Federale regering beslist: Palestijnen vanaf nu collectief toegelaten als vluchtelingen in België

De federale regering is het op 8 maart 2023 eens geraakt over een aanpak van de asielcrisis in België. De regering hoopt met een “gecontroleerd en rechtvaardig migratiemodel” de controle op de migratiestromen te herwinnen. Met die opvangwet wil de regering de terugkeer van uitgeprocedeerden versnellen, extra opvangplaatsen voorzien en de regels voor gezinshereniging verstrengen.

Mark Geleyn

Op het inperken van gezinshereniging voorziet de regering echter twee uitzonderingen: bij kinderen die dreigen slachtoffer te worden van genitale verminking, en voor “onvrijwillige staatlozen, met name Palestijnen”. Voor die categorieën wordt de gezinshereniging in België juist versoepeld.

Het is mij hier niet te doen om het asielakkoord zelf, hoewel ik sceptisch ben over de slaagkansen van deze lauwe poging om orde te brengen in de wanorde die nu heerst inzake asielpolitiek.  Ik wil hier wel wat nadenken over de beslissing om Palestijnen onvrijwillige staatlozen te noemen en ze als zodanig gemakkelijker opvang in België te willen verlenen. Die beslissing is merkwaardig.

Het gaat al bij al om een korte passage in de regeringscommunicatie. De pers gaat er nauwelijks op in. Het is echter een passage met mogelijk vèrdragende consequenties en vooral met een zware ideologische symboliek.

Advertentie

Laat ons eerst naar de mogelijke consequenties kijken. Door de Palestijnen als staatlozen te bestempelen, niet op individuele basis, maar collectief als volk, en door dan de deur open te zetten voor gezinshereniging, riskeert deze regering ons land bloot te stellen aan een toestroom, met risico’s waarover ze bewust niet heeft willen nadenken.

COLLECTIEF AANBOD

Een collectief aanbod, of het nu gaat om Palestijnen of gelijk welk ander volk, is staatkundig onverstandig. In het klassieke volkenrecht is asiel trouwens altijd een beslissing over één individu. Zo’n collectief aanbod is bovendien vanuit veiligheidsoogpunt gevaarlijk. Dit aanbod zal inderdaad misbruikt worden door twee groepen. Ten eerste door Palestijnse clans, zoals die “families” die nu in Berlijn en Hamburg al ganse wijken terroriseren. Ten tweede, de Palestijnen die oorlog voeren tegen Israël en die voortaan in België een veilig onderkomen krijgen aangeboden.

Het stemt tot nadenken dat zo’n aanbod niet geldt voor Jezidi’s, Oeigoeren, Koerden of Griekse Cyprioten. Enkel Palestijnen worden genoemd.

En dat brengt ons bij de ideologische ondertoon van deze beslissing.

Want door specifiek de Palestijnen te benoemen, zien we wat de regering motiveerde. Dit is geen ondoordachte maatregel, maar een maatregel die doelbewust beantwoordt aan de linksliberale denkpatronen in Europa.

NOBEL VERZET

Advertentie

Het is die in het Westen wijdverbreide mindset die Israël demoniseert en als apartheidstaat bestempelt en die tegelijk de Palestijnen tot exclusieve slachtoffers maakt en hun oorlogvoering tegen de Israëlische staat als nobel verzet ophemelt.

Het is het denkschema van progressieven dat de geschiedenis ziet in Marxistische termen van verdrukkers en onderdrukten, hier toegepast in de relatie Palestijnen – Israël.

Het is het narratief dat de oude nijd tegen Joden vermomt als antizionisme of als normale kritiek op de Israëls regering.

Vorig jaar, in een toespraak op de Al Quds universiteit in Ramallah, pochte Palestijns leider Mahmoed Abbas dat de internationale gemeenschap stilaan het Palestijns discours is gaan overnemen:  dat de Joden het land gestolen hebben van de bewoners, dat ze hier niet thuis horen en dat het Palestijnse terrorisme een legitieme manier is om Israel te bestrijden.

Abbas zat er niet ver naast. De denksjablonen die hij beschreef, kleven aan heel Europa.

Zij kleven bijzonder hard aan de machtelites in België: universiteiten, media, ngo’s, regeringskabinetten en parlement.

En daarin ligt de oorsprong van het zinnetje over gezinshereniging voor Palestijnen, en waarom Jezidi’s, Oeigoeren of Grieks-Cyprioten niet genoemd worden.

De auteur is voormalig directeur-generaal op Buitenlandse Zaken en gewezen ambassadeur in Israël en in Duitsland.