Een babbel met Antwerpse schepen Ludo Van Campenhout (N-VA)

ja_web
[Publiciteit]
Antwerpse schepen en voormalig federaal Kamerlid Ludo Van Campenhout is tweede lijstduwer bij de N-VA voor het Vlaams parlement. ‘Ludo’ is al lang geen onbekende van de Joodse gemeenschap.

Van in het begin van zijn politieke carrière deed de Antwerpse politicus een beroep op het gezond verstand van zijn collega’s als het over Israël ging; een land dat volgens hem niet alleen het recht maar ook de plicht heeft om zijn burgers te beschermen tegen raketaanvallen en bomaanslagen van terreurgroepen.

Als één van de weinigen in de politiek reikt zijn Joodse vriendenkring ook tot aan de ultraorthodoxe gemeenschap en haar verschillende chassidische strekkingen: Szatmar, Wiznitz, Belz en Chabad ‒ Ludo Van Campenhout is zowat de enige politicus die het verschil kent en in elke subgroep vrienden telt: ‘Ik ben altijd al een chaver van de Joodse gemeenschap geweest.’ Zijn visie op 25 mei.

Ludo heeft veek vrienden in de chassidische gemeenschap
Ludo heeft veel vrienden in de chassidische gemeenschap

Over de Joodse gemeenschap:
De Joodse gemeenschap maakt integraal deel uitmaakt van de lokale bevolking. Absoluut een grote meerwaarde. Als je ze kent, weet je pas welke verrijking ze voor Antwerpen betekent. Ik heb onder meer het boek De Joden in de Lage Landen gelezen en dan zie je hoe lang de Joodse gemeenschap al met Antwerpen verbonden is. De Joden in onze stad zijn een goed voorbeeld hoe je je eigenheid kan bewaren zonder in conflict te komen met het bestaande samenlevingsmodel. Daarenboven is de joodse cultuur niet proselitisch. Ze wil haar levenswijze geenszins opdringen aan de algemene gemeenschap. Ze zijn een troef voor Antwerpen, niet alleen op economisch vlak maar op elk gebied.

Over veiligheid
De veiligheid garanderen is wellicht dé kerntaak van elke overheid. Zo hebben we vrijdag samen met Antwerp World Diamond Centre een nieuw veiligheidsprotocol gesloten voor de diamantwijk en de Joodse buurt.  Ik hoef niemand te overtuigen van het belang van dit protocol, waarbij we alle afspraken tussen de veiligheids- en andere partners beter op elkaar afstemmen.

Advertentie

Daarbovenop is het belangrijk dat mensen op straat zonder zorgen hun joodse identiteit kunnen uitdragen. Want jezelf kunnen zijn, je thuis kunnen voelen in Vlaanderen… dat is ook veiligheid

Over de chassidische gemeenschap:
Op verschillende initiatieven heb ik deze bewegingen kunnen ontmoeten en daar zijn uitstekende contacten uit gegroeid. (Van Campenhout noemt enkele bewegingen op: de Belzer, Chabbad, Wiznitz en zelfs de Szatmarchassidim, red.). Mensen hebben vaak te veel vooroordelen, ze zien orthodoxe Joden over straat lopen maar ze spreken er nooit mee, er is te veel drempelvrees en de angst om de stap te zetten is groot. Dat valt direct weg als je de mensen beter leert kennen. Ik heb persoonlijk al heel wat Joodse huwelijksfeesten bijgewoond en dat is elke keer een bijzonder toffe belevenis.

Ik werd tijdens een bezoek aan New York zelfs door Antwerpse leden van Chabad naar de jaarlijkse Shluchim conferentie in Brooklyn meegenomen. De shluchim (zendelingen) trachten seculiere Joden aan te trekken naar het geloof door de kracht van hun eigen innerlijke overtuiging en zijn wereldwijd actief. Ik zat er met vierduizend mannen met baarden aan tafel, maar voelde me geen moment onwennig, integendeel het was een geweldige belevenis. Ik zat er met de Belgische delegatie mee aan tafel en aan het einde van de avond werd er vrolijk gedanst, ik deed dus lustig mee.

Over het antisemitisme:

Ludo: “belangrijk dat de Holocaust verplicht mee opgenomen wordt in het Vlaams onderwijs”

Als het over antisemitisme gaat, dan is waakzaamheid geboden en terecht. De geschiedenis leert dat antisemitisme vaak sluimert en op de meest onverwachte momenten de kop opsteekt. Het is een ernstig probleem dat het hedendaagse antisemitisme handig ‘verpakt’ wordt. Het grote probleem met gesublimeerd antisemitisme is, dat het moeilijk is om het aan te vallen want als je er opmerkingen over maakt, dan kom je in een omgekeerde wereld terecht en krijg je zelf het deksel op de neus en heb je op zijn minst ’lange tenen’.

Omdat we niet mogen vergeten, is het daarbij ook heel belangrijk dat de Holocaust verplicht mee opgenomen wordt in het curriculum voor het Vlaams onderwijs.

Over onderwijs:
Het is tegenwoordig bon ton om vanuit een soort verlichtingsdenken via de overheid druk uit te oefenen op een aantal fundamentele religieuze waarden en vrijheden. Terwijl de vrijheid van godsdienst één van de grote verworvenheden binnen ons maatschappijbestel is, met een scheiding tussen staat en godsdienst. Daar kunnen alleen beperkingen op komen, als religieuze waarden ons democratisch bestel in gevaar brengen. Dat is in het Joodse onderwijs binnen al haar vormen zeker niet het geval. Vanuit de overheid dit aan banden willen leggen, is dan ook een vorm van intolerantie.

Advertentie

Over de koosjere slacht:
Ik oordeel persoonlijk dat de koosjere slachtpraktijk voldoet aan de regels van het dierenwelzijn. En ik zeg dat niet gratuit want ik heb me in de materie verdiept door er echt veel over te lezen. Je moet natuurlijk in rekening brengen dat de Joodse slachters erg vakkundig zijn en een lange opleiding volgen. In het Jodendom kan niet zomaar de eerste de beste eventjes een dier slachten, dat wordt door technisch onderlegde mensen uitgevoerd en steeds met een vlijmscherp mes. Pijnloos slachten is daarbij een religieuze plicht. Bij een goed uitgevoerde slacht is het bewustzijn van het dier dus herleidt tot een fractie van een seconde. Ga je om die kleine fractie heel de zaak verbieden? Ik denk dat je veel beter de excessen buiten de Joodse gemeenschap, waar veel duidelijker sprake is van dierenleed, zou aanpakken. Trouwens op veel Vlaamse achterkoertjes worden kippen gewoon de nek omgewrongen en daar komt geen godsdienst aan te pas en dierenwelzijn al helemaal niet.

Zoals gezegd, is dit mijn persoonlijke mening en geen partijstandpunt maar zal ik zal mijn eigen standpunt kenbaar maken en blijven verdedigen binnen mijn partij.

Over Israël:

Ludo Van Campenhout bij de Klaagmuur
Ludo Van Campenhout bij de Klaagmuur

Ik kan met de hand op het hart zeggen dat ik in de Kamer samen met Claude Marinower de enige was die publiekelijk Israël verdedigde. En laat ons eerlijk wezen: als Israël er niet in zou geslaagd zijn om zich efficiënt te bewapenen en te verdedigen dan was het al lang van de aardbodem verdwenen. Dan waren de Israëli’s zonder boe of bah de Rode Zee ingedreven. Ik moet de eerste historicus of militaire expert nog tegenkomen die durft te beweren dat Israël nog zou bestaan als het IDF zich niet zo goed bewapend had. Ook dat ze in die periode (tijdens de Gaza oorlog in 2009, red) de term “proportioneel geweld” hanteerden staat bij mij onder het hoofdstuk “intellectueel stuitend” te boek. Wat een onzinnig argument, want als je op een aanval proportioneel wil reageren dan dat kan je wel altijd aan de gang blijven.

Het is bon ton geworden om tegen Israël te zijn om uiteenlopende redenen, maar volgens mij heeft het vooral te maken met een verschrikkelijke veralgemening die kant noch wal raakt: het is de heersende gedachte dat Israël en Joden kapitalisten zijn en de Palestijnen allemaal arme drommels die onze solidariteit verdienen. Het is een misvatting van het ergste soort die jaar na jaar door allerlei linkse groeperingen en partijen verspreid wordt, een cliché dat totaal niet met de werkelijkheid overeen stemt. Helaas merk ik op dat deze leading opinion over “de arme Palestijnen en de verschrikkelijke Israëli’s” ook is doorgesijpeld in ons onderwijs.

Over zijn bezoek aan Israël

Ludo op de marathon van Jeruzalem in 2013
Ludo op de marathon van Jeruzalem in 2013

Ik ben bij de Klaagmuur geweest waar ik een briefje in de muur stopte. Ik heb ook de Knesset bezocht, waar ik een ontmoeting had met verschillende Israëlische parlementsleden. Het was opvallend hoe die allemaal met de nodige nuance de problematiek benaderden. Alle partijen zijn zonder uitzondering voor een onderhandelde oplossing van het conflict. De differentiatie ligt er in hoe die onderhandelde oplossing er moet uitzien.