“Israël heeft verzaakt het redelijke politieke midden in de wereld aan zich te binden”
Midden-Oosten kenner en journalist Hans Knoop werpt een kritisch licht over de diplomatieke positie van Israël in de wereld. Hij vraagt zich af of de alliantie met christen-zionisten en verwoedde islam-bashers de belangen van Israël niet meet schaden dan goeddoen. Knoop was in het verleden Israël correspondent voor de Nederlandse radio, de krant De Telegraaf, de BRT en de Duitse Springerpers.
In de gehele wereld verliest Israël sympathie. Het proces van delegitimisering van de Joodse staat lijkt een effectieve wijze om Israël wereldwijd te isoleren en aan te wijzen als bijna de schuld en bron van alle ellende op onze planeet. Het feit dat Israël de meest rechtse regering ooit heeft, maakt het bashen van de enige democratische staat in het Midden-Oosten extra gemakkelijk.
Toch zou het te kort door de bocht zijn om de democratisch aan de macht gekomen rechtse regering in Israël als de oorzaak van dit proces aan te merken. In beginsel zet (weliswaar met andere accenten) de huidige regering immers het beleid van vorige (inclusief die van centrum-links) gewoon voort. Het vermaledijde en discutabele nederzettingenbeleid is GEEN uitvinding van Bibi of Lieberman. Onder regeringen van de Arbeidspartij zijn meer nederzettingen gebouwd dan onder de Likoed.
Toch was er in die periode veel minder sprake van Israël-bashing dan thans het geval is. Akkoord, er is altijd kritiek op de bouw van nederzettingen geweest, maar dat heeft in het verleden nimmer geleid tot delegitimisering van de staat Israël.
Advertentie
Wat we waarnemen is een verschuiving van legitieme kritiek op aspecten van het Israëlische beleid, naar de conclusie dat Israël niet zou moeten bestaan. Als er geen Israël zou bestaan, zag de wereld er beter uit. Dan zou er geen sprake van moslim extremisme en terrorisme zijn en was onze planeet een aards paradijs. Waarschijnlijk zou ook de monetaire crisis en de opwarming van de aarde ons dan bespaard zijn gebleven…
Hoe is het mogelijk dat het in de beeldvorming van Israël wereldwijd zo ver heeft kunnen komen dat Israël tot de Jood onder de naties is geworden? Het nederzettingenbeleid kan (hoe verkeerd dat ook moge zijn) bezwaarlijk als oorzaak worden aangemerkt.
Ruim 90% van de Palestijnse bevolking op de Westelijke Jordaanoever valt thans onder het gezag van de autonome Palestijnse Autoriteit en de perifere nederzettingen-conglomeraten rond Jeruzalem omvatten minder dan 6% van het gebied waarop volgens de Oslo-akkoorden een Palestijnse staat moet komen. In een gebiedsruil kunnen Israël en de PA het over die 6% uiteindelijk best eens worden. Van waar dan die intense haat tegen Israël en de met dit land zo diep verbonden Joodse gemeenschappen in de diaspora?
Israël heeft naar mijn vaste overtuiging verzaakt het redelijke politieke midden in de wereld aan zich te binden. Het redelijke politieke midden is in beginsel NIET anti-Israël. Decennialang vormde de ocialistische Internationale van wijlen Olaf Palme, Willy Brandt, Golda Meir en vele andere staatslieden de ruggengraat van de Israëlische buitenlandse politiek. Centrum-rechts was altijd pro-Israël en centrum-links was dat middels de sociaal-democratische navelstreng die Israël met tal van Europese regeringen verbond.
Die relatie is verwaterd toen Likoed aan de macht kwam. Israël heeft toen te weinig geïnvesteerd om de band met het politieke midden in de westerse wereld intact te houden. Het besloot uitsluitend de Amerikaanse kaart te spelen. Dat heeft in feite het verval doen inzetten met een tijdelijke opleving van de sympathie voor Israël na het sluiten van de Oslo-akkoorden.
Toen die akkoorden in de uitvoering jammerlijk mislukten, was het met die opleving weer voorbij. Volstrekt in strijd met de feiten en werkelijkheid, werd Israël door het Westen als schuldige voor de mislukking aangemerkt en sindsdien is het voor extreem links prijs schieten geworden op de enige democratie in de regio.
Heeft Israël dan helemaal geen vrienden? Gelukkig heeft het die wel. Amerika (ja, ook onder Obama) en enkele Europese staten binnen de EU doen aan het Israël-bashen niet mee. Daarnaast heeft Israël in Europa een weliswaar kleine maar zeer toegewijde groep, christen-zionisten die het land door dik en dun verdedigen. Ook als zij dat NIET zouden moeten doen. Want daar wringt exact de schoen. Niet alles hetgeen Israël doet is wel gedaan. Israël maakt (hoe zou het anders kunnen?) fouten en niemand bewijst het land en volk er een dienst mee recht te praten wat krom is. (Let wel, ik heb het hier niet over de leden van Christenen Voor Israël België die een gematigd standpunten innemen)
Advertentie
Naast de christen-zionisten is er een even kleine maar zeker zo actieve en luidruchtige verzameling van islam-bashers op ons continent actief dat Israël als bondgenoot ziet in de anti-Jihadistische strijd. Israël als vooruitgeschoven bastion van het beschaafde westen, tegen de ongeciviliseerde horden moslims die uit zijn op de wereldheerschappij.
Zonder enige twijfel zitten er onder deze categorie ook oprechte vrienden van Israël, maar achter de visie van velen zet ik een groot vraagteken. Herzl heeft de zionistische beweging niet gesticht om de islam een halt toe te roepen. Het seculiere zionisme was het antwoord op het Europese christelijke antisemitisme. De eerste kolonisten in kibboets Degania Alef gingen daar een eeuw geleden uit Oost-Europa niet naar toe om de islam te bestrijden, maar om aan een eigen Joodse staat te bouwen. Die staat kan alleen op lange termijn bestaan als het zich weet te accommoderen in de islamitische Umwelt waarin het nu eenmaal geografisch is gepositioneerd.
Israël dient alles op alles te zetten om het delegitimiserings-proces te stoppen. Dat kan het alleen als het in staat blijkt weer aansluiting en gehoor bij het politieke midden in de democratische wereld te vinden. Daarom juich ik (los van de vraag of ik het met ze eens ben) van harte de stichting in Europa van een organisatie als JCall toe. Ik heb er meer vertrouwen in dat mensen als Finkelstein en Bernard-Henri Levy het gat met het midden weten te dichten dan dat ik een handvol fanatieke christen-zionisten en anti-islamisten daar toe in staat acht.
Door de goed bedoelde steun van onze huidige toegewijde vrienden en bondgenoten worden we voor wat betreft de internationale beeldvorming steeds meer in de nationalistisch rechtse hoek gedrongen. Dat is onterecht! Likoed en Kadima hebben samen een enorme meerderheid. De eerste partij is centrum-rechts en de laatste is een pure middenpartij. Extreem rechts (en in die hoek komen we voor wat de beeldvorming terecht) scoort in Israël niet hoger dan 16%. Dat is niet hoger dan populistisch rechts elders in de wereld scoort.
Israël is meer dan nederzettingen en Lieberman. Men kan het land vergelijken met een sterren-restaurant. Israël is de beste plek van de Atlantische Oceaan tot de Perzische Golf om te vertoeven voor zowel Joden, moslims, christenen, homo’s en hetero’s. Maar zozeer als er ook in het beste restaurant gerechten op de menukaart staan die we niet lusten, zozeer zijn er in Israël ook politici en partijen die we afwijzen. Dat laat onverlet dat als Israël een restaurant zou zijn geweest een eervolle vermelding in de Michelin niet zou hebben misstaan. Ik durf de hypothese aan dat het op zijn minst een ster zou hebben gehad. Nu wordt wereldwijd om sluiting en liquidatie ervan geijverd!!