“VRT laat zich misleiden door eenzijdige propaganda tegen Israël”

“De VRT-nieuwsdienst is dringend aan soul-searching en herbronning toe”, dat zegt onze hoofdredacteur Michael Freilich. Aanleiding is de berichtgeving van de openbare omroep over de vernieling van een met Belgisch geld gesubsidieerd electriciteitsnetwerk in de Westbank door Israël.

“Woord en wederwoord bieden is de elementaire opdracht van de pers. Door in deze zaak zowaar het persbericht van Oxfam over te nemen zonder de beschuldigde om een reactie te vragen, of zelf onderzoek te verrichten, bezondigt de pers zich aan van het voeren propaganda”, aldus Michael Freilich.

“De VRT, die gesubsidieerd wordt door de belastingbetaler, zou hiervoor op de vingers getikt moeten worden door de minister van Media”, voegt Freilich er nog aan toe.

En nu de Israëlische kant van het verhaal:

Niet dat Israël altijd gelijk heeft, maar in deze liggen de zaken toch wel helemaal anders dan voorgesteld in de pers. In de Oslo-akkoorden, die zorgden voor de oprichting van de Palestijnse Autoriteit, werd de Westbank onderverdeeld in 3 zones. Dat akkoord werd goedgekeurd door de Palestijnse Autoriteit.

Advertentie

Het voorzag erin dat 96% van de Palestijnen onder eigen controle zouden vallen, zowel voor administratieve als voor veiligheidsaspecten, de zgn. zones A en B. Slechts 4% bleef onder Israëlische controle waar Israël verantwoordelijk bleef voor de planning in deze regio. Het is in dat gebied, zone C, dat illegaal en zonder vergunning een klein elektriciteitsnetwerk werd opgezet voor een herdersdorp .

De Palestijnse Autoriteit, de VN en Europa hebben allemaal ingestemd met deze akkoorden die inhouden dat Israël, en niet de Palestijnen of Oxfam het voor het zeggen hebben in die gebieden. Nogmaals, 96% van de Palestijnse bevolking woont in de zones waar zij zelf instaan voor bouwvergunningen.

“Vaak geweigerd”

“Vergunningen worden vaak geweigerd en de procedure is enorm tijdrovend en discriminerend”, zei Broederlijk Delen onlangs tegen de pers. Een recent onderzoek toont aan dat dit manifest onjuist is:  “Van de 182 projecten die voor 2011 werden ingediend voor zone C kregen 119 wél toestemming, in 19 gevallen was er een weigering terwijl 44 projecten nog wachten op een goedkeuring”, zei Jason Edelstein, communicatie directeur van NGO Monitor, tegen Joods Actueel vorig jaar nog.

Als je dit percentage optelt bij alle projecten in zone A en B die gebouwd worden dan blijkt dat meer dan 95% van alle Palestijnse bouwplannen groen licht krijgen.

Dat de procedure tijdrovend is klopt dan weer wel, maar daar zijn goede redenen voor. Elk project moet worden geanalyseerd omdat na de “final-status” onderhandelingen, het best mogelijk is dat het grondgebied nog van eigenaar zal wisselen.

Het ware probleem is dat de Europese ngo’s simpelweg niet willen wachten op de nodige vergunningen en dan maar illegaal projecten op poten zetten. Ze doen dat enerzijds omdat ze op Europees geld zitten dat ze moeten uitgeven en anderzijds is het hun bedoeling om conflicten met Israël uit te lokken.

Advertentie

Dat deze ngo’s liever focussen op het gebied waar slechts 4% van de Palestijnen woont terwijl aan de overgrote meerderheid, 96% van de Palestijnse bevolking, wordt voorbijgegaan is geen toonbeeld van vredeswil.