Gesprek met Jinnih Beels (lijsttrekker sp.a) – “ik ben geen fan van militairen op straat”

Wij hadden een gesprek met sp.a lijsttrekker – maar geen sp.a lid – Jinnih Beels. Ondanks haar vrij beperkt politiek parcours heeft Beels toch al heel wat meegemaakt. Eerst stapte ze als onafhankelijke mee in het ‘samen’ verhaal van Groen en sp.a. Toen dat kartel in elkaar stuikte koos ze ervoor om bij de socialisten te blijven. Tom Meeuws nam enkele weken later afstand van de eerste plaats nadat bekend raakte dat het parket een onderzoek voerde over mogelijke malversaties van Meeuws bij De Lijn. Zo belandde Jinnih Beels op de eerste plaats bij de Antwerpse socialisten. Toch een rare situatie aangezien Beels nog steeds als onafhankelijke deelneemt aan de verkiezingen.

Foto’s: Donald Woodrow

 Wie is Jinnih Beels en wat is je achtergrond?

Ik woonde in India tot ik zes jaar oud was en verhuisde toen naar Antwerpen waar ik in het jaar 2000 afstudeerde aan de nationale school voor politieofficieren.

Mijn vader, in België geboren en getogen, werkte voor een scheepvaarsmaatschappij en belandde zo in India. Op reis naar daar – met een grote tanker die aanmeerde – heeft hij mijn moeder leren kennen. Mijn moeder was afkomstig uit een erg gesloten moslimgemeenschap, maar hij is er toch in geslaagd om er zijn voet tussen de deur te krijgen.

Mijn moeder werd vermoord toen ik pas drie was. Ze werd vermoord uit jaloezie. Ze was getrouwd met een westerling en zou verhuizen naar België, weg uit de armoede. Dat stak de ogen uit. Ze werd vergiftigd. Iedereen in de gemeenschap kende de dader. Ik ook, mijn familie wees mij hem aan. Maar de politie heeft nooit iets ondernomen.

Advertentie

Kent u de Joodse gemeenschap van Antwerpen?

Zeer zeker. Mijn oom, die eigenaar was van de rederij waar mijn vader voor werkte, heeft ook Joodse roots. Zelf heb ik in Antwerpen jarenlang leidinggegeven aan de dienst diversiteit en ben ik zo met deze belangrijke gemeenschap in contact gekomen. De Joodse gemeenschap kan wel zeer gesloten zijn voor buitenstaanders. Je moet dus wel de inspanning leveren om mensen te tonen dat je interesse hebt, om met hen in contact te treden.

Ik herinner me nog goed dat we alle agenten meenamen naar de synagogen in de stad. Daar kregen we uitleg over de gebruiken en de cultuur binnen de gemeenschap. Ik vond onze gids, Nadine Iarchy, trouwens een fantastische dame die alles op een toegankelijke manier kon uitleggen. Politiemensen die straatwerk doen, hebben geen behoefte aan een academisch discours maar zoveel te meer aan praktische informatie.

Het was allemaal bijzonder verhelderend, niet alleen voor mezelf, maar voor alle politieagenten want je kan toch maar moeilijk goed politiewerk realiseren als je niet weet wat er leeft en allemaal meespeelt aan regels en gebruiken.

 

Wat bleef je vooral bij?

De gesprekken met Joodse medeburgers en bezoeken aan synagogen brengen vooral het besef bij dat er eigenlijk niet zoiets bestaat als “de” Joodse gemeenschap. Die is namelijk zo divers en uitgebreid. Je kan trouwens geen enkele gemeenschap onder één enkele noemer thuisbrengen.

Advertentie

 

Hoe kijkt u terug naar de hele affaire rond Aron Berger, de orthodoxe Jood die niet op de CD&V lijst mocht staan?

Het komt mij niet toe om CD&V de les te lezen maar ik weet uit eigen ervaring hoe belangrijk het is om je huiswerk grondig te maken. Al wil ik daarmee ook niet gezegd hebben dat ze dat niet hebben gedaan. Ik wil alleen maar stellen dat je de gemeenschappen en mensen met wie je wil samenwerken bijzonder goed moet kennen. Mijn ervaring heeft me geleerd dat het op respect aankomt. En respect kan op de meest uiteenlopende manieren getoond worden. Het is dus niet omdat de modale Vlaming een hand geeft en graag een hand krijgt dat dit de enige manier is om elkaar vriendelijk te begroeten. Je moet gewoon weten of je nu een hand krijgt of een knuffel of whatever, wat op zich niets uitmaakt. In Frankrijk kussen ze jan en alleman. Ik blijf erbij dat je moet doen waar je je zelf goed bij voelt terwijl je ook openstaat voor mensen die een andere keuze maken. Het gaat om de begroeting en het goedendag zeggen en niet om de manier waarop.

 

Staan er Joden op de Antwerpse sp.a-lijst?

Op de vijfde plaats hebben we Tatjana Scheck – maar misschien blijft het wat onderbelicht dat ze van Joodse komaf is. Door persoonlijke omstandigheden groeide zij niet op met de joodse tradities, maar zij heeft wel een nauwe band met haar familie die in Tel Aviv woont. Ook in Antwerpen heeft zij goede contacten met veel mensen uit de Joodse Gemeenschap.

Maar het is voor mij belangrijk dat alle Antwerpenaren zich vertegenwoordigd weten op onze lijst.

 

Een aantal jaren geleden hadden jullie ook Aron Malinsky bij de partij, hebben jullie hem nog niet terug benaderd?

Dat is van voor mijn tijd. Maar ik ken de man wel goed en hou van zijn humor. Ik zag hem onlangs zaalvoetbal spelen, een echte revelatie (lacht).

 

Wat vindt u van de veiligheidsmaatregelen voor de Joodse gemeenschap?

Ik maak er geen geheim van dat ik geen fan ben van het veiligheidsbeleid dat vandaag in Antwerpen wordt gevoerd. Dat was trouwens een reden voor mij om van het Antwerpse politiekorps naar het Mechelse over te stappen. Niet omdat ik vind dat men alles verkeerd doet maar de essentie van het beleid: “veiligheid voor iedereen” ontbreekt. Ik zie het nut er niet van in om de veiligheid met soldaten te garanderen. De politie is goed genoeg opgeleid om die taken waar te nemen en heeft in het verleden ook bewezen zich uitstekend van die taak te kwijten.

 

Heeft het ook niet te maken met capaciteitsproblemen bij de politie en de betere bewapening waarover militairen beschikken?

Ik vraag het me af. Ik weet in elk geval dat er de laatste jaren zwaar, beter en duurzaam materiaal is aangekocht voor de politie. En ik ben de eerste om te zeggen dat politie zijn job op straat op een veilige manier moet kunnen uitoefenen. Ze riskeren per slot van rekening elke dag hun leven op straat dus verdienen ze het om over alle middelen te beschikken.

Maar politiewerk is toch meer dan het repressieve. Om de gemeenschap te beschermen, moeten we vooral goed geïnformeerd zijn om terroristen twee stappen voor te blijven. Dat toont het belang aan van wijkwerking en het vergaren van informatie op het terrein. Dat bereik je niet met militairen op straat. Er zijn voldoende voorbeelden te bedenken, zoals de rellen in de Brederostraat, die tonen dat het stadsbestuur slecht geïnformeerd is over wat er reilt en zeilt bij de inwoners.

 

Kan u beleidsverantwoordelijkheid opnemen of gesprekken voeren met de N-VA voor een volgende coalitie?

Iedereen weet dat ik altijd opteer voor een bemiddelingsmodel. Alleen, en dat is essentieel, ik wil wel dat het programma dat ik voorsta, wordt uitgevoerd. Gesprekken ja, maar de essentiële punten van ons beleid moeten wel gerealiseerd worden.

 

Uw standpunt verschilt duidelijk van dat van Groen-voorzitster Meyrem Almaci?

Onderhandelen is geen luxe maar een noodzaak om het belang van de Antwerpenaren zo goed mogelijk te behartigen. Als ik daarvoor gesprekken moet aangaan met andere partijen die misschien niet meteen voor de hand liggen – op voorwaarde dat ze democratisch zijn – so be it. Laat de kiezer eerst maar de kaarten schudden.

Met het criterium “democratische partij” is het duidelijk dat u het over het Vlaams Belang heeft. Waarom?

Ze werden veroordeeld voor racisme en er zijn een aantal mensenrechten die cruciaal zijn in een democratische natiestaat. Ik wil een stad waar iedereen zijn plaats heeft, ook al betekent dat niet dat je voor iedereen goed kan doen, maar het is wel de bedoeling om het voor zoveel mogelijk mensen klaar te spelen.

 

En wat met de linkse tegenhanger, de PvdA?

Kijk, buiten het Vlaams Belang sluit ik niemand uit van het gesprek. Laten we het daarop houden.

 

Hoe staat u tegenover iemand als Dyab Abou Jahjah die op sociale media met een Kalasjnikov zwaait en haat spuwt.

Ik ken de foto waarover u spreekt en ik ken Abou Jahjah omdat ik verschillende keren met hem heb samengewerkt als politiecommissaris, niet omdat ik zijn visie zou delen, maar omdat het op dat ogenblik een mogelijkheid bood om de veiligheid op straat te verzekeren.

 

U hebt met hem samengewerkt?

Dyab is wie hij is. Hij heeft altijd al in extremen gecommuniceerd en hij is niet vies van conflicten. Mijn stijl is dat niet maar mijn job was toen ook anders.

 

Maar je kan toch kordaat optreden tegen mensen die jongeren ophitsen met sms’jes of via Facebook?

Absoluut, dat moeten we doen. Maar nog beter is als we op voorhand weten wat er zich zal gaan afspelen op het Sint-Jansplein of op de Groenplaats. Met goede informatie kan je ervoor zorgen dat mensen met respect voor anderen hun eigen mening mogen verkondigen.

 

Is het niet tijd om haatoproepen op sociale media aan te pakken?

Je hebt zeker een punt, ik ben de mening toegedaan dat tegen elke vorm van racisme, discriminatie en antisemitisme moet worden opgetreden. Ik denk wel dat er een kentering komt en dat iedereen beseft dat je niet langer alles kan posten en twitteren en op sociale media gooien zonder daarvoor enige verantwoordelijkheid te dragen.

We moeten dus zowel federaal als lokaal onze prioriteiten bespreken. Het is een kwestie van prioriteiten want die opvolging en de deskundigheid die daarvoor nodig zijn, zal geld kosten, zowel op het gebied van bijscholing als voor het aanwenden van de nodige mankracht. En vergeet het belang van het onderwijs niet, dat jongeren kan leren hoe om te springen met sociale media. Want laat ons wel wezen, er zijn nogal wat slachtoffers gevallen de laatste jaren en het zal je kind maar wezen.

 

Daar zien we dat leerkrachten vaak niet meer over de Holocaust durven spreken. Onlangs getuigde Ludo Abicht hierover in Knack.

Het is duidelijk dat het onderwijs op een aantal domeinen, ondermeer hier, dringend een inhaalbeweging zal moeten maken. Het is niet omdat iets moeilijk is om voor de klas te brengen dat je het achterwege kan laten. Juist dan moet alle creativiteit worden bovengehaald om ervoor te zorgen dat we iedereen mee hebben. Het is absoluut te belangrijk om dit te laten liggen.

 

Antisemitische voorvallen worden door het parket vaak geseponeerd. Als iemand schreeuwt om Joden te vermoorden dan weegt dat voor het gerecht niet zwaar genoeg als er geen fysiek geweld aan te pas komt.

Ik ben blij dat je inziet dat het veiligheidsbeleid niet enkel een zaak van de politie is. En al heb ik begrip voor de moeilijke omstandigheden waarin ook het parket moet werken, maar ze geven hiermee een verkeerd signaal aan de samenleving. Het is juist nodig om voorbeelden te stellen. Als er voldoende bewijslast is en de feiten aantoonbaar zijn, dan is er geen verontschuldiging om niet te vervolgen. Maar ook hier speelt het belang van een goede politieopleiding een rol, zodat iedere agent weet wat er in een proces-verbaal moet staan zodat het parket moeilijk kan seponeren en de rechter op zijn beurt een veroordeling kan uitspreken.

Maar nogmaals, bij het huidige stadsbestuur is de weegschaal tussen repressie en preventie uit evenwicht geraakt. Begrijp me niet verkeerd, zware criminelen moeten we hard aanpakken. Tegelijk moeten we in de wijken allereerst inzetten op informatiegaring en nabijheid creëren met onze burgers.

 

Wat vindt u van de Dossin Kazerne en de politieopleidingen die er gegeven worden?

Het is een fantastisch museum. Het zorgt ervoor dat je herinnering aan het verleden altijd hedendaags blijft. Ik pleit zelf voor een geregelde opvolging van de cursus voor politiemensen. Want uit ervaring weet ik dat je met één scholingsmoment niet voor diepgaande verandering kan zorgen

Net zoals agenten regelmatig naar de schietbaan moeten, zijn er opvolgmomenten nodig om de mechanismes die dergelijke gruwelijkheden tot gevolg hebben, beter te begrijpen.