Revolutie in Egypte: Opinie door Terry Davids

Collega-journalisten verwijten mij de toekomst voor de vrede tussen Egypte en Israël iets te somber in te zien. Het zal zo’n vaart niet lopen zeggen ze, die Moslimbroeders zijn nog zo radicaal niet als je denkt. Ja, denk ik dan, ik zou wel willen hoor ,maar als ik mijn ogen en oren open, dan zie, lees en hoor ik toch iets dat mij geen vertrouwen inboezemt.

Al diegenen die denken dat de meeste Egyptenaren dromen van een democratische en seculiere staat, wijs ik op de recente televisiebeelden van het Tahrirplein. Daar was tijdens het middaggebed te zien hoe bijna alle betogers neerknielden voor het gebed, terwijl de weinigen die bleven staan vooral mensen van de westerse media waren. Van een seculiere staat zal dan ook niet veel in huis komen, en dan vrees ik voor het ergste.

Het is moeilijk om de woordvoerder van de moslimbroederschap op zijn woord te geloven. Hij poneerde bij het begin van deze Egyptische revolutie de stelling dat zijn organisatie – de oudste Islamistische beweging ter wereld – geen deel wil uitmaken van de onderhandelingen. En dat terwijl enkele dagen later de onderhandelingen tussen vice-president Suleiman en de oppositiepartijen het tegenovergestelde aan het licht brachten.

Ja, de Moslimbroeders waren er als de kippen bij om de plak te zwaaien tijdens deze onderhandelingen! Een verslaggever ter plaatse vertelde mij dat er op het Tahrirplein (het Bevrijdingsplein) iedere dag meer bebaarde mannen verschenen. Voor de westerse camera’s tonen de leiders van het Moslimbroederschap zich tamelijk gematigd, doch voor het oog van de Arabische camera’s horen we duidelijk andere taal. Op de Iraanse nieuwsdienst Al Alam riep Muhammad Ghannem, een belangrijk leider binnen de Broederschap, de Egyptische regering op om te stoppen met de gasleveringen aan Israël. Ghannem liet er vervolgens geen misverstand over bestaan waar deze pikante politieke daad toe moest leiden. “Het volk moet zich voorbereiden op oorlog tegen Israël. De wereld moet begrijpen dat het Egyptische volk overal op voorbereid is om van dit regime af te komen.”

Advertentie

Laten we niet naïef zijn. In 1979 werd de Sjah van Iran verdreven door pro-democraten en het gevolg was een regering met ayatollahs en Ahmedinejads. Herinnert u zich die revolutie in Beiroet nog? Wat kregen de Libanezen in plaats van vrijheid? Hezbollah.

Om nog maar te zwijgen van de zogenaamde vrije verkiezingen in Gaza. Als democratisch geschenk kregen de Gazanen de interne terreur van Hamas. Abeer Soliman is een Egyptische schrijfster uit Caïro. Literatuur was voor haar de toegangspoort naar de wereld. Ze woonde enkele jaren in het buitenland, maar geplaagd door heimwee keerde ze terug naar haar geliefde geboorteland.

In een interview met de Nederlandse krant Trouw verklaarde zij: “Wat zijn de kansen voor Egypte op een goedlopende democratie? Ik vrees dat het een schemerig beeld aan de verre horizon is.” De omfloerste reactie van de moslimbroederschap kan erop duiden dat haar steun aan de massale roep naar vrijheid niet van harte is en getuigt op zijn minst van tweeslachtigheid. Mogelijk is net dat de bedoeling. Vanuit die positie is de sprong naar de macht misschien gemakkelijk te maken. De ware experts, en dan bedoel ik niet de links-getinte prof. Rik Coolsaet die op de VRT werd opgevoerd als deskundige, besluiten vrijwel unaniem dat een ware democratie in Egypte met de moslimbroederschap een utopie is. In een wereld die te maken heeft met een sterke groei van het moslimfundamentalisme kan ik niet anders dan sceptisch blijven over de toekomst van Egypte en zijn vrede met Israël.

Terry Davids
Algemeen directeur
Joods Actueel