“Jood zwijg! ga terug naar jouw getto”

dm1
De Morgen van 17 september

“In feite kan blijkbaar niet worden aanvaard dat een orthodoxe Jood met keppeltje van zich in het openbaar afbijt. Zo’n individu hoort in een getto, moet zich als grijze muis gedragen en de paden bewandelen die voor hem worden getraceerd”, schrijft André Gantman in volgend opiniestuk.

Michael Freilich en ik delen niet hetzelfde wereldbeeld: hij is een orthodoxe Jood ,ik een vrijzinnige.

Maar hij en ik dragen in en met ons  de geschiedenis en het lot van onze voorouders die hun Joodse identiteit soms met hun leven hebben moeten bekopen. Dat verleden heeft het psychologische DNA van de Joden dusdanig beïnvloed dat ze bij machte zijn om antisemitisme heel vlug te onderkennen. Sinds zijn interview in de Afspraak m.b.t. de uitwijzing van Brigitte Herremans uit Israël  is een en ander duidelijk tot uiting gekomen.

Of Michael Freilich de correcte woorden heeft gebezigd om de acties van mevrouw Herremans te omschrijven, al dan niet beantwoorden aan gangbare criteria in het publieke debat, laat ik over aan bekwame exegeten.

De meeste reacties op zijn interview hebben de toon gezet, ongenuanceerd waarbij al dan niet omfloerst gegrepen wordt naar de klassieke antisemitische retoriek overgoten met een moderne anti-Israëlische saus.

Advertentie

In feite kan blijkbaar niet worden aanvaard dat een orthodoxe Jood met zijn keppeltje van zich in het openbaar afbijt. Zo’n individu hoort in een getto, moet zich als grijze muis gedragen en de paden bewandelen die voor hem worden getraceerd.

“Hij vertegenwoordigt niet de Joden”, is de meest gehoorde kreet. Maar Michael Freilich beweert niet dat hij namens een hele gemeenschap spreekt: hij wordt door de media gevraagd om feiten en toestanden te becommentariëren: so what ?

En ja, hij durft het aan Israël te verdedigen tegen het journalistieke  establishment dat zeker in  Vlaanderen Israël dikwijls ongenuanceerd negatief benaderd. Wellicht het voorlopige hoogtepunt in de hetze tegen Freilich, met het doel om hem het zwijgen op te leggen, is het opiniestuk van journalist Douglas de Coninck in de weekendedite van De Morgen (17/9/2016) met als titel: “Als Michael Freilich spreekt moet iedereen zwijgen’.

Freilich zou volgens deze doorluchtige geest bepalen wie nog iets mag zeggen en wie niet. Regelrecht uit de Völkischer Beobachter en soortgelijke! Immers door het voorgaande te poneren beweert deze journalist dat Freilich dé macht heeft om één en ander in de media te regelen of m.a.w.; deze jood trekt aan de touwtjes.

Het artikel bevat verschillende ingrediënten die eigen zijn aan anti-Joodse schrijfsels en niet in het minste de complottheorie, die zoals het tegenwoordig hoort, verpersoonlijkt wordt door de Mossad. En om zijn stelling kracht bij te zetten haalt de journalist er Lucas Catherine van onder een dik laag stof bij als expert.

Deze Lucas Catherine heeft inderdaad zijn sporen verdiend als degene die, sinds de publicatie van zijn boek ‘De zonen van Godfried van Bouillon (Epo,1980)’, het Joodse en Zionistisch complot in België heeft ontmaskerd.

Zijn stelling is zoals alle Joodse complottheorieën heel simplistisch: de Joden infiltreren overal om de macht te beïnvloeden met het doel uiteraard deze macht zelf in handen te nemen.

Advertentie

Maar het moet duidelijk zijn – aan de hand van het volgende voorbeeld – dat die Catherine te kwader trouw is en helemaal geen expert. In bovenvermeld boek schrijft hij op p.137 dat de grot(Machpellah) gelegen in Hebron waar volgens de Bijbel (Genesis,XXIII 9 en Genesis XXV,10) aartsvader Abraham begraven ligt, een oud Romeins bolwerk is en dat de Joden het woord Machpellah slecht bezigen sedert de Zesdaagse oorlog van 1967.

Het is precies door steeds te verwijzen zonder ernstig wederwoord  naar lieden zoals Catherine  dat  het antisemitisme gecamoufleerd onder de anti-zionistische laag kan gedijen.

MF  heeft  duidelijk willen maken dat op een bepaald moment een grens wordt overschreden  waarvan de antisemieten van allerlei slag gretig gebruik maken  en dat het democratisch debat bezoedeld wordt door elementen die er niet op uit  zijn een evenwichtige maatschappij te waarborgen.

gantman-opinieAndré Gantman is gemeenteraadslid voor N-VA in Antwerpen en Auteur van Jood zijn is een Avontuur (Pelckmans 2008), Het Gespleten Geweten, een anti antisemitisch pamflet(Pelckmans 2011) en co-auteur samen met Ludo Abicht van Israël-Palestina,Tweespraak over oorzaken oplssingen (Pelckmans 2009)