Een bloedrode maand voor Israël

Wat een mooie lenteweek diende te worden voor de bevolking van Israël, werd een vreselijke gebeurtenis die in het collectieve geheugen gebrand is.  Op slechts één week werden tijdens drie aanslagen elf mensen op lafhartige en lukrake mensen vermoord door terroristen…

Cedric Vloemans

Elf families werden voor altijd verwoest. Dinsdag 29 maart werden zonder verpinken naast twee Israëlische Joodse vaders, waaronder één zijn lichaam gebruikte als schild voor zijn baby, ook een Israëlische Arabier dodelijk getroffen. Vervolgens werden er ook nog twee staatsburgers van Oekraïne van het leven beroofd alvorens de terrorist kon uitgeschakeld worden en er zo nog meer leed en bloedvergieten gestopt werd. Het verdriet in Bnei Brak (Tel Aviv) is overduidelijk zeer groot.

Getuigenis

Noa is een jonge vrouw uit Nederland die de procedure voor haar Alijah lopende heeft. Ze heeft net twee jaar gediend in het IDF en denkt erover zelfs nog bij te tekenen.

Advertentie

Ze heeft het geluk in Israël te wonen, in het ‘Soldatenhuisje’, maar had op 29 maart het ongeluk te wonen in de straat nabij de terreuraanslag. Slechts tien minuten voor de gruwelijke feiten zich afspeelden, was ze thuisgekomen. Met Joods Actueel kan en wil ze – gelukkig – haar ervaring delen:

Ik heb een heel naar gevoel bij wat er zich heeft afgespeeld gisteren, vooral omdat ik altijd door die straat loop om naar huis te gaan. Ik was op mijn kamer toen de feiten plaatsvonden, en plots hoorde ik geluiden, schoten. We kregen al heel snel te horen dat we niet naar buiten mochten en mijn eerste gedachte was eigenlijk: ‘oh nee!’, maar eigenlijk zagen we het wel aankomen. Met de afgelopen aanslagen de laatste weken en de start van ‘het aanslagenseizoen’ met de Ramadan die gaat beginnen.

Nu, eerlijk, ik wandel op dit moment wel over straat en ben er toch niet zo gerust in. Wanneer op straat iemand aan zijn rugzak frunnikt, of er verdacht uit ziet, zorgt dit wel dat ik extra attent ben. Dus ja, ik ben bang, en niet enkel ik. In het soldatenhuisje zijn er twee meisjes die vandaag jarig zijn, maar omwille van de schrik zullen ze hun verjaardag noodgedwongen thuis doorbrengen. De meeste mensen blijven gewoonweg binnen en diegenen die buiten komen doen dit vooral om te tonen dat ze niet bang willen zijn. Desalniettemin is het zeer rustig op straat nu.

En het probleem is ook: misschien is dit de laatste aanslag, maar dat betwijfelen we wel. We zijn vrij zeker dat er nog meer gaan komen, maar wie weet is het wel de laatste. Laten we het hopen!

Herremans opnieuw

Midden-Oosten “deskundige” Brigitte Herremans laat opnieuw van zich horen op Twitter naar aanleiding van deze terreurdaad. Maar in plaats van de aanslag te veroordelen en solidariteit te betuigen met de slachtoffers, wat ieder gevoelig mens zou doen, vindt ze er niets beter op een gedicht te tweeten van Mahmoud Darwish. Een gedicht dat gaat over het neerschieten van 6 ‘Palestijnen’ tijdens gewelddadige protesten tegen de Israëlische overheid in… 1976.

Ten eerste valt dit niet te vergelijken met terroristische aanvallen zoals er deze week gebeurden en ten tweede is de relevantie hiervan totaal onbestaande. Als laatste is het gewoon choquerend en beledigend naar de nabestaanden van niet alleen de slachtoffers in Israël maar naar alle slachtoffers van terrorisme wereldwijd.

Advertentie

Herremans werkte eerder voor Broederlijk Delen en Pax Christi.  Stuk voor stuk notoire, anti-Israëlische organisaties. Haar reactie kan dus – hoe walgelijk ook – niet als verrassing komen. Het zou eerder verrassend geweest zijn mocht ze zich negatief uitgesproken hebben rond deze rij van aanslagen

De VRT daarnaast – en dat gaat eigenlijk op voor bijna het ganse Vlaamse medialandschap heeft zich eveneens van haar beste kant getoond door in geen enkel TV-journaal iets te zeggen over deze aanslagen. Zoals altijd werkt de VRT met twee maten en twee gewichten, alsof het niet belangrijk is dat er onschuldige mensen sterven in een bloedbad, wanneer dat bloedbad plaats vindt in Israël. Volgens Noa was het in Nederland niet beter. (Nvdr De Nederlandse TV-journaals berichtten wel over de  terreuraanslagen maar zond niet de beelden uit van feestende Arabieren die snoepjes uitdeelden om de moorden te vieren)

Misschien moeten ze in De Afspraak Dyab Abu Jahjah uitnodigen voor een analyse, dan spreken ze er tenminste nog over. Dat is nog altijd beter dan doodzwijgen of minimaliseren. Want, volgens de VRT-website  in het enige bericht  over dit terrorisme, werd er slechts geschoten op ‘toevallige passanten’, die toevallig in een orthodoxe wijk vertoefden… De slachtoffers waren misschien een ‘random multigene’ groep – kogels kennen nu eenmaal geen willekeur, in tegenstelling tot daders – maar de plaats van de actie was een bewuste keuze natuurlijk.

De vraag die men zich hier kan stellen is hoe de VRT, Herremans en andere acolieten zouden reageren mocht een Joods inwoner van Israël gelijkaardige feiten zou plegen in pakweg Jaffa… Met dezelfde onverschilligheid of met de afschuw die er terecht getoond werd ten tijde van Charlie Hebdo. De vraag stellen is ze beantwoorden, natuurlijk.

Selectieve verontwaardiging staat alweer hoog in hun vaandel geschreven.

Verrassing

De grote verrassing van de dag was wel dat de leider van de Palestijnse Autoriteit, Mahmoud Abbas, voor de eerste maal een aanslag op Israëlische doelen publiekelijk veroordeelde (in tegenstelling uiteraard tot Hamas, die dit naar goede gewoonte toejuicht, aanstuurt en allicht nog financiert ook).  De redenen van deze veroordeling kennen we natuurlijk niet, maar ergens lijkt dit na de Israëlisch-Arabische top het tweede historische feit in het Heilige Land op een week tijd.

Alleszins, het gevoel dat de mensen in Bnei Brak en in Israël over het algemeen gevoeld moeten hebben, wil eigenlijk niemand voelen.

Allemaal Charlie?

In het Westen kennen we deze ervaringen eveneens. Misschien (en gelukkig) niet zo frequent als in Israël, maar in de straten van Brussel en Parijs blijft de herinnering eveneens als een donkere schaduw rondwaren. Waren we niet allemaal ‘Charlie’ in die periode? En terecht, want ieder verloren leven is te betreuren. Zegt de Koran namelijk niet ‘Wie één onschuldig mens vermoordt, vermoordt de hele mensheid’? Een meer positieve interpretatie van dit citaat vinden we terug in de Thora: ‘Wie één mens redt, redt de hele mensheid.’ Maar dit is een kwestie van interpretatie en prioriteiten uiteraard.

Maar terug naar de aanslag op de journalisten van Charlie Hebdo waarna miljoenen mensen de straat opkwamen uit schok en protest, maar ook uit mondiale solidariteit, voor de nodeloze moord op deze onschuldige mensen.

Echter, de vraag is natuurlijk: waren deze mensen in Parijs, in Brussel, Duitse steden… onschuldiger dan de mensen in Bnei Brak, of elders in Israël?