“We veroordelen Israël. Vanwaar dan het stilzwijgen over Syrië?”

“Verontwaardiging alom als Arabieren door Israëli’s worden gedood. Maar de brutale onderdrukking door Assad kostte tot nu toe 30.000 Arabische levens en er komt geen noemenswaardig protest”, zo begint een artikel van Jonathan Freedland in de Britse krant The Guardian deze week.

Enkele highlights uit het stuk:

“Voor de Syrische ambassade in Londen of Brussel vinden geen massabetogingen plaats. Zelden komt het nieuws op de voorpagina’s van de kranten of bij de hoofdpunten van het televisienieuws. Zelfs schokkende gruweldaden, zoals de massamoord op 400 mensen afgelopen augustus in Daraya krijgen nauwelijks aandacht.

Vier jaar geleden startte Israël de operatie ‘Cast Lead’ met de bedoeling de raketaanvallen door Hamas vanuit Gaza te stoppen. Er vielen 1.300 Palestijnse doden, (waarvan meer dan de helft (para-) militairen, nvdr.). Bijna een maand lang was de militaire campagne niet uit het nieuws te branden.

Advertentie

Maar nu heeft Caryl Churchill geen nieuw toneelstuk geschreven met de titel “Zeven Syrische Kinderen” waarin de geestesingesteldheid van de Alawieten wordt ontleed die hen in staat stelt tot zulke gruwelen. Dit in tegenstelling tot de ijver waarmee ze het podium bestormde om de Joodse psyche te ontleden in 2009. De Syrische slachtpartij heeft de dichter Tom Paulin niet geïnspireerd om naar zijn pen te grijpen. Blijkbaar zijn de Syrische doden geen artistieke verontwaardiging waard. In Duitsland blijft de pen van Gunter Grass (“Israël is een gevaar voor de toch al kwetsbare wereldvrede”) werkloos in zijn etui bij al het Syrisch geweld.

Aangesproken over het eigenaardige stilzwijgen wist Lindsey German van ‘Stop the War’ te melden dat de organisatie niet actief was in Syrië omdat dit niet tot het takenpakket van ‘Stop the War’ behoorde. “Wij focussen op wat Groot-Brittanië en de Verenigde Staten doen.” Maar waarom dan al die omhaal van woorden toen het over Gaza ging? Omdat het Westen “de Israëli’s sterk steunden; dat was anders.” De waarheid is dat Groot-Brittanië de operatie ‘Cast Lead’ niet steunde maar opriep tot een staakt-het-vuren. Lindsey German voegde er aan toe dat de Palestijnse kwestie “zijn eigen dynamiek heeft, die geen enkel ander land bezit.”

Vanzelfsprekend is er meer verontwaardiging als de ene etnische groep een andere tot doelwit neemt. En toch schuilt hier een gevaar. Het is niet enkel een vooringenomendheid tegen Joden om het doden van een Arabier of moslim slechts te veroordelen als Israël betrokken partij is. Het is evenzeer een misprijzen van de Arabieren en moslims zélf om geen moreel gewicht toe te kennen als deze groepen elkaar uitmoorden. Een onverdedigbaar standpunt, zeker voor diegenen die zich verlicht of progressief wanen. Elk mensenleven is evenveel verontwaardiging waard, om het even wie sterft, of wie doodt.

Ook in België blijven vredesorganisaties oorverdovend stil. Op de hoofdpagina van de website van het door de overheid gesubsidieerde Vrede vzw valt nergens een veroordeling van de gruweldaden in Syrië te lezen. Wel is de website er als de kippen bij om het enteren van een schip door Israël, waarbij doden noch gewonden vielen aan de kaak te stellen.