EU Holocaustherdenking: “Duitsers niet schuldig maar wel verantwoordelijk”
Op 24 januari werd in de Yehudi Menuhin zaal van het Europees parlement voor de derde keer de “International Holocaust Remembrance Day” gehouden in het bijzijn van verscheidene hoogwaardigheidsbekleders. Deze ceremonie werd in 2006 in het leven geroepen door de Verenigde Naties.
Na het inleidende gebed “El Maleh Rachamim” wees Martin Schulz, de pas aangetreden Duitse voorzitter van het Europese parlement, op de schuld van de nazi’s maar zei dat hij en zijn landgenoten in het EU-parlement na de oorlog geboren zijn en dus niet schuldig zijn maar wel verantwoordelijk blijven voor de Holocaust.
“Voor mij betekent deze verantwoordelijkheid en voor iedereen die Duitsland representeert dat zij de plicht hebben om als eerste de verdediging van onze Joodse vrienden ter harte te nemen. Wat er ook gebeurt in onze huidige samenleving of dat nu gaat over antisemitisme, acties die gericht zijn tegen Joodse gemeenschappen of tegen de Israëlische staat, wij dienen de eerste te zijn om voor de Joden op te komen. Dat is mijn belangrijkste politieke doelstelling en ik ben ervan overtuigd dat ik ook de volgende woorden in naam van alle Duitse leden van het Europese parlement en van onze nationale parlementen uitspreek: NOOIT MEER”!
Andere sprekers waren de vorige voorzitter van het E.P., Jerzy Buzek, de Israëlische minister Yuli-Yoel Edelstein en Gabriel Bach, de voornaamste aanklager in het Eichman proces. Het is dit jaar ook zeventig jaar geleden dat de conferentie van Wannesee plaatsvond, volgens historici de plaats waar de Shoah gepland werd en dat was in alle toespraken een terugkerend onderwerp.
Eichmann geen gehoorzame ambtenaar maar bloeddorstige moordenaar
Advertentie
Na de muzikale intermezzo volgde de adembenemende getuigenis van “Justice” Gabriel Bach. Hij werd als kleine jongen met zijn ouders door de SS-ers uit Duitsland verdreven. Een geluk want al zijn Joodse klasgenootjes lieten hun leven in de gaskamer. Bach studeerde na de oorlog rechten in Londen en werd bekend als openbare aanklager toen Adolf Eichmann in 1961 in Israël berecht werd.
“Als er bij Eichmann op aangedrongen werd om sommige Joden in leven te laten had Eichmann de mogelijkheid om dit te doen maar altijd besloot hij om deze mensen te laten ombrengen in de gaskamers. Zo was er professor Weiss, een joodse radarexpert uit Frankrijk, toen een generaal van de Wehrmacht Eichmann vroeg om de man niet te deporteren omdat ze hem als deskundige voor de ontwikkeling van het Duitse radarprogramma konden inzetten weigerde Eichmann resoluut. Een ander voorbeeld was mevrouw Koczy, een joodse weduwe wiens overleden echtgenoot een Italiaanse officier was met een heldenstaat van dienst, zij zat opgesloten in het getto van Riga. Ondanks het feit dat de Italiaanse consul zich geen moeite spaarde om de vrouw vrij te krijgen en niettegenstaande Italië en Duitsland bondgenoten waren antwoordde Eichman per brief dat de vrouw op zijn aanwijzingen werd opgepakt en hij in geen geval op het verzoek zou ingaan. “Eichmann was dus niet een gehoorzame ambtenaar die alleen uitvoerde wat hem opgedragen werd (Eichmann beweerde dat en pleitte onschuldig tijdens het proces, nvdr) maar iemand die het uitmoorden van Joden persoonlijk belangrijker achtte dan het overleven van het Duitse rijk” besloot de voormalige openbare aanklager.