Wat voor een onzin MO* verspreidt
Wie wil weten wat voor onzin de MO* lezer krijgt voorgeschoteld krijgt hier een mooi voorbeeld:
* Hamas transformeerde van een radicale islamistische verzetsbeweging in een meer pragmatische –zij het nog steeds radicale– politieke partij.
* In acht van de tien gevallen is Israël verantwoordelijk voor het verbreken van wapenstilstanden, Hamas en andere Palestijnse groepen in één van de tien.
* The Economist houdt, zoals vele andere westerse media, vast aan het charter dat Hamas in 1988 publiceerde. Maar dat is verouderde informatie.
* En dus nam Hamas helaas de wapens opnieuw op om zich -door paniek en terreur te zaaien- te verdedigen.
Lees heel het artikel
Gaza: Ken je vijanden!
28 januari 2009 (MO) – De Europese Raad reageert zeer lauw over de noodzaak van een internationaal onderzoek over het Israëlisch offensief in Gaza. Tegelijk houdt Europa ook meer dan ooit het been stijf over Hamas: met deze terroristen is elke dialoog onmogelijk.
De Belgische Eurocommissaris Louis Michel wees ook op de verpletterende medeverantwoordelijkheid van Hamas in de vernieling van Gaza. De wederopbouw van de vernielde Gazastrook zal dus zonder de medewerking van de regerende Hamaspartij in Gaza zijn. Alleen, Gaza ís Hamas. En niet elke Gazaan is een terrorist. Als Europa dus echt hulp wil bieden aan de Palestijnen in Gaza, is een dialoog met de gematigde stemmen binnen Hamas onvermijdelijk.
Advertentie
Als de Israëlische premier Ehud Olmert zegt dat hij Hamas compleet zal vernietigen, over wie heeft hij het dan? Bedoelt hij daarmee de Hamas-strijders en de 500 Hamas-functionarissen –ook de gematigde? Of beoogt hij de 42 procent Gazanen die drie jaar geleden voor Hamas –en tegen het slecht bestuur van Fatah– kozen? Heeft hij het over de groep ongewapende politieagenten die tijdens een ceremonie gedood werden door een Israëlische raket? Doelt hij op alle ambtenaren die na juni 2007 door Hamas zijn aangesteld? Viseert hij überhaupt elke Palestijn die wel ergens een Hamas-aanhanger te vriend of als familielid heeft? Het zou goed zijn dat Olmert een en ander verduidelijkt, meteen ook een nuttige denkoefening voor de westerse beleidsmakers, media en publieke opinie.
Volgens weekblad The Economist is Hamas altijd trouw gebleven aan zijn mission statement uit 1987: verzet tegen Israël met als ultieme doel de herinlijving van heel historisch Palestina –op basis van islamistische principes. Het is een zoveelste analyse die niet meteen getuigt van grondige research. The Economist houdt, zoals vele andere westerse media, vast aan het charter dat Hamas in 1988 publiceerde. Maar dat is gedateerde informatie. Hamas transformeerde van een radicale islamistische verzetsbeweging in een meer pragmatische –zij het nog steeds radicale– politieke partij. Met de nieuwe naam ‘Verandering en Hervorming’ veranderde de politieke vleugel daarbij ook haar houding tegenover de tweestatenoplossing en de grenzen van Palestina. Dat zegt onder meer de Britse onderzoeker en Hamaskenner Khaled Hroub.
Voor hij vermoord werd, liet Hamas-stichter Sheikh Ahmed Yassin in 2004 al weten dat hij Israël een lang staakt-het-vuren wilde aanbieden, in ruil voor een Palestijnse staat in Gaza en de Westelijke Jordaanoever. Door de aanvaarding van een Palestijnse staat binnen de grenzen van voor 1967 erkent Hamas impliciet de Israëlische staat. Een expliciete erkenning weigert Hamas zolang Israël zelf niet eerst zijn eigen grenzen erkent.
In de periode dat Hamas zich voorbereidde op de verkiezingen en tijdens de daaropvolgende poging tot formatie legde het eenzijdig de wapens neer. Maar regionale en internationale gemeenschappen weigerden de hervormingen te zien. De boycot tegen Hamas door Israël, Fatah, de VS en Europa snoerde de democratische, gematigde stemmen binnen Hamas –die voor hervorming wilden gaan– de mond. De boodschap was duidelijk. Men verkoos een militaire Hamas-partij in oppositie boven een dialoog met een partij die er andere semantische principes op nahoudt. En dus nam Hamas helaas de wapens opnieuw op om zich -door paniek en terreur te zaaien- te verdedigen tegen de bezetter Israël. De aanslagen met qassams, de wapens van de armen, tegen de Israëlische bewoners van Sderot en Ashkelon, vormen volgens Hamas de enige mogelijke daad van verzet tegen de hermetische opsluiting van anderhalf miljoen mensen op een smalle strook land.
Volgens Israël is het Gaza-conflict een defensieve oorlog, gezien Hamas op 19 november het zes maanden oude staakt-het-vuren schond. Alleen zegt Israël er niet bij dat het op 4 november vorig jaar zes Hamas-leden doodde en daarop de touwen rond de toch al naar adem happende Gazastrook nog strakker aanspande. Volgens een Israëlisch-Europese studie is Israël sinds de tweede intifada in 2000 in zowat acht van de tien gevallen zelf verantwoordelijk voor het verbreken van wapenstilstanden, Hamas en andere Palestijnse groepen in een van de tien. Het toont –net als de ongeoorloofde oorlogsmisdaden van Israël tegen de Gazaanse burgers– aan dat Israël de protagonist is, niet Hamas.
Auteur: Tine Danckaers.