Miel Swillens in TERTIO: Nieuw antisemitisme in de maak
Overgenomen met toestemming van Tertio www.tertio.be
Na een offensief van zo’n drie weken heeft Israël eenzijdig een staakt-het-vuren afgekondigd en kan de rust in Gaza terugkeren. In het protest tegen de oorlog zag Miel Swillens een nieuw soort antisemitisme de kop opsteken.
Miel Swillens | In Gaza zwijgen de wapens. De zoveelste episode in een eindeloos en bijna onoplosbaar conflict is blijkbaar voorbij. Ook in ons land geraakten de gemoederen verhit. Vooral de beelden van dode of gewonde kinderen zorgden voor emotie en verontwaardiging. Terecht. Al werden die beelden ook uitgespeeld als troefkaart in een propagandaoorlog, waarin retorische overdrijvingen als ‘genocide’ en ‘holocaust’ niet werden geschuwd. Die woordenoorlog veroorzaakt ook bij ons een gevaarlijke polarisering, waarvan vooral de kleine Joodse gemeenschap het slachtoffer dreigt te worden.”>
De zogenaamde vredesbeweging en allerlei ngo’s gaan daarbij niet vrijuit. Ook niet christelijke organisaties zoals Broederlijk Delen en Pax Christi. Hun acties en campagnes zijn vaak eenzijdig. Sommige actievoerders hanteren een anti-Israël- agenda. Dat blijkt ook uit hun bereidheid op te stappen samen met aanhangers van Hamas en Hezbollah in een klimaat van Jodenhaat. ‘Honest brokers’ gedragen zich niet zo.
Advertentie
Dat past in een ruimere context: er is een nieuw antisemitisme in de maak. Ditmaal niet van uiterst rechtse origine, maar gepromoot door politiek correct links in de media, in de academische wereld en bij de ngo’s. Israël wordt afgeschilderd als een ‘schurkenstaat’ die de wereldvrede bedreigt. Als een ‘apartheidsstaat’ die moet worden geboycot zoals het vroegere Zuid-Afrika. Almaar vaker worden ook vraagtekens geplaatst bij het bestaansrecht van het staatje zelf. Kortom, alle problemen en alle geweld zijn volgens een perverse logica de schuld van de Joden, zowel die in Israël als in de rest van de wereld (de ‘Joodse lobby’). Kritiek op Israël is natuurlijk gerechtvaardigd. Het land heeft het aan zichzelf te danken dat het veel van zijn moreel krediet kwijtspeelde. Maar de kritiek is zo eenzijdig en buitensporig dat er meer aan de hand moet zijn. Zoals Thomas Friedman, de gereputeerde columnist van de New York Times, het uitdrukte: “Israël bekritiseren is geen antisemitisme, en zoiets beweren is gemeen. Maar Israël eruit pikken om aan te klagen en te sanctioneren terwijl de andere partijen in het Midden-Oosten ongemoeid worden gelaten, is wel antisemitisch. En dat ontkennen, is hypocriet.” Betekent dit dat het virus van het antisemitisme nu ook de spraakmakende elite, de vredesbeweging, de ngo’s enzovoort heeft besmet? De vraag is legitiem. Maar er speelt veeleer een ideologisch gemotiveerd antisemitisme dan raciale Jodenhaat. Israël wordt gezien als een voorpost van het Westen, vooral van de Verenigde Staten. Daarom wordt het land gehaat.
De hetze tegen Israël is een onderdeel van de strijd die een invloedrijk deel van de intelligentsia meent te moeten voeren tegen het Westen. Door een selectieve lezing van de geschiedenis wordt dat Westen gelijkgesteld met slavernij en kolonialisme, met racisme en genocide, met onrecht en geweld. De islam wordt verwelkomd als bondgenoot in die strijd en mag al evenmin worden bekritiseerd als indertijd de Sovjet-Unie of het China van Mao. Vandaar de heisa over islamofobie. Vandaar het verdoezelen van het wijdverspreide antisemitisme in de Arabische wereld. Vandaar dat antisemitische complottheorieën en holocaustrelativering nu ook succes kennen bij linkse intellectuelen. Vandaar ook de obsessieve aandacht voor wat zich afspeelt op dat lapje grond tussen de Jordaan en de Middellandse Zee.
Op het conflict tussen Joden en Arabieren, Israëli’s en Palestijnen projecteren militante organisaties en hun sympathisanten bij de intellectuele elite hun ideologische waanbeelden. Palestina, het Beloofde Land, verdient beter.