Links en toch pro-Israël: “Waarom ik achter Israël sta”

Pilar Rahola is een Spaanse politica, journaliste en bekende linkse activiste. Ze is een hartstochtelijke verdedigster van Israël en een onvermoeibare strijdster tegen antisemitisme. Rahola gaf onlangs een opgemerkte toespraak waarin ze het heeft over de ‘linkse’  demonisering van Israël en de al even ‘linkse’ liefde voor de Palestijnse terreur. Rahola wil de kwalificatie ‘links’ terugclaimen voor een emanciperend, humaan en verlicht links.

Waarom zien we geen demonstraties tegen islamitische dictaturen in Londen, Parijs, Barcelona? Of tegen de Birmese dictatuur? Waarom zijn er geen demonstraties tegen de slavernij van miljoenen vrouwen, die moeten leven zonder enige wettelijke bescherming? Waarom zijn er geen demonstraties tegen het misbruik van kinderen als menselijke schilden door moslims?

Waarom heeft niemand het voortouw genomen bij de ondersteuning van de slachtoffers van de islamitische dictatuur in Soedan? Waarom wordt er nooit verontwaardiging getoond over de terreurdaden tegen Israël? Waarom klinkt er geen protest van Europees links tegen islamitisch fanatisme? Waarom verdedigt links niet het bestaansrecht van Israël?

Waarom verwart links de steun voor de Palestijnse zaak met de verdediging van Palestijns terrorisme? En ten slotte de hamvraag: waarom is links in Europa en waar ook in de wereld geobsedeerd door de twee meest solide democratieën, de Verenigde Staten en Israël, en is er geen kritiek over de verschrikkelijke dictaturen in de wereld?

Deze twee solide democratieën hebben geleden onder de bloedigste aanslagen van terrorisme. En links kan het niets schelen. Op elk pro-Palestijns Europees forum hoor ik links schreeuwen: “We willen vrijheid voor het volk”! Niet waar. Ze zijn nooit bezig met vrijheid voor de bevolking van Syrië of Jemen of Iran of Soedan, of meer van dergelijke landen. Het laat links koud dat Hamas de vrijheid van de Palestijnen vernietigt. Voor hen is ‘vrijheid’ alleen iets wat gebruikt kan worden als wapen tegen de Israëlische vrijheid.

Advertentie

Wat uit deze ideologische pathologie voortvloeit, is de manipulatie van de pers. De internationale pers brengt grote schade toe als ze rapporteert over de Israëlisch-Palestijnse kwestie. Over dit onderwerp  informeert men niet, men bedrijft propaganda. Bij berichtgeving over Israël vergeet de meerderheid van de verslaggevers de journalistieke ethische code. En dus wordt elke Israëlische daad van zelfverdediging een bloedbad en elke confrontatie een genocide.

Tegelijkertijd bespreekt dezelfde pers nooit de Syrische en Iraanse verheerlijking van geweld tegen Israël, de indoctrinatie van Palestijnse kinderen en de corruptie van de Palestijnen. En als er verslag wordt gedaan over slachtoffers, wordt elk Palestijns slachtoffer als een drama voorgesteld en elk Israëlisch slachtoffer weggemoffeld.

En dan links in Spanje. Talrijk zijn de voorbeelden van antiamerikanisme en de anti-Israëlische sentimenten. Zo heeft een van de linkse partijen in Spanje een van haar leden uit de partij gezet vanwege een door hem opgezette pro-Israël website. Ik citeer uit het excommunicatiedocument: “Onze vrienden zijn de mensen van Iran, Libië en Venezuela, onderdrukt door het imperialisme, en niet een nazi-staat als Israël”.

Een ander voorbeeld: de socialistische burgemeester van Campozuelos veranderde Shoahdag, ter herdenking van de slachtoffers van de Holocaust, in de Palestijnse Nabka-Dag, die de oprichting van de staat Israël betreurt, daarmee de zes miljoen Europese Joden die werden vermoord in de Holocaust negerend.

In mijn geboortestad Barcelona, besloot de gemeenteraad de 60ste verjaardag van de oprichting van de Staat Israël te vieren door het houden van een week van solidariteit met het Palestijnse volk. Daartoe nodigden zij Leila Khaled uit, een bekende terroriste uit de jaren 70 en de huidige leider van het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina, een organisatie, die het gebruik van bommen tegen Israël propageert en die als terroristisch is aangemerkt door de Europese Unie.

Spanje heeft geleden onder de ergste terroristische aanslag in Europa en is in het vizier van elke islamitische terroristische organisatie. Zoals ik eerder schreef, zij doden ons met mobiele telefoons gekoppeld aan satellieten die verbonden zijn met de Middeleeuwen. Dit is de waanzin die ik aan de kaak wil stellen in deze conferentie.

Ik ben niet Joods. Ideologisch ben ik links en van beroep journaliste. Waarom ben ik niet net zo anti Israëlisch als mijn collega’s? Omdat ik als niet-Joodse de historische verantwoordelijkheid heb om te vechten tegen Jodenhaat en tegenwoordig dus tegen de haat tegen hun historische thuisland, Israël.

Advertentie

Bestrijding van antisemitisme is niet de plicht van de Joden, het is de plicht van de niet-Joden. Als journalist is het mijn plicht om te zoeken naar de waarheid achter de vooroordelen, leugens en manipulaties. De waarheid over Israël wordt niet verteld.

Als iemand van links die houdt van de vooruitgang, ben ik verplicht om vrijheid te verdedigen, cultuur, burgerijbeschaafde vorming voor kinderen, vreedzaam samenleven en de universele rechten van de mens die verworpen worden door de Arabische landen.

Dat wil zeggen dat ik als niet-Jood, journalist en politiek links persoon, een drievoudige morele plicht heb tegenover Israël, want als Israël wordt vernietigd, zullen vrijheid, moderniteit en cultuur ook worden vernietigd.

De strijd van Israël, zelfs als de wereld dat niet wil accepteren, is de strijd van de wereld.

Pilar Rahola schreef deze tekst bij de vorige oorlog tussen Israël en Hamas (2012) maar deze is nog steeds bijzonder actueel. Vertaling door Martien Pennings