Netanyahu en Livni ondersteunen Liebermans ruilplan

Partijleden van Likud-Beitenu verkondigen dat eerste minister Netanyahu het plan ondersteunt om Israëlisch-Arabische steden over te dragen naar een Palestijnse staat. In het verleden had Netanyahu dergelijke plannen steeds afgewezen. Maar nu blijkt hij er toch de voordelen in te zien.

Israëls minister van Buitenlandse Zaken, Avigdor Lieberman, stelde een plan op waarin de jurisdictie van Arabische steden binnen Israël naar een toekomstig Palestijnse staat zou worden overgedragen. Het zou gaan om zo’n 300.000 Israëlische Arabieren. Volgens ongenoemde officiële bronnen hebben premier Benjamin Netanyahu en minister van Justitie Tzipi Livni blijk gegeven dit plan te ondersteunen.

Netanyahu zou hebben geconcludeerd dat indien er een overeenkomst komt met de Palestijnen, er rekening moet worden gehouden met de demografische factor. Grenzen zouden gewijzigd worden zodat bepaalde Israëlisch-Arabische steden in de Palestijnse staat zouden worden opgenomen en bepaalde Joodse nederzettingen van de Westbank aan Israël zouden worden toegevoegd. Livni zou tijdens recente onderhandelingen met de Palestijnse Autoriteit reeds enkele specifieke steden hebben genoemd die Israël zou toewijzen aan de Palestijnse staat.

Volgens bronnen bij Likud-Beitenu blijkt het plan ook aan te slaan buiten de Israëlische regering. Zo zouden Amerikanen betrokken met de vredesonderhandelingen, ook opwarmen voor het logische idee.

Het plan wordt echter niet door iedereen even positief gezien. President Peres acht het plan onuitvoerbaar want “Israël kan het staatsburgerschap van hun burgers niet gewoon wegnemen omdat het Arabieren zijn.” Ook uit Arabische hoek blijkt niet iedereen akkoord.

Advertentie

Lieberman gaf op zijn Facebookpagina zijn blijken van minachting weer voor tegenstanders van zijn bewuste plan. Zijn plan roept op, om in geval van een vredesovereenkomst, de “driehoek”-regio ten zuidoosten van Haifa – inclusief dichtbevolkte Arabische steden – af te staan aan een Palestijnse staat. In ruil daarvoor wil hij de Joodse nederzettingen van de West Bank toevoegen aan Israël. Hij vindt het hypocriet dat sommige Arabieren uit desbetreffende steden, niet te vinden zijn voor het plan. Want hiervoor stelden ze steeds heel duidelijk dat ze zich sterk identificeren met de Palestijnse zaak, het bestaansrecht van Israël niet accepteren en op één lijn staan met degenen die de Joodse staat willen vernietigen.

“De Arabieren van Wadi Ara zijn plots bewonderaars van Zion geworden”, schreef Lieberman sarcastisch.” In tv-interviews met de inwoners van Umm al-Fahm  zagen we hen op Israëls Onafhankelijkheidsdag, waar zij de Nakba-dag van hebben gemaakt, met zwarte vlaggen zwaaien in plaats van Israëlische… Het zijn diezelfde mensen die in betogingen lopen met foto’s van Nasrallah (de leider van Hezbollah) in de hand en trots rondzwaaien met vlaggen van Hamas en Hezbollah – en nu zijn ze plots gekant tegen een plan gekanr waar zij, als deel van een vredesverdrag, burgers van een Palestijnse staat zouden worden.”

De minister van Buitenlandse Zaken bekritiseerde ook Mahmoud Abbas, president van de Palestijnse Autoriteit, voor zijn verzet tegen het plan. “Abbas, die anders zo bekommerd is om de Israëlische Arabieren die in onze gevangenissen zitten vanwege terreuractiviteiten tegen Israël, verzet zich plots luidkeels tegen de gedachte dat deze gevangenen binnenkort zijn burgers worden”, aldus Lieberman.

Lieberman wees ook op het akkoord van Genève, een vredesvoorstelvoorstel in 2003, dat werd opgesteld door voormalig Israëlische minister Yossi Beilin en voormalig minister van de Palestijnse Autoriteit Yasser Abed Rabbo. Het voorstel zou Oost-Jeruzalem tot de hoofdstad van een Palestijnse staat maken. Hij verweet daarmee de linkse politici hypocriet te zijn. Enerzijds keuren ze Liebermans plan af omdat de Arabieren uit de driehoek-regio geen “objecten” zijn die gewoon van de ene jurisdictie naar de andere kunnen geplaatst worden. Terwijl anderzijds er nooit een woord van protest te horen was bij de besprekingen van het akkoord van Genève. In dat vredesvoorstel zouden de inwoners van Oost-Jeruzalem echter ook naar een Palestijnse jurisdictie worden overgeplaatst en zouden hun Israëlische identiteitskaarten opgeheven worden. Ook vond Lieberman het schijnheilig dat de linkse politici geen enkel vorm van emotie toonden toen de inwoners van Sinai of Gush Katif niet enkel juridisch, maar ook fysiek uit hun woonplaatsen werden gezet bij de ontruiming van Gaza.

Lieberman sloot af met zeggen dat er verschillende historische precedenten zijn waar vrede werd verkregen door grond en bevolking te “ruilen” en grenzen aan te passen, om zo homogene staten te creëren.

Het hertekenen van grenzen waarbij Arabische steden onder Palestijnse jurisdictie zouden vallen, is reeds lange tijd een belangrijk agendapunt van Lieberman. En hoewel er ook duidelijk veel opposanten zijn, blijken de plannen wel degelijk besproken te worden in vredesonderhandelingen tussen Israëlische en Amerikaanse bemiddelaars.