert Strenger voor de realisatie van “ Twee staten voor twee volkeren”.  Voor hem dient Israël als Joodse staat seculier en democratisch te zijn, want gegrondvest op de (universele) mensenrechten. Toch is de realisatie van de tweestaten oplossing niet voor morgen. De eerder afgesloten akkoorden en afspraken liepen al te vaak op een sisser uit. Strenger analyseert waarom het zo vaak mis liep:

 
• Camp David mislukt omdat Arafat op het laatste moment weigert het akkoord te ondertekenen. In de plaats ervan lanceert hij de 2^de intifada. De Israëlische burgers worden geconfronteerd met aanslagen en schietincidenten .

 

• In 2005 neemt Sharon het initiatief om Gaza te ontruimen en aan de Palestijnen over te dragen. Opnieuw  een desillusie. Twee jaar later grijpt Hamas er de macht (2007). Zuid- Israël en Sderot worden met  raketten en katjoesja’s bestookt.

 

• De tweede Libanese oorlog (2006) brengt een nieuw trauma: Hezbollah verstevigt zijn greep op Libanon en  wellicht is nu ook Tel Aviv en Ashkelon binnen het bereik van hun nieuwe voorraad Iranese raketten.  Het vertrouwen in het militair overwicht van het IDF krijgt een deuk. Hezbollah kan niet gestopt worden en er is de nucleaire dreiging vanwege Iran.

 

Momenteel wordt het politieke leven in Israël gedomineerd door deze existentiële angsten. Die schrik is het zeer legitieme  gevolg van de gebeurtenissen van de jongste jaren. Daardoor verkrampt het denken en verdwijnt de bereidheid om nieuwe wegen in te slaan en risico’s te nemen.
 
Daardoor krijgen heel veel Israëli’s het gevoel dat een vredesregeling met de Palestijnen onmogelijk is. Dat leidt tot het politiek immobilisme van de regering Netanyahu.
 
Politiek links in Israël (Avoda en Meretz) is zo goed als verdwenen uit het Israëlische politieke spectrum omdat het niet ingaat op  de terechte vraag naar veiligheid. De Israëlische linkerzijde lijkt te zijn vastgeroest  in zijn traditionele discours. Er is evenmin steun van  internationaal links, die in de ban lijkt van moslimextremisme en Israël laat vallen.
 
Nochtans biedt immobilisme geen oplossing. Bezetting van gebieden biedt nooit een deugdelijke oplossing op lange termijn, want het druist in tegen de elementaire democratische verzuchtingen. Hoe kan deze impasse doorbroken worden volgens Strenger?

• De aanleg van het veiligheidshekken is een belangrijke stap hierin, want het verhoogt rechtstreeks de veiligheid. Maar het gevolgde tracé is niet altijd correct, aldus Strenger.
• De toenemende invloed van Iran in de regio, met de bewapening van Hamas en Hezbollah moet gecounterd worden. Daarom zou Israël volgens Strenger het best onderhandelingen met Syrië aanknopen om zo de Iranese invloed in de regio in te dijken.
• De stem van de Diaspora moet gehoord worden om het hervatten van de  vredesonderhandelingen te ondersteunen. Want de tijd is niet langer in het voordeel van Israël.

Advertentie

En – zo besluit Strenger zijn betoog, wanneer de internationale gemeenschap de twee staten erkent, is dit tegelijkertijd een hernieuwde bevestiging van de legitimiteit van Israël.

(L. Schacht)