Claude Marinower “Waarom moet de Joodse Gemeenschap zelf opdraaien voor veiligheidskosten?”

veiligheid (Copy)
Veiligheidspersoneel bewaakt de scholen

Wie een inbraakwerende deur plaatst, komt in aanmerking voor een overheidspremie van €750. Achter die tegemoetkoming schuilt de redenering dat de politie niet overal aanwezig kan zijn én dat woninginbraken een reëel probleem vormen in dit land. Volgens dezelfde logica zouden de kosten die de Joodse gemeenschap maakt voor haar eigen beveiliging op zijn minst ten dele moeten worden terugbetaald. En omdat we hier te maken hebben met levensbedreigende situaties is deze redenering in elk geval nog duidelijker.

Opinie door Michael Freilich

Vorige week nog waren we getuige van de zoveelste antisemitische aanval op een Joodse landgenoot. Een onbekende man stapte daarbij op een chassidische Jood af en stak hem met een mes in de hals. Gelukkig werd de vitale halsslagader net gemist. De politie opende een onderzoek voor poging tot doodslag.

Dat de Joodse gemeenschap als doelwit fungeert, is niet nieuw. Om die reden beveiligt de gemeenschap zich al jaren op eigen houtje én op eigen kosten. Antwerpse Open-VLD schepen Claude Marinower bindt in een interview met Joods Actueel nu de kat de bel aan als het over de financiering daarvan gaat. In Duitsland en recent ook in Nederland begroot de regering hiervoor een bedrag en zadelt daarmee niet langer de Joodse gemeenschap met de kosten op. Maar vooraleer het debat grondig gevoerd kan worden, is het belangrijk om te weten wat de overheid nu al doet en welke bijkomende maatregelen de gemeenschap zelf neemt.

Na de aanslag in Brussel was er een permanente beveiliging
Na de aanslag in Brussel was er een permanente beveiliging

De lokale overheden (en dan zowel in Antwerpen als Brussel) zorgen ervoor dat voor joodse instellingen een parkeervrije zone wordt aangelegd. Dat gebeurt initieel met betonblokken op de parkeerstrook en later ook met een verbreding van de voetpaden bij een heraanleg van de straat. Zo dienen bomaanslagen, zoals we die kenden in de jaren ’80, te worden voorkomen.

Advertentie

Antwerpen beschikt sinds kort ook over een nieuw cameranetwerk waarmee agenten de joodse buurt monitoren en verdachte beweging op het terrein kunnen detecteren. En tot slot zijn er de dagelijkse patrouilles van de politie. Agenten per fiets of met de wagen rijden rond in de omgeving en houden op onregelmatige basis halt voor Joodse instellingen. Dit zou ontradend moeten werken omdat potentiële terroristen nooit met zekerheid weten wanneer en waar een patrouille kan opduiken. Na de aanslag in Brussel was er gedurende enkele weken een permanente bewaking waarvoor extra manschappen werden geleverd van zowel de federale politie als verschillende landelijke korpsen.

Omdat een permanente politiebewaking tot op heden geen optie is, vroeg de Joodse gemeenschap zich af wat ze zelf kon doen om de veiligheid te verhogen. Daarbij kwam ze al snel tot de conclusie dat het minimiseren van de schade bij een aanval een prioriteit was. Denk daarbij aan gepantserde, stalen deuren, klas- en synagogelokalen met kogelwerend glas en het uitrusten van gebouwen met een beveiligde sas, zoals in een bank.

shmira event (6)
De interne veiligheidsdienst

Een tweede pijler is het inzetten van getraind veiligheidspersoneel. Sommige instellingen doen hiervoor een beroep op bedrijven zoals G4S of Securitas terwijl anderen zelf mensen opleiden. Deze bewakers hebben hun handen vol met het screenen van bezoekers. Op piekmomenten zoals aan het begin en einde van schoolactiviteiten, staan ze op straat op de uitkijk. Als er iets gebeurt, kunnen ze vliegensvlug ingrijpen door bijvoorbeeld iedereen het gebouw in te sturen en de deuren te vergrendelen tot de politie aankomt. Tot hun takenpakket behoort ook het grondig inspecteren van de bussen voor het leerlingenvervoer en de controle van verdacht geparkeerde wagens of personen in de buurt. Indien de Antwerpse Joodse gemeenschap één veiligheidsagent in dienst zou nemen per duizend mensen, dan dienen er 25 voltijdse salarissen betaald te worden. Op jaarbasis loopt dat kostenplaatje al snel op tot meer dan een miljoen euro.

Een derde pijler zijn de vrijwilligers die op hoogdagen en bij speciale evenementen, zoals het inhuldigen van een Thorarol of bij het bezoek van een bekende rabbijn, bewakingsopdrachten uitvoeren. Deze mensen dragen een veiligheidsvest dat voldoet tegen messteken. Ze zijn gewapend met een grondige kennis van crowd control en zelfverdedigingstechnieken terwijl ze via een intern radiosysteem ook in contact staan met de politie. Terwijl deze mensen hun werk vrijwillig doen, moet het materiaal waar ze gebruik van maken weldegelijk betaald worden. Dat gebeurt vandaag allemaal door de Joodse gemeenschap zelf.

Volgens schepen Marinower is het betalen van deze rekening voor de federale overheid geen onhaalbare zaak. “Laat ons snel becijferen wat de kostprijs is en hoe dit binnen het budget kan worden opgevangen”, vraagt hij nu. Met de recente aanslagen in ons land, is dat geen moment te vroeg.

Deze tekst is het voorwoord uit Joods Actueel van deze maand, het volledig interview met schepen Marinower leest u in de gedrukte versie van het magazine