Avant première Defiance in Metropolis

Dinsdagavond vond de avant première plaats van de film Defiance. Het evenement werd georganiseerd door Joods Actueel in de Antwerpse Metropolis cinema.

BV’s, politici, journalisten, kunstenaars en auteurs waren aanwezig. Gastsprekers van de avond waren Michael Freilich van Joods Actueel en federaal volksvertegenwoordiger en schepen van Antwerpen Ludo Van Campenhout.

Waren o.a. aanwezig:

Advertentie

Federaal volksvertegenwoordiger en schepen van Antwerpen, Ludo Van Campenhout (Open VLD)
Vlaams volksvertegenwoordiger Ludwig Caluwé, Voorzitter CD&V fractie Vlaams Parlement
Vlaams volksvertegenwoordiger en fractievoorzitter gemeenteraad Annick De Ridder (Open VLD)
Gemeenteraadslid van Antwerpen Claude Marinower (Open VLD)
Gemeenteraadslid Wilrijk Hugo Haazen (LDD)
Plaatsvervanger voor Antwerps schepenen Philip Heylen (CD&V) en Marc Van Peel (CD&V)
Kris Vleugels (CD&V), European Christian Political Movement en voorzitter C’Axent
Peter Muyshondt, afdelingschef lokale politie Antwerpen Centrum
Hoofdredacteur van Knack, Rik van Cauwelaert
Entertainer Paul Ambach, alias Boogie Boy
Auteur Dirk Verhofstadt (boek Piux XII en de Joden tijdens WOII)
Directeur Centrum Gelijke Kansen, Jozef De Witte
Auteur en Knack redacteur, Benno Barnard
Professor internationaal recht UGent, Marc Cogen
Directeur ‘Project voor wereldvrede’, Marc Van Roosbroeck

Vertegenwoordiger gemeente Boortmeerbeek (stadje heldendaad WOII)

Voorzitter Vredesmuseum Meensel –Kiezegem Guido Hendrickx
Voorzitter Christenen voor Israël, David Vandeputte
Verschillende prominente leden van Joodse organisaties
Abonnees en adverteerders van Joods Actueel (o.a. directeurs en marketing managers van verschillende bedrijven)

uit de toespraak van Michael Freilich

Joods Actueel wil vernieuwend uit de hoek komen, daarom ook dit initiatief. De film toont het waar gebeurd verhaal van Joodse boeren die het opnemen tegen de moorddadige nazi machine, en het overleven! Dit moet dienen als een signaal van hoop voor ons allemaal.

Uit de toespraak van Ludo Van Campenhout:

Advertentie

Dames en heren, ik heb geen oorlog meegemaakt, en ik ben geen Jood. Geen van mijn naasten stierf in de gruwel. Maar ik durf te herhalen: “Wij zijn allen één familie, onderling verbonden door deze uitzonderlijke belevenis.”

Lees heel de voordracht, klik op meer

Voordracht Michael Freilich

Dames en heren, beste vrienden
In naam van algemeen directeur Terry Davids en mezelf heet ik u allen van harte welkom op deze avant-première.
Joods Actueel vierde onlangs zijn tweede verjaardag. In die tijd heeft Joods Actueel zich weten uit te bouwen tot een vaste waarde. Het lezersaantal is in stijgende lijn, en de adverteerders die een nieuw doelpubliek willen aanboren groeien aan. De toon is gezet en samen met u zullen we blijven groeien!

Ons maandblad staat voor vernieuwing, en daar past het initiatief van vanavond ook in.

Wij halen vaak het nieuws, maar sommige aspecten van ons wek zijn minder bekend. Zo denk ik aan de verhelderende artikels die we brengen rond joodse cultuur, wetenschap, kunst, technologie en dergelijke meer.
Een centraal pijler in ons werk is natuurlijk het promoten van herinneringseducatie rond de
Tweede Wereldoorlog en het respect voor de slachtoffers levendig houden.

De voorloper van Joods Actueel, het Belgisch Israëlitisch Weekblad, werd opgericht in 1954 door Louis Davids, mijn grootvader. Maar meneer Davids is er niet bij vanavond. Waarom, hoor ik u vragen. Omdat hij een film als deze gewoonweg niet kan aanzien.

Het is mei 1940 wanneer de Duitsers ons land binnenvallen en Louis Davids noodgedwongen Antwerpen met zijn familie moet verlaten. Ze duiken onder in Brussel. Maar Louis wordt verklikt door de buurvrouw en weggevoerd naar Mechelen. Op de trein naar Auschwitz weet hij zich als bij wonder door het toiletraam van de rijdende trein te wringen en zich te redden. Zijn vrienden op de trein hebben minder geluk en komen nooit meer terug. Samen met 20.000 anderen.

Terwijl deze film in eerste plaats toont hoe Joden hebben gevochten tegen de nazi’s zijn er ook scènes bij van geweld tegen Joodse burgers. En tot vandaag heeft mijn grootvader het daar moeilijk mee. Ja, zelfs vaak nachtmerries van, 60 jaar na datum!
Vandaag valt dat onder de noemer ‘Lange Tenen’… ‘Overgevoelig’.

Een van de meest frappante uitspraken die ik de voorbije weken hoorde is die van Rik van Cauwelaert, hoofdredacteur van Knack, en hier vanavond aanwezig. Hij schreef: ‘Sommigen onder ons hebben kennelijk de Joden nog altijd Auschwitz niet vergeven’.
En ik lees voort:
‘De Joodse gemeenschap, die na afloop van de Tweede Wereldoorlog zes miljoen doden telde, omgekomen in kampen, in de meest gruwelijke omstandigheden, die gemeenschap draagt nog altijd de sporen van die tragedie. Die gemeenschap heeft de gevolgen van die tragedie met grote waardigheid gedragen. Er is niet één geval bekend van een Joodse aanslag in Duitsland als wraakneming voor de Holocaust.
Dat die gemeenschap en die gebeurtenissen het voorwerp uitmaken van satire en van medialompheid als die van de VRT is, zoals Ian Buruma dat onlangs verwoordde, een belediging voor de vrije meningsuiting.’
Meneer Van Cauwelaert bedankt voor uw klare kijk op zaken.

Om af te sluiten: de kernboodschap van deze film is er een van overleven en hoop. Het is een joodse eigenschap om die hoop met alle mensen te delen en dat wil ik ook doen met u vanavond.
Dank u voor uw aandacht en een fijne filmavond toegewenst.

Voordracht Ludo Van Campenhout

Dames en Heren,

Democratie is kostbaar en broos; het kan niet genoeg gezegd, of door beelden onderstreept…

Dat wij hier vanavond vrij en ongedwongen naar de bioscoop kunnen gaan is NIETvanzelfsprekend maar is te danken aan de vele mannen en vrouwen, jongeren en ouderen die geen ogenblik geaarzeld hebben om het hoogste offer te brengen: hun leven. Ze wisten dat ze het er met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid niet levend zouden afbrengen, ze hadden geen van allen een onderbouwde filosofie onder de helm, die hen gebood het leven te geven. Ze deden het gewoon. Omdat ze wisten dat dit, in de omstandigheden waarin ze verkeerden, het enige antwoord was op de absolute verachting en misprijzen voor het menselijk leven waarmee ze geconfronteerd werden. De drang naar vrijheid kan de mens er toe leiden zichzelf te overstijgen, inclusief de wil om waardig en met geheven hoofd te sterven.

Vandaag, bijna 65 jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog, beginnen de feiten al te vervagen; vele jongeren hebben nauwelijks een idee van wat tussen 1939-1945 heeft afgespeeld. Hoe zouden ze ook? Er wordt, zelfs in de geschiedenisles, nog nauwelijks over gesproken.

De Nazi’s hadden deze industriële uitroeiing gepland tijdens een conferentie op het hoogste niveau: de ‘Conferentie van Wansee’.
Vanaf de zomer 1942 werd het plan uitgevoerd.

De documenten waarin prognoses en resultaten werden opgetekend werden zorgvuldig bewaard… het is dus haast onbegrijpelijk dat er vandaag nog mensen zijn- inclusief bisschoppen- die beweren dat Auschwitz als uitroeiingkamp niet zou hebben bestaan, dat er geen mens in de gaskamers werd afgemaakt.

Dames en heren: negationnisten zijn criminele leugenaars en een gevaar voor de mensheid.

Maar ik ben een kind van de vrede. Dank zij hen heb ik geen oorlog gekend. En in al mijn onwetendheid heb ik mij vaak de vraag gesteld: hoe komt dat toch, dat op enkele uitzonderingen, mensen zich in grote groepen laten afslachten? Waarom gingen ze niet meteen in het verzet, of is het misschien omdat mensen zich slechts kunnen overstijgen als er echt geen hoop meer is?

Ik weet het niet, maar denk hierbij aan de opstand van het Getto van Warschau die begon op 14 april 1943 aan de vooravond van het Joodse Paasfeest onder leiding van de piepjonge Anielewich die, nadat hij met lede ogen had moeten toezien hoe meer dan driehonderdduizend van zijn lotgenoten gestorven waren ofwel als gevolg van deportatie ofwel door honger waren omgekomen

Ik huldig hen als een lichtpunt in de duisternis van de menselijke geschiedenis !!

Maar nu, vanavond, leer ik dat er méér Anielewitchen waren.

Ook de gebroeders Bielski die zoals wij zo meteen in de film zullen zien, hebben alles in het werk gesteld, niet alleen om te vechten maar zeer zeker om gewoon als MENS ten strijde te trekken tegen de nazi’s die hen het recht van menszijn wilden ontnemen.

Zowel de strijders van het Getto als zij die zich verscholen in de onmetelijke bossen van Wit Rusland, stelden het principe van de menselijke waardigheid boven het concept van wat militair haalbaar was.

Anielewich en zijn lotgenoten en de gebroeders Bielski hebben de mens met zichzelf kunnen verzoenen en mede voor ons het pad van de vrijheid geëffend.

Waren zij, andere, bétere mensen dan wij? Neen, ik denk het niet. U zal meteen zien dat zij het recht in eigen handen durfden nemen, dat ze, óók zij, laakbare daden stelden. Maar het verschil met hun belagers is dat zij het menselijke besef niet verloren. U zal straks de zin horen: ‘It is not because they treat us like animals, that we must behave like animals.” Zij hadden een weg terug. De Nazi’s en nadien de communisten niet…

Sta me tot slot toe een korte tekst te citeren uit een artikel van Henri JAKUBOWICZ. Hij schrijft:

“Bij het in roulatie komen van de film in de VS vond een speciale vertoning plaats in het New Yorkse Museum of Jewish Heritage. Uitgenodigd waren de overlevenden (het resterende deel van de 1200 Joden) van deze drie verschrikkelijke jaren in de bossen van Wit-Rusland, alsook hun afstammelingen. Vanuit het verre Australië was Joseph Pian gekomen om zijn moeder Fruma te herdenken, die toen deel uitmaakte van de bende rond de gebroeders Bielski. De familie Chonon was met liefst vier generaties vertegenwoordigd, Charles – de ouderdomsdeken – op kop. Hij had twee jaar in het woud doorgebracht. Robert Bielski, zoon van Tuvia, sprak de inleidende woorden: “Wij zijn allen één familie, onderling verbonden door deze uitzonderlijke belevenis.”

Dames en heren: Ik heb geen oorlog meegemaakt, en ik geen Jood, geen van mijn naasten stierf in de gruwel. Maar ik durf te herhalen: “Wij zijn allen één familie, onderling verbonden door deze uitzonderlijke belevenis.”

Tenslotte wens ik de ganse ploeg van Joods Actueel, van harte te feliciteren met hun tweede verjaardag die ze vieren door ons allen vanavond te verenigen.Michael Frelich en Terry Davids,als tolk van allen hier aanwezig wens ik Joods Actueel: gelukkige verjaardag en ad multos annos !!!!!