Axel Polis op Liberales over het conflict en Antwerpen
De AEL spint garen bij de actuele gebeurtenissen… Antwerpen is Jeruzalem niet. En Borgerhout is allesbehalve bezet Palestijns gebied… Het is misdadig dat Antwerpenaars worden opgezet tegen elkaar.Eens te meer probeerde het Vlaams Belang de Joodse gemeenschap ter hulp te schieten…Ter linkerzijde moet ook Groen! op zoek naar enige consequentie in haar standpunten.
Lees het volledig artikel van Axel Polis
Het Midden-Oosten staat nogmaals in brand. Sinds het jaareinde voert het Israëlische leger in de Gazastrook militaire operaties uit tegen Hamas, na aanhoudende raketaanvallen op het zuiden van Israël. Het conflict in de Gazastrook kostte al ettelijke onschuldige burgers het leven. In de hele wereld barst er kritiek los tegen de militaire machtsontplooiing die de staat Israël tentoonspreidt. In alle Europese grootsteden wordt er betoogd tegen de zoveelste escalatie in dit tragische conflict.
Advertentie
Ook in ons land. De AEL spint garen bij de actuele gebeurtenissen. Sinds het terugtreden van Dyab Abou Jahjah wist de vereniging geen deuk meer in een pakje boter te slaan. Met de inval in Gaza plaatst de organisatie zichzelf echter weer volop in the picture. Op 31 december organiseerde de AEL een betoging in de Antwerpse Kerkstraat. Op de betoging werden slogans als ‘Joden Buiten’, ‘Hamas, Jihad, Hezbollah’ en ‘Jihad, yes, we can’ luidkeels gedeclameerd. Karim Hassoun, de huidige AEL-voorzitter, riep op tot ‘de ontmanteling van de zionistische entiteit als enige duurzame oplossing voor het conflict’. Het is geen verrassing dat de actie uit de hand liep. Tientallen jongeren trokken een spoor van angst en vernieling rond de Turnhoutsebaan en aan het Astridplein.
Door een inschattingsfout – de actie was niet aangevraagd – holde de Antwerpse politie die bewuste woensdagmiddag een tijd lang achter de feiten aan. En dat op een drukke winkelnamiddag, enkele uren voor oudjaar. De stad is toen als bij wonder aan groter onheil ontsnapt. Dat is in het verleden al wel anders geweest. De pro-Palestijnse betoging van april 2002 eindigde in chaos en geweld. En op het einde van dat jaar vormde de moord op Mohamed Achrak de aanleiding om de halve Turnhoutsebaan kort en klein te slaan. Intussen stijgt de angst in de Joodse gemeenschap met de dag. Op 3 januari zette een brandbom ei zo na een huis van een gezin met vijf kinderen in lichterlaaie. In Antwerpen, Brussel en ook Charleroi zijn synagogen het voorwerp van pogingen tot brandstichting.
De AEL beweert dat ze op 31 december de woede van haar achterban wilde kanaliseren door een betoging te organiseren. Maar die betoging leek voorbestemd om te ontsporen, wat de AEL opzadelt met een verpletterende verantwoordelijkheid inzake opruiing en aanzetten tot haat. De weigering van de AEL om bij een nieuwe betogingsaanvraag een lijst met vijftig namen voor een ordedienst bekend te maken is hypocriet. Dat de AEL die vraag van de stad Antwerpen aanvecht voor naar de Raad van State is de overtreffende trap van cynisme.
Welke houding je ook inneemt tegenover het conflict in het Midden-Oosten, het is niet te verantwoorden de vijandigheden te importeren in onze wijken. De voorzitter van de AEL vergoelijkte de daders van de rellen na de betoging van 31 december: ‘Hun woede is begrijpelijk, maar het schaadt onze zaak op de lange termijn.’ Met die kille berekening tracht de AEL het leed van anderen politiek te exploiteren.
Antwerpen is Jeruzalem niet. En Borgerhout is allesbehalve bezet Palestijns gebied. Het is misdadig dat Antwerpenaars worden opgezet tegen elkaar. Niemand heeft het recht om aan te zetten tot haat, omwille van huidskleur, afkomst, overtuiging of omdat hij gewoonweg opvalt in het straatbeeld. De AEL projecteert op een schaamteloze manier de uitzichtloze situatie van vele burgers in de Gazastrook op het lot van Antwerpse migrantenjongeren. Het ene heeft echter niks met het andere te maken. Bovendien claimt de AEL dat er een logisch verband zou bestaan tussen de Gazastrook, een Antwerpse betoging die uitdraait op een hooliganisme en sociale achterstelling. Niets ontslaat die jonge oproerkraaiers én hun ouders echter van hun persoonlijke verantwoordelijkheid.
Eens te meer probeerde het Vlaams Belang de Joodse gemeenschap ter hulp te schieten. Filip Dewinter wierp zich op als grote verdediger van de joodse belangen. Goed geprobeerd. Alleen, wie gelooft die man nog? In de Antwerpse gemeenteraad van afgelopen maandag maakte Open Vld-gemeenteraadslid Claude Marinower brandhout van diens avances. Hoe kan Filip Dewinter het lidmaatschap van een veroordeelde maar beroep aantekenende negationist als Roeland Raes, ooit nog senator en ondervoorzitter, blijven verdedigen? Hoe kan hij zich blijven verschuilen achter het feit dat de veroordeling nog niet definitief is nu de lopende rechtszaak nooit iets zal afnemen aan de draagwijdte van de woorden van Raes. Woorden waarop hij nooit is teruggekomen? Vergeet Dewinter dat voormalig gemeenteraadslid Wim Verreycken het presteerde om een straat waarin een tehuis voor Joodse weeskinderen van de Holocaust gevestigd was te willen hernoemen naar Ward Hermans, voorman van de Vlaamse SS?
Hoe kan Dewinter tegelijk Antwerpse Joden bewerken en tegelijk zoete broodjes bakken met Jean-Marie Le Pen en Bruno Gollnisch? Ter linkerzijde moet ook Groen! op zoek naar enige consequentie in haar standpunten. Amper een maand geleden nodigden de groene parlementsfracties de directeur van Al Manar uit in het Paleis der Natie. Al Manar is het tv-station van het terroristische Hezbollah. Overigens werd de zender in Nederland en Frankrijk al geruime tijd uit de ether gehaald, maar in ons land lukt dat niet. Ook was Groen! verontwaardigd over het meestappen van enkele Antwerpse schepenen in de vredesactie van het Forum van Joodse Organisaties afgelopen zondag. En dan volgt er een gloedvolle groene oproep voor vrede in het Midden-Oosten. Wat een spagaat…
Advertentie
Bij vele democraten is het bon ton om de kant van de onderdrukte Palestijnen te kiezen, tegenover de Israëlische onderdrukkers. Het is altijd makkelijk kiezen voor de machteloze underdog. Bovendien is het blijkbaar ook politiek correct om nogal losjes om te gaan met vergelijkingen tussen het huidige lot van de Palestijnen en dat van de Joodse bevolking in Europa tijdens de Tweede Wereldoorlog. Tweeduizend jaar geschiedenis hebben ons duidelijk gemaakt dat de Joden voor hun veiligheid niet op de welwillendheid van anderen konden vertrouwen. Bart Jan Spruyt verklaarde in Elsevier: “Loyaliteit aan Israël is een morele plicht voor ieder mens die in de Westerse beschavingstraditie is opgegroeid.” De geschiedenis van Israël sinds de stichting in 1948 heeft aangetoond dat haar overleven als buitenpost van het Westen in het Midden-Oosten, als klein en democratisch land omringd door landen die uit zijn op haar vernietiging, niet mogelijk is door lijdzaam toe te zien. Meer dan negenduizend Qassam-raketten kreeg Israël de afgelopen jaren van Hamas te verwerken. Dit land heeft het fundamentele recht zichzelf te verdedigen.
Dit neemt niet weg dat er zich een groot drama afspeelt aan beide zijden van de Gazastrook. Zoals in elke oorlog, zijn onschuldige burgers altijd het eerste slachtoffer. Assymetrische oorlogsvoering waarbij het maar de vraag is of een militaire overwinning van Israël vandaag ook morgen vruchten zou afwerpen. Er valt in de beeldvorming nauwelijks op te tornen tegen de perfide Hamas-tactiek om onschuldige burgers bewust als levend schild te gebruiken. Het staat buiten kijf dat er een einde moet komen aan dit heilloos conflict. Maar dat impliceert dat Hamas Israël erkent en het terrorisme achterwege laat. Zodat er eindelijk werk kan worden gemaakt van de opbouw van een rechtsstaat en een leefbare formele economie. En zodat Israël op haar beurt zich kan concentreren op het slopen van muren, in plaats van er te moeten bouwen. In afwachting daarvan moeten we in België debatteren, discussiëren en hopen, maar zeker niet haten.
Axel Polis
Deze bijdrage verschijnt in mijn eigen naam als kernlid van Liberales, en dus niet als mandataris (districtsschepen in Berchem) of als medewerker van de voorzitter van de Open Vld kamerfractie.