Elio Di Rupo duwt amnestiemonster snel terug in de fles

“Dat Kieboom in de rand van een uitgebreid interview een politiek emotioneel geladen dossier als amnestie ter sprake brengt is opmerkelijk. Dat sommigen ondoordacht dit standpunt zouden steunen was te vrezen” schreef ere-senator Fred Erdman onmiddellijk na de oproep van barones Hilde Kieboom.

Met haar oproep poogde Kieboom om de amnestiekwestie op de agenda van de regeringsonderhandelingen te laten plaatsen. Het debat waar niemand zat op te wachten bleef uit maar de kwestie kreeg onverwacht eventjes  een tweede adem toen het onderwerp plots opnieuw opdook in de zaterdagedities van Le Soir en La libre Belgique. Die  blokletterden op zaterdag “Di Rupo klaar voor gesprek over amnestie”. In deze artikels worden de contacten beschreven die Di Rupo zou gehad hebben met UCL-professor Van Meerbeeck en waarbij de conclusie luidt dat de pre formateur zich wil inzetten voor de pacificatie in ons land met een amnestiemaatregel. Ook ex-Sp.a voorzitter Steve Stevaert verscheen weer even  in beeld met zijn opmerking dat di Rupo niet naar amnestie maar naar verzoening streeft.

Alhoewel di Rupo aan de UCL-prof en psychiater zou gevraagd hebben of er geen minder beladen term voor het fenomeen te bedenken is dan het woord amnestie liet de Parti Socialiste twee dagen laterweten dat het contact met de professor “slechts een privé-aangelegenheid” was en dat de PS-topman zoals gebruikelijk veelvuldige contacten onderhoudt met academici. Verder heet het nog dat “de preformateur andere prioriteiten heeft en dat amnestie geenszins op de agenda staat”.

Di Rupo heeft na de kritiek van oud-strijdersverenigingen, een rits Joodse organisaties en anderen waarschijnlijk de adders onder het gras zien zitten. Een parlementaire commissie zoals hij die in de krant aankondigde kan immers niet nog eens voorbijgaan aan het feit dat het SOMA bij het schrijven van zijn rapport over de overheden in België zeer onvolledig is omtrent de collaboratie van onze Franstalige overheden. Waarom waren de toegewijde historici niet in staat omdat te doen? Omdat de Brusselse en Waalse archieven vernietigd en/of verdwenen zijn. Opnieuw zullen dus de onverbiddelijke vragen aan de orde komen:  wie deed die archieven kwijt? En wanneer? En waarom?

Advertentie

Wat meer is de vraag zal dit keer niet onder de mat kunnen geveegd worden. Ook zal de rol van een aantal socialistische kopstukken tijdens Wereldoorlog II onder de loep genomen moeten worden. Er ontbreken immers complete hoofdstukken in de Waalse en Brusselse collaboratiegeschiedenis waardoor bij het grote publiek de perceptie ontstond dat de collaboratie een Vlaamse aangelegenheid was. Gelukkig zitten er jonge en hongerige Franstalige  historici klaar om over de grote hiaten in de “Vaderlandse Geschiedenis” te schrijven. Bijvoorbeeld over de rol van de socialistische voorman Hendrik De Man, over de “geminimaliseerde betekenis van het Rexisme in het zuiden van België”, over de rol van de administrateur van de staatsveiligheid die al in 1938 lijsten met de namen van drieduizendachthonderd Joden in België aan zijn vrienden (?) Himmler en Heydrich doorspeelde en toch tot aan zijn pensioen in 1958 ongehinderd op post bleef. En wie zal de vreselijke geschiedenis schrijven van de 171 gedeporteerde Joden die voorgoed verdwenen uit de Joodse gemeenschap van Charleroi en van hun verraders?