Israëlische Arabieren geen vragende partij voor een Jasmijn Revolutie

 
De Jasmijn revolutie, we kunnen er niet naast kijken: dictators verdreven in Tunesië en Egypte, burgeroorlog in Libië en protesten in Algerije, Bahrein, Iran, Irak, Jordanië, Koeweit, Marokko, Syrië, Oman, Saudië Arabië en Jemen. De lokake bevolking wil verandering en wil er zowaar haar leven voor geven.

Vreemd genoeg, een land dat deze eerbare lijst niet haalt, is Israël: terwijl 20% van haar populatie die Arabisch is en met het beeld dat men daarover schetst in de media, zou ik verwacht hebben dat ze de straten zouden vollopen, demonstranten met de vleet met de vuist in de lucht, gereed om hun leven op te offeren voor de zaak. Tiens, niet dus, hoe kan dat nu? Nu, het is nooit te laat, ik zal ze niet tegenhouden, maar misschien, zeer misschien, leiden  de Arabische Israëli’s het beste leven van alle Arabieren in  het Midden-Oosten tot aan de westelijke uiteinden vanNoord-Afrika toe: ze leven er  in een welvarende democratie, hebben een baan, studeren aan universiteiten die behoren tot de beste van de wereld,  en ze genieten van dezelfde sociale voorzieningen zoals  gezondheidszorg, kinderbijslag, werkloosheidsuitkering, enz. Niet slecht vergeleken met hun broeders in pakweg Syrië, Egypte of Saudië Arabië. Het zijn voordelen waartegen je niet direct zou protesteren, en dus doen de Arabische Israëli’s dat ook niet.

Eens dat je van democratie geproefd hebt, en de welvaart die het met zich kan meebrengen, dan zal je twee keer nadenken vooraleer te opteren je huis te verkopen om te gaan leven onder regime van de Palestijnse Autoriteit of één van de andere Arabische dictaturen.

Yoram Ettinger schreef een opiniestuk hierover in de Israëlische krant Yedioth Aharonoth. Hieronder enkele interessante passages vertaald voor de geïnteresseerden:
Drie zussen van Ismail Haniyeh, de leider van Hamas, zijn verhuisd van Gaza naar Tel Sheva in de Negevwoestijn in Israël. De zoon van één van hen is zelfs zijn leger dienstplicht aan het doen bij het Israëlische leger.

Akrameh Sabri, een hoge islamitische leider in Oost-Jeruzalem, die antisemitische en pro-terroristische preken houdt, behoudt nog steeds zijn Israëlische identiteitskaart, net zoals Hanan Ashrawi, woordvoerster van de PLO, Mohammed Abu-Ter van Hamas, de vrouw van Jibril Rajoub, een hoge funcitonaries van Fatah, enz.
Zelfs in Jeruzalem verkiezen een groot aantal Arabieren om onder Israël’s bewind te blijven leven, aldus volgens een publieke opiniepeiling gevoerd door “The Palestinian Center for Public Opinion” (PCPO) onder leiding van Dr.Nabil Kukali uit Beit Sakhur. De opiniepeiling kwam er op vraag en onder toezicht van het in Princeton gelegen “Pechter Middle East Polls” en het New Yorkse “Council on Foreign Relations”.

Advertentie

Sinds 1967, hebben Arabieren in Jeruzalem die binnen Israël’s gemeentelijke grenzen wonen, Israëlische identiteitskaarten gekregen en als dusdanig kunnen ze vrij werken en reizen binnen Israël, gebruik maken van de gezondheidszorg, pensioenplannen, sociale zekerheid, invaliditeits- en werkloosheidsuitkering, kinderbijslag en meekiezen bij de gemeentelijke verkiezingen. Volgens de peiling die dateert van januari 2011, en uitgevoerd is geweest in Arabische buurten ver weg van enige Joodse aanwezigheid, zou 40% van de ondervraagden verhuizen naar een buurt in Israël indien hun huidige stad aan de Palestijnse Autoriteit zou overgedragen worden. Slechts 27% zou naar Palestijnse gebieden verhuizen indien hun buurt internationale herkenning krijgt als deel van de Israëlische Staat.

Nog opmerkelijker, 39% oordeelt dat de meeste mensen in hun buurt jet Israëlische Staatsburgerschap verkiezen boven het Palestijnse, terwijl slechts 31% denkt dat hun buur Palestijnse staatburgerschap verkiest. Verder verkiest 35% Israëlische staatsburgerschap en slechts 30% verkiest Palestijnse staatsburgerschap.
Men mag onderstellen dat indien culturele angst (Palestijnse terreurwraak voor verraad) niet zou meespelen, het aantal Arabieren die Israëlische staatsburgerschap zouden verkiezen, nog hoger zou liggen.

Wat zouden we uit dit alles mogen concluderen? Dat Arabieren graag in Israël wonen? Neen, de conclusie is dat de Israëlische Arabieren, net zoals jij en ik, alle baat hebben bij een democratische welvaartsmaatschappij en dat eens je deel uitmaakt van eentje, het niet gemakkelijk is om je rug ernaar toe te keren. Ze hebben ook ogen in hun hoofd en zien hoe het er in hun buurlanden aan toe gaat, en dan is de keuze rap gemaakt. De tweede conclusie is dat Israël als staat hierdoor weet dat haar beleid goedkeuring geniet: wanneer je publieke vijanden heimelijk eigenlijk liever aan jou kant van de grens wonen, dan, denk ik, heb je toch iets bewezen. Het is hetzelfde als iemand die zegt dat hij niet bij u thuis wil komen eten, maar tegelijk vraagt dat je een portie van je moeders kippensoep meebrengt. Op zijn minst bedenkelijk me dunkt.

Adam Loratzionali voor Joods Actueel