Dialoog noch kritische vragen mogelijk tijdens ‘Palestina’-avond aan UA

Op 17 mei was er in de Antwerpse universiteit een lezing getiteld ‘Decolonising Palestine: Conversations after the Unity Intifada’. Een studente filosofie Shifra S. en haar vriendin Jonath Y. besloten deze lezing bij te wonen en schreven zich in. Wat ze te zien en horen kregen was een eenzijdig verhaal, zonder de mogelijkheid om een kritisch tegenwoord in te brengen.

Bij aankomst kregen de deelnemers een gekleurd briefje – Shifra en Jonath kregen een blauw briefje. Het bleek dat ze daarmee ingedeeld werden in de ‘gediscrimineerde groep’, waarbij ze de hele avond de slechtste plaatsen toebedeeld kregen en de toespraken minder goed konden volgen. Toch niet echt een geslaagd experiment, want was het nu echt de bedoeling dat een deel van de aanwezigen niet op een deftige manier de inhoud kon volgen?

De rector, professor Herman Van Goethem hield een welkomtwoord. Daarin stelde hij dat hij weliswaar opkomt voor de rechten van de Palestijnen maar dat een universiteit geen plek is om aan politiek te doen. Hij legde ook uit dat samenwerking op academisch niveau veel efficiënter is dan boycotacties. Daarbij liet hij duidelijk weten dat hij voor een twee-statenoplossing is. En hoewel hij het ook had over “kolonisatie”, was zijn speech al bij al gematigd.

‘Palestines’

Advertentie

Meyrem Kitir (Vooruit), minister van Ontwikkelingssamenwerking en Grootstedelijk Beleid in België, gaf de openingsspeech in een slecht Engels – ze had het ondermeer steeds over Palestines i.p.v. Palestinians. Zij bracht verslag uit van haar haar recent (eenzijdig) bezoek aan de Palestijnse gebieden. Daarbij had ze het over de onderdrukking van de Palestijnen, de discriminatie en het zinloze geweld. Israël werd door haar niet vernoemd, niettegenstaande de Israëli’s de jongste tijd dagelijks geteisterd worden door terreuraanslagen van de voorbije weken.

Ze liet weten dat ze met de eerste minister van “Palestina” gesproken had en dat hij bereid was om opnieuw gesprekken aan te gaan met Israël en dat stemde haar tot hoop. Want ook zij maakte duidelijk dat haar regering streeft naar een tweestatenoplossing.

Als laatste nam Mahar Musleh, Palestijnse education researcher en organisator van het event, het woord. Zij zette snel de puntjes op de “i” met het straffe statement dat ze TEGEN een tweestatenoplossing gekant was. Ze had het over onrecht en geweld tegen de Palestijnen en beschuldigde Israël van massamoord. Ze vroeg een minuut stilte voor de Palestijnse slachtoffers die de laatste paar weken “vermoord” waren. Daarbij repte ze met geen woord over de negentien Israëlische slachtoffers van Palestijnse terreurdaden in Israël tijdens de jongste maanden.

Toen al werd het duidelijk dat er helemaal geen sprake was van een “conversatie”, maar dat de organisatoren een eenzijdige “monoloog” zouden houden, waarbij alleen de feiten weerhouden werden die in het anti-Israël narratief passen.

In een andere ruimte was er een gesprek met verschillende sprekers. Een zekere Max de Ploeg haalde daar een quote aan van Hannah Arendt. Hij had het over Eichmann, wiens naam hij zich aanvankelijk niet goed meer herinnerde. Serieus? De Shoah misbruiken om anderen van je narratief te overtuigen? In woke-termen zou men dit ongetwijfeld appropriation of ‘culturele toe-eigening’ kunnen noemen. Joden horen volgens de de woke-beweging blijkbaar niet thuis in de categorie van “gediscrimineerden”.

Over de aanslagen op Israëli’s of het feit dat Hamas geen vrede wil, mocht niet gesproken worden

F* de unief

Een zekere Philsan Osman, studente aan de Universiteit Gent, begon  haar speech met een scheldtirade aan het adres van de universiteit Antwerpen, omdat de universiteit duidelijk had gemaakt niet aan politiek te willen doen. Zo schreeuwde ze meermaals “f*** de universiteit”. Shifra stelde toen luidop de vraag of rector Van Goethem nog aanwezig was. Hij bleek er niet meer te zijn. Vervolgens merkte Shifra terecht op dat dit geen manieren zijn om de universiteit die haar een forum heeft gegeven op dergelijke wijze te beledigen. Een mannelijke stem uit het publiek riep daarbij instemmend: “ze heeft gelijk”. En toen werd mevrouw Osman helemaal hysterisch. Ze krijste meermaals “no, no, no…” Dit was HAAR moment en hoe durfde Shifra dit zo te verstoren? Vervolgens stapte één van de organisatoren op beide dames af met de mededeling dat ze aan het einde van dit deel nog vragen zou mogen stellen. Niets bleek minder waar, want men sloot de sessie af met het excuus dat er geen tijd meer was voor vragen.

Advertentie

Daarna werd het publiek naar een kleine cinemazaal geleid waar “Beyond 19 Hours” getoond werd, een interactief filmpje over de ervaringen van Palestijnse gevangenen in een Israëlische gevangenis in Ashkelon. Er werd daarin niets vermeld over de achtergrond van die Palestijnen of over de reden van hun gevangenneming.

Daarna kwamen nog enkele sprekers aan het woord, maar nooit was er tijd voor vragen uit het publiek. Het publiek bleef dus op zijn honger zitten en kreeg nooit de gelegenheid om inhoudelijke vragen te stellen. Pertinente vragen zoals: “De organisatoren hadden het steeds over 74 jaar kolonisatie van Palestina. Wat was Palestina dan voor die 74 jaar?  Was het dan geen gekoloniseerd gebied onder de Britten en Ottomanen? Wat bedoelden de sprekers eigenlijk met het begrip kolonisatie? Vanaf welk tijdstip uit de geschiedenis begon deze kolonisatie? Kunnen Joden een land waar ze historisch gezien vandaan komen, koloniseren? En aangezien de voorkeur voor de één-staatoplossing op het event duidelijk was, waar moeten de Joden heen in een Palestine from the river tot he sea? Wat hield dit laatste concreet in?

Gebrek aan dialoog

Toen de aanwezigen opnieuw naar een andere ruimte moesten, sprak Shifra de organisator Mahar Musleh aan. Ze uitte op een zeer rustige manier haar bedenkingen bij het totaal gebrek aan dialoog tijdens het hele event. En toen werd mevrouw Musleh ziedend van woede! Ze zei dat ze geen dialoog wenste te voeren. Daar was volgens haar geen ruimte meer voor, zeker niet omdat er moorden werden gepleegd. Toen Shifra haar erop wees dat er langs beide kanten doden vielen, antwoordde ze dat dit niet waar was. Volgens haar vielen er dus geen doden aan Israëlische kant. Knap staaltje van ontkenning. Mensen die een dialoog wensten, waren volgens haar niet welkom. Het event was er alleen voor wie actief actie wilde ondernemen tegen de kolonisatie. En daarop sloot ze voor de neus van Jonath en Shifra de deur van de volgende kamer, met het duidelijke signaal: jullie zijn hier niet (langer) welkom.

Twee maten

In een reactie op het de uitnodiging van Tom Van Grieken  (Vlaams Belang) voor een gastcollege aan de Leuvense universiteit, reageerde rector Herman Van Goethem in De Standaard als volgt: “Aan de UAntwerpen mogen alle opinies aan bod komen, zolang ze binnen de grenzen van de strafwet blijven. Onze professoren mogen politici uitnodigen van álle partijen, op voorwaarde dat hun komst kadert in de context van het maatschappelijk debat, dat er voldoende tegenspraak is én dat de studenten kritische vragen mogen stellen. Het is niet de bedoeling dat een politicus een forum krijgt om een aula retorisch te overdonderen.”

In de lezing van ‘Decolonising Palestine: Conversations after the Unity Intifada’ in UAntwerpen stelden de organisatoren uitdrukkelijk dat er geen ruimte was voor een debat en konden geen kritische gesteld worden. Bovendien sloten de organisatoren ostentatief de deur van de kamer van het volgende event voor de neus van wie het aangedurfd had toch een vraag te stellen. Hopelijk is de rector consequent en krijgen organisaties die geen tegenspraak dulden niet langer een forum voor hun politieke activiteiten in zijn universiteit.

En ook minister Kitir maakt ook in de toekomst beter vooraf haar  huiswerk door zich te informeren over de aard van de events waarop ze als spreker uitgenodigd is. Want een Belgische minister die ons land vertegenwoordigt, hoort niet thuis op een event dat een vriendschappelijk land demoniseert en dat elke vorm van nuance of objectiviteit weert.

En ten slotte nog dit: Shifra en Jonath werden in het begin ingedeeld in de groep ‘gediscrimineerden’, zogezegd om aan de lijve te voelen wat het betekent om gediscrimineerd te worden. Wel nu, op het einde werd het ook  echt zo – toen de deur van het volgende event voor hun neus gesloten werd.

Zoiets was 80 jaar geleden schering en inslag in Antwerpen.